ทีเด็ดพ่อหม้าย

โลกกลมหรือพรหมลิขิต

ตอนที่ 3

ณัฐณิชากลับมาถึงบ้านแล้วหัวใจเธอก็ยังเต้นโครมครามอยู่ไม่หาย เธอคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาและรูปร่างอันน่าสัมผัสของกวินภพตลอดเวลา ยิ่งคิดก็ยิ่งเพ้อหา ไม่รู้ว่าจะได้เจอเขาอีกหรือเปล่า

‘เขามีลูกแล้ว เขาก็ต้องมีภรรยาแล้วสิ เธอยังจะไปเฝ้าฝันถึงอีกได้อย่างไร’ ในเมื่อมันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง หญิงสาวพยายามสลัดความคิดนี้ออกจากหัวสมองพลางพลิกกายไปมาอยู่บนที่นอน

‘เขามีภรรยาแล้ว’ เธอท่องประโยคนี้อยู่ในใจหลายรอบ แต่ถึงมีภรรยาแล้วก็ใช่ว่าเธอกับเขาจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้นี่นา จะคิดไปเรื่องนี้ไปทำไมเธอกับเขาแค่คนผ่านมาเจอ จะมีโอกาสได้เจอกันอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้

‘สัญญากับตัวเองนะ ถ้าได้เจอกับเขาอีกต้องทำความรู้จักเขาให้มากกว่านี้’ ณัฐณิชาบอกใจตัวเองเอาไว้อย่างนั้น เพราะถ้าไม่บอกใจเจ้ากรรมคงไม่ยอม และเธอก็คงจะนอนไม่หลับ ‘เป็นเพื่อนกันมันก็คงไม่เสียหายอะไร’

ณัฐณิชาเพิ่งมาอยู่ฝรั่งเศสกับคุณแม่และพ่อเลี้ยงได้ไม่ถึงเดือน พ่อกับแม่เธอแยกทางกันตอนเธออายุได้สิบหก เธอตัดสินใจอยู่กับพ่อทั้ง ๆ ที่ใจจริงแล้วอยากจะตามแม่มาที่ฝรั่งเศสใจจะขาด แม่เธอมาทำงานอยู่ที่ฝรั่งเศสเพราะมีเพื่อนมาอยู่ที่นี่

ณัฐณิชาไม่ค่อยสนิทกับบิดาเท่าไหร่เพราะเขาเอาแต่ทำงาน หญิงสาวก็จะอยู่กับมารดาตลอดเวลา พ่อชอบอ้างว่าติดงานต้องกลับบ้านดึกเกือบทุกวันจนแม่สงสัยและจับได้ว่าพ่อนอกใจ พ่อมีผู้หญิงคนใหม่

มารดาของเธอเสียใจมากและตัดสินใจหย่าขาดจากผู้เป็นพ่อ ตอนนั้นมารดาจะพาณัฐณิชามาอยู่ฝรั่งเศสด้วย แต่เธอติดเรียนที่มัธยมปลายและฐานะการเงินของแม่ก็ไม่พอที่จะส่งเสียให้เธอไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส เนื่องด้วยค่าเรียนที่แพงลิบลิ่วทำให้เธอต้องอยู่กับบิดาไปก่อน

ไม่นานนักพ่อเธอก็พาผู้หญิงใหม่มาอยู่ที่บ้าน และเธอก็ทะเลาะกับผู้หญิงคนนั้นเป็นประจำ ทุกครั้งที่เธอทะเลาะกันเธอจะเป็นฝ่ายผิดเสมอ

ณัฐณิชาทนไม่ได้ที่จะต้องทนอยู่ร่วมชายคาเดียวกับผู้หญิงคนนั้น เธอตัดสินใจย้ายออกจากบ้านมาอยู่อพาร์ตเมนท์โดยใช้เงินที่แม่ส่งมาให้

มารดาเธอได้งานประจำที่ประเทศฝรั่งเศส เงินเดือนนั้นมารดาจะแบ่งให้หญิงสาวครึ่งหนึ่ง จนกระทั่งเดือนที่แล้วแม่บอกเธอว่าจะแต่งงานใหม่เป็นคนไทยด้วยกันที่อยู่ฝรั่งเศส รู้จักกันได้เกือบสองปีแล้ว แม่เลยตัดสินใจแต่งงาน

ณัฐณิชาเองก็ไม่ได้เสียใจหรือน้อยใจอะไร ในเมื่อมันเป็นความสุขของมารดาเธอก็ยินดี ณัฐณิชาเรียนจบมัธยมปลายและเพิ่งย้ายมาอยู่กับแม่ที่ฝรั่งเศสได้ไม่ถึงเดือนเพื่อเรียนต่อปริญญาตรีที่นี่เธอเลือกเรียนเกี่ยวกับภาษา เพราะอยากเป็นไกด์

ณัฐณิชา นึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน น้ำเสียงที่อบอุ่นนั้นทำให้เธอคิดถึงเขาอย่างประหลาด ถ้าเธอกับเขามีโอกาสที่จะได้เป็นเพื่อนกัน ‘ขอให้เจอเขาอีกสักครั้งเถ๊อะ’

วันต่อมากวินภพได้ไปเยี่ยมเพื่อนร่วมธุรกิจโรงแรมที่บ้านพักโดยพาลูกสาวมาด้วย เขาได้ข่าวว่าเพื่อนของเขาแต่งงานใหม่หลังจากที่ดูใจกันมาหลายปี

กวินภพซื้อของขวัญในวันแต่งงาน เล็ก ๆ น้อย ๆ มาฝากเพื่อน เนื่องจากกวินภพไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อนไม่ได้ เพราะว่าช่วงนั้นอันดาไม่สบายต้องอยู่โรงพยาบาล

กวินภพขับรถเข้ามาในบริเวณบ้านสไตล์คลาสสิกในกรุงปารีส จากประตูรั้วเข้ามาในตัวบ้าน อันดามองพรรณไม้ดอกนานาชนิดที่แข่งกันออกดอก เนื่องจากตอนนี้เป็นฤดูหนาว สีสันของดอกไม้ชวนมองเหลือเกิน บ่งบอกได้ว่าคนที่ปลูกดูแลและใส่ใจเป็นอย่างดี

ก่อนมากวินภพได้โทรเช็กแล้วว่าเพื่อนของเขาว่างหรือเปล่า และแน่นอนคำตอบคือเพื่อนของเขาว่างมาก และอยากจะเจอกวินภพด้วยเพราะมีธุระสำคัญ เขาอยากจะรู้เหลือเกินว่าธุระสำคัญของเพื่อนนั้นคืออะไร

เมื่อถึงหน้าประตูบ้านของเพื่อน เขาก็พาลูกสาวลงจากรถ มีเสียงกริ่งดังที่หน้าบ้าน หญิงสาวรีบออกจากห้องครัวเพื่อมาต้อนรับแขกของพ่อเลี้ยง เมื่อเธอเปิดประตูแล้วเธอก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก

ไม่ต่างอะไรกับแขกอย่างกวินภพที่ยืนตาค้างไปหลายวินาที และเขาขยี้ตาอีกรอบเมื่อเห็นณัฐณิชา ผู้หญิงที่เขาเอาไปนอนเพ้อถึงเมื่อคืน

“นี่คุณอยู่ที่นี่เหรอครับ” กวินภพทักขึ้นก่อนด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ

ณัฐณิชา ยืนหัวใจเต้นระรัว เมื่อครู่เธอตาฝาดไปหรือเปล่า ผู้ชายคนที่เธอเจอเมื่อวานนี้ มาที่บ้านของพ่อเลี้ยงของเธอ หญิงสาวรวบรวมสติแล้วค่อย ๆ เอ่ยทักชายหนุ่มตรงหน้าไป

“สวัสดีค่ะ โลกกลมจังนะคะ สวัสดีจ้ะสาวน้อย” หญิงสาวไม่ลืมที่จะทักทายอันดา

“อะ...เอ่อ” กวินภพถึงกับติดอ่างเมื่อเจอหน้าณัฐณิชาที่บ้านของรัฐภูมิ หรือว่าที่จริงแล้วณัฐณิชาเป็นภรรยาใหม่ของรัฐภูมิเพื่อนร่วมธุรกิจของเขา

ความเสียดายเริ่มเกาะกินในหัวใจ เขาไล่มองเธอด้วยสายตาคมกริบ มันคงไม่ผิดที่เธอจะแต่งตัวแบบนี้ในบ้านของสามี เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำที่อวดเรียวขาขาวน่าสัมผัส ถึงแม้ยามนี้จะเป็นช่วงฤดูหนาว แต่อากาศในบ้านก็ยังอบอุ่นพอที่เธอจะแต่งกายแบบนี้

เขายิ่งมองเธอหัวใจก็ยิ่งสั่นไหว และมันก็สั่นไหวมากยิ่งกว่าเดิมเมื่อคิดว่าณัฐณิชา กับรัฐภูมิเป็นสามีภรรยากัน

“เอ่อ คุณ...คุณมาหาใครคะ” ณัฐณิชา ก้มหน้าถาม เธอไม่กล้ามองสบตากับกวินภพ เพราะสายตาที่เขากำลังมองเธออยู่นั้นทำให้ร้อนรุ่มเหมือนถูกไฟเผา เหมือนกับจะถอดเสื้อผ้าเธอออกเป็นชิ้น ๆ

“ผมมาหาเพื่อนชื่อ รัฐภูมิครับ” กวินภพกระชับมือที่จับอันดาแน่นขึ้น เขาเสียดายเธอมาก ไม่คิดเลยว่ารัฐภูมิจะโชคดีที่ได้ภรรยาทั้งสาวและสวยขนาดนี้ แต่ทำไมจะต้องเป็นณัฐณิชา ที่เขาถูกใจด้วย เขาอดถามอย่างน้อยใจไม่ได้ เพราะเขานั้นถูกใจเธออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เชิญข้างในก่อนค่ะ” ณัฐณิชา ผายมือเข้าไปด้านในตัวบ้าน เธอจับมืออันดาด้วยความเอ็นดู

“หนูไม่คิดเลยนะคะว่าจะได้เจอพี่สาวคนสวยอีก” อันดาในชุดกระโปรงสีชมพูหวานแหววดูน่ารักยิ่งนัก ผ้าพันคอลายดอกไม้สีขาวเข้ากับชุดที่อันดาสวมใส่

เธอเหมือนตุ๊กตาตัวน้อยที่มีชีวิต ยิ่งยามที่อันดาเอ่ยปากพูดยิ่งน่ารัก คำพูดแต่ละคำที่ออกมาจากปากอันดานั้นบ่งบอกว่าได้รับการสั่งสอนมาอย่างดี

“พี่ก็ไม่คิดเหมือนกันเลยค่ะว่าจะได้เจอหนูน้อยคนสวยที่นี่อีกครั้งพี่กำลังทำคุกกี้ใกล้เสร็จแล้ว เดี๋ยวพี่เอาออกมาให้ทานนะคะ” ณัฐณิชาพากวินภพและอันดามาถึงห้องรับแขก

“ขอบคุณนะคะพี่สาวคนสวย” อันดากล่าวของคุณล่วงหน้าสำหรับคุกกี้

เธอเดินขึ้นไปชั้นสองเพื่อเรียกรัฐภูมิให้ลงมาพบแขก เมื่อรัฐภูมิลงมาแล้วกวินภพก็ทำท่าอึกอัก ทำไมเขาจะต้องเสียดายผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันเมื่อวานขนาดนี้ด้วย

กวินภพมองตามณัฐณิชาไปจนลับสายตา รัฐภูมิสังเกตเห็นสายตาที่กวินภพมองณัฐณิชา ก็กระแอมสองสามที เพราะสายตาที่กวินภพมองลูกเลี้ยงของเขานั้นมันแฝงไปด้วยความต้องการที่ผู้ชายด้วยกันมองกันออก

ตั้งแต่รู้จักกับกวินภพ รัฐภูมิไม่เคยเห็นกวินภพมองหญิงสาวคนไหนด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อน เขาคิดถูกหรือเปล่านะที่คิดจะฝากปลาย่างไว้กับแมวที่หิวโซอย่างกวินภพ การกระทำของรัฐภูมิทำให้กวินภพเข้าใจว่ารัฐภูมิกำลังหึง

“เอ่อ นี่เป็นของฝากครับพี่รัฐผมซื้อมาจากงาน Magnificent Venice ที่ Grand Palais ครับ เป็นภาพวาดผลงานของ Francesco Guardi

“ผมขอโทษพี่รัฐด้วยที่ไม่ได้ไปร่วมงานแต่งงานของพี่ เพราะลูกสาวผมเข้าโรงพยาบาลกะทันหันครับ” รัฐภูมิเปิดดูของฝากที่กวินภพซื้อมาให้

“ภพแกนี่รู้ใจพี่เสียจริง ๆ เลย” กวินภพได้ยินว่ารัฐภูมิชอบก็อดดีใจไม่ได้ อันดาสะกิดผู้เป็นพ่อแล้วเอ่ยเสียงใส

“คุณพ่อขา อันดาอยากไปหาพี่สาวคนสวย” รัฐภูมิหัวเราะในท่าทางของอันดา กวินภพไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร เพราะมันคงเป็นการเสียมารยาทไม่น้อยถ้าอันดาจะมาซนที่นี่

“หนูเดินตรงไปทางห้องครัวนะครับ พี่ณิชาอยู่ในนั้น” รัฐภูมิชี้ไปทางห้องครัว อันดาไม่รอให้กวินภพอนุญาตเธอก็วิ่งไปหาณัฐณิชาทันที

“ผมขอโทษแทนอันดาด้วยนะครับที่มาซนที่นี่”

“ไม่เป็นไรหรอกครับคนกันเอง อันดาแกน่ารัก พี่เห็นอันดาแล้วอดถามไม่ได้ ภพไม่คิดจะหาแม่ให้กับอันดาบ้างหรือ” รัฐภูมิเอ่ยถาม

กวินภพอยากจะตอบกลับนักว่าคิดอยากจะมีอยู่เหมือนกัน เสียแต่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาพี่ก่อนแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาก็อาจจะรุกหน้าจีบเธอให้มาเป็นแม่อันดาอยู่หรอก กวินภพก็รู้ตัวดีว่าไม่ควรจะคิดเช่นนั้น จึงตอบกลับไปอีกอย่าง

“ผมไม่อยากคิดเท่าไหร่หรอกครับ กลัวมันจะเหมือนในอดีต” กวินภพตอบเสียงแผ่ว ถ้าเขาไม่ได้รัฐภูมิช่วยเหลือเมื่อสี่ปีก่อน ไม่รู้ว่าชีวิตเขากับอันดาจะเป็นอย่างไร รัฐภูมิช่วยเหลือเขามากมายจนไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรดี ทั้งให้ยืมเงินลงทุนมาเปิดโรงแรมที่นี่ แรก ๆ เขาก็บริหารโรงแรมให้รัฐภูมิก่อน แต่รัฐภูมิเห็นว่ากวินภพมีความสามารถที่จะบริหารได้จึงให้ยืมเงินลงทุน และทุกวันนี้เขาก็ทำมันได้ดีจนโรงแรมเติบโต และสามารถคืนเงินรัฐภูมิได้เกือบทั้งหมดแล้ว

“ลองเปิดใจสิภพ ครั้งนี้แกอาจจะเจอรักแท้ก็ได้นะ” รัฐภูมิหัวเราะเบา ๆ อันดาวิ่งถือจานคุกกี้ออกมาจากห้องครัวพร้อมกับณัฐณิชา หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาโดยที่มีอันดานั่งอยู่ข้างๆ

“พี่สาวทำคุกกี้อร่อย” อันดาเอ่ยชมณัฐณิชาพร้อมกับหยิบคุกกี้เข้าปาก กวินภพทำสายตาดุใส่ลูกสาว

“อันดาอย่าเสียมารยาทสิลูก” กวินภพดุอันดา อันดาก้มหน้าลงแล้วเอ่ยขอโทษ

“อย่าไปว่าอันดาเลยค่ะ แกยังเด็กอยู่” ณัฐณิชา กอดอันดาเอาไว้ข้างกาย กวินภพอดอิจฉาอันดาไม่ได้ เพราะหน้าอกอวบของณัฐณิชา นั้นแนบชิดกับแผ่นหลังเล็ก ๆ ของอันดา เขารีบสลัดความคิดออกทันที เพราะมันชักจะเลยเถิดไปกันใหญ่แล้ว

“พี่ขอแนะนำให้รู้จักนะ นี่ณัฐณิชา ลูกสาวพี่เอง”

“ณิชา นี่คุณกวินภพ เพื่อนร่วมธุรกิจของพ่อ”

“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวไม่กล้าบอกว่ารู้จักกันแล้ว แต่กวินภพไม่รอช้ารีบบอกก่อนว่าเขานั้นรู้จักเธอแล้ว และดีใจเป็นที่สุดที่รู้ว่าณัฐณิชาเป็นแค่ลูกเลี้ยงของรัฐภูมิ

“เออ!..คือเราสองคนรู้จักกันแล้วครับพี่รัฐ ผมเจอคุณณิชาเมื่อวานนี้ครับ”

“อ่าวเหรอ!.. โลกกลมจังนะ ดีแล้วจะได้ไม่ต้องเสียเวลาแนะนำตัวกัน”

“ผมงงไปหมดเลยครับพี่รัฐ ณิชา ไปเป็นลูกสาวพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย” สีหน้าตกใจของกวินภพทำให้รัฐภูมิหัวเราะ

“ณิชาเป็นลูกสาวของภรรยาใหม่พี่ไง คุณวิภากร” รัฐภูมิตอบคำถามกวินภพ

“ผมคิดว่าณิชา เป็นภรรยาพี่รัฐซะอีก” กวินภพตอบกลับไปตามตรง ณัฐณิชาอายจนหน้าแดงก่ำ รัฐภูมิหัวเราะลั่น เขาหัวเราะจนหน้าแดง กวินภพได้แต่นั่งงงอยู่หลายนาที

“ฮึ ๆ ภพแกเข้าใจผิดแล้ว ณัฐณิชา เป็นลูกสาวของภรรยาใหม่พี่เอง ณิชาจะมาอยู่ฝรั่งเศสและเรียนต่อปริญญาตรีด้านภาษา พี่เลยอยากให้ภพช่วยเป็นธุระให้ก็เพราะว่าณัฐณิชา อยากจะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย

“พี่เองก็คิดว่าเป็นเรื่องที่ดีเพราะณัฐณิชา จะได้มีประสบการณ์” กวินภพกลืนน้ำลายลงคอ เขาเก็บกั้นอาการดีใจเอาไว้จนอยู่ ถึงแม้เขาจะหน้าแตกเพราะคิดว่าณัฐณิชา เป็นภรรยาของรัฐภูมิไปแล้วก็ตาม

“หมายความว่า...”

“ใช่...พี่ได้ข่าวว่าโรงแรมภพกำลังขาดพนักงาน พี่เลยอยากจะฝากณิชา เข้าทำงานในโรงแรมของภพ ตำแหน่งไหนก็ได้ และไม่ต้องห่วงเรื่องการทำงาน ณิชาสามารถทำงานได้ทุกอย่างพี่รับประกันได้”

“ผมยินดีครับ วันจันทร์ผมจะจัดโต๊ะทำงานให้กับณิชา ซึ่งคุณสามารถไปทำงานที่โรงแรมผมได้เลย” กวินภพรีบตอบเพราะดีใจมาก ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่เขาหลงใหลจะได้มาทำงานกับเขา ณัฐณิชาเองก็ไม่ต่างกัน

เธอแอบมองกวินภพอยู่เป็นระยะ กวินภพเป็นคนที่มีเสน่ห์เหลือเกิน เธอไล่สายตามองกวินภพหลายรอบจนกลัวว่าเจ้าตัวจะรู้สึกได้ว่าเธอกำลังมองอยู่

ยิ่งยามที่เขาหัวเราะนั้นหัวใจเธอแทบจะหยุดเต้น เธอต้องอาการหนักแน่ ๆ ที่ไปหลงใหลกับผู้ชายที่มีเจ้าของ แล้วอย่างกวินภพ

หลังจากที่คุยกันสักพัก วิภากรซึ่งเป็นมารดาของณัฐณิชา ก็กลับมาถึงบ้านพร้อมกับข้าวของมากมาย เธอเข้าไปช่วยมารดาทำอาหารในครัว

กวินภพและอันดาอยู่ทานอาหารกลางวันกันที่บ้านของรัฐภูมิ และการทำความรู้จักกันระหว่างณัฐณิชากับกวินภพก็ไปด้วยกันได้ดี

ณัฐณิชาดีใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อรู้ว่ากวินภพเป็นพ่อม่ายลูกติด กวินภพเลิกกับภรรยาไปเมื่อหลายปีที่แล้ว เธออดนึกชื่นชมไม่ได้ว่ากวินภพเก่งมากที่เลี้ยงลูกมาคนเดียวโดยที่ไม่ได้หาแม่ใหม่ให้กับอันดา

เธอชักอยากจะเป็นแม่ให้กับอันดาเสียแล้ว เพราะความน่ารักและน่าเอ็นดูของอันดาทำให้ณัฐณิชาต้องเอาตุ๊กตาหมีแสนน่ารักที่เธออุตส่าห์หอบมาจากเมืองไทยให้กับอันดาไป อันดาดีใจมากที่ได้ตุ๊กตาจากณัฐณิชา