“นุชยกของว่างกับชาดอกมะลิไปให้ฉันที่ซุ้มการเวกนะ พ่อเอาด้วยไหมคะ” จันทมณีสั่งสาวใช้คนสนิทแล้วหันไปถามพ่อ
“ไม่ล่ะพ่อมีงานต้องทำ บางทีลูกอาจต้องการเวลาคิดไตร่ตรองอยู่เงียบๆ คนเดียวพ่อไม่รบกวนดีกว่า” มือใหญ่คนเป็นพ่อจับมือลูกสาววางบนฝ่ามือ แล้วตบหลังมือเบาๆ มั่นใจในศักยภาพของจันทมณีพอสมควร เมื่อเจอเรื่องจนมุมคิดไม่ตก ลูกสาวจะไม่หยุดที่จะเดินมาหาที่ปรึกษาอย่างเขา ลูกสาวยิ้มแล้วผละเดินไปยังสวนหน้าบ้านตรงซุ้มการเวกมุมโปรดที่สุดในบ้าน
ระหว่างที่นั่งรอเสียงไลน์เข้าจึงดังขึ้น จันทมณีหันมองสมาร์ทโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะเหล็กดัดสไตล์วินเทจ ซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์จากบริษัท คลิกอ่านข้อความในไลน์
“อยู่ที่โรงพยาบาลเข้าเวร คิดถึงจังค่ะ” ข้อความจากหมอภาสกร เรียกรอยยิ้มหวานจากหญิงสาวในทันทีที่เลื่อนอ่าน
“อยู่บ้านค่ะวันหยุดก็จริง แต่ต้องทำงาน” จันทมณีตอบกลับ
“เสียดายเมื่อคือไม่ได้พิสูจน์ความชมพู” พร้อมส่งสติ๊กเก
