ตอนที่ 4
711 Words
อยุทธ์เดินย่ำเท้าลงมาชั้นล่างของบ้านโครมๆ เขาเดินตามทรัพย์มายังรถจี๊ปที่จอดอยู่หน้าบ้าน และยายตัวเจ้าปัญหานอนพิงประตูรถหลับอุตุอยู่ในนั้น...
“นายช่วยไปไปอุ้มคุณบัวขึ้นมาหน่อยครับ เธอหลับอยู่ ผมไม่กล้าปลุก”
“แล้วทำไมเอ็งไม่อุ้มมาล่ะวะ”
“เมียนายนะครับ ผมจะไปอุ้มได้ยังไง...”
สุดท้ายเขาเลยต้องลงมาจัดการเองเพราะยายนี่เป็นเมียเขา... เกือบลืมไปแน่ะ
“ไปนอนเถอะทรัพย์ ขอบใจมากนะ”
พ้นร่างของทรัพย์ไปแล้วอยุทธ์ก็มองอย่างคาดคะเน หล่อนตัวเล็กเท่าเมี่ยง ให้อุ้มก็ไหว แต่ไม่เขาแค่ไม่อยากอุ้ม...
“เธอ” เสียงเรียกไม่เบานักพร้อมกับมือหนาที่คว้าไหล่หล่อนเต็มมือแล้วออกแรงเขย่า...
ชะรอยบุลลาจะเป็นคนตื่นง่าย หล่อนรู้สึกตัวและหันมามองเขาแล้วดวงตากลมโตเหมือนนัยน์ตาลูกกวางก็เบิกกว้างขึ้น
“คุณอุ่น” เสียงหวานใสเรียกชื่อเขาทำให้เจ้าของร่างสูงชะงัก หัวคิ้วย่นเข้าหากัน
“อยู่ที่นี่ ฉันไม่ใช่คุณอุ่น เขาเรียกฉันว่านาย”
“ตะ... แต่มันไม่สุภาพ ฉันไม่เคยจิกหัวเรียกใครนำหน้าว่านายนี่คะ” สีหน้าลำบากใจของหล่อนทำให้ไม่แน่ใจเลยว่าหล่อนจงใจยอกย้อนเขาหรือไม่
“ฉันไม่ตลก นายอุ่นหมายถึงนายของไร่... ไม่ใช่การจิกหัวเรียกนาย”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” คนกรุงไม่เคยเข้าใจระบบศักดินาของบ้านป่าเมืองเถื่อนพยักหน้าเข้าใจ
นี่มันเรื่องอะไรที่ต้องมาอธิบายกันที่รถแคบๆ ในยามวิกาลแบบนี้วะ... อยุทธ์โมโหจนอยากจะทึ้งหัวตัวเอง
“ตามมา ฉันจะพาไปที่ห้องเธอ” เขาถอยออกมายืนข้างนอกหญิงสาวจึงค่อยขยับตัวออกมาและยืนเต็มความสูง แต่กระนั้นหน้ายังสูงแค่ไหล่ หล่อนถือเพียงแค่กระเป๋าใบเล็ก ส่วนกระเป๋าลากใบใหญ่เขาช่วยหยิบจับให้โดยไม่ต้องร้องขอ ปากอุบอิบบอกเขาและนึกนิยมอยู่ในใจ
คนเรามันก็ไม่ร้ายไปหมดทุกเรื่องอย่างน้อยก็เรื่องช่วยถือของหนัก... แต่อย่างอื่นก็ไม่รู้จะไหวไหม เพราะท่าทางเป็นอริและใบหน้าบึ้งตึงเหมือนโกรธกันมาแต่ชาติปางก่อนทำให้เดาไม่ถูกว่าเขาจะดีจะร้ายกับหล่อนแค่ไหน แต่ถ้าให้เดาก็คิดได้แค่ว่าลักษณะแบบนี้ ดีที่สุดคงแค่ช่วยถือกระเป๋าให้นี่ล่ะ
“ไว้มีอะไรค่อยคุยกันตอนเช้า เธอนอนก่อนเถอะ”
เปิดประตูไม้หน้าห้องนอนขนาดไม่เกินสิบสองตารางเมตรที่มีเตียงเดี่ยวเล็กๆ ตั้งอยู่โดดเด่น บ้านในไร่หรือเรียกง่ายๆ ว่าเป็นกระท่อมไม้รูปทรงสวยงาม แม้เห็นท่ามกลางความมืดก็ยังดูดี ข้างในบ้านตบแต่งเหมือนกระท่อมล่าสัตว์กลางป่าหากแต่เครื่องเรือนในห้องและห้องน้ำดูทันสมัยราวกับว่าเป็นโรงแรมห้าดาวซ่อนอยู่กลางขุนเขา เห็นแล้วรู้เลยว่านี่ต้องถูกดีไซน์ด้วยสถาปนิกความใหม่ของบ้านบ่งบอกว่าเพิ่งถูกสร้างขึ้นมาไม่นานอย่างไม่ต้องต้องคาดเดา
ประตูปิดและเสียงฝีเท้าเบาๆ ของอยุทธ์เงียบไปแล้ว หญิงสาวเดินไปล้างมือและสำรวจห้องน้ำเล็กและพึงใจกับความลงตัวแม้จะเล็กแต่ไม่ได้รู้สึกแคบเลย อ้อยสร้อยอยู่ไม่นานก็ย้อนกลับมาเปิดประเป๋าเดินทางหยิบชุดนอนมาผลัด
เพราะเป็นคนกินง่ายนอนง่าย เพื่อนที่ทำงานชอบบอกว่านิ่งเป็นหลับขยับเป็นกิน พอกราบพระไหว้เจ้าที่เจ้าทางเรียบร้อยเท่านั้นหล่อนก็ทิ้งตัวลงนอนและผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว
ผิดกับคนที่เพิ่งมาส่งหล่อนเข้านอน เขายังนอนลืมตาโพลงในความมืดในอีกห้องหนึ่งที่กว้างใหญ่กว่าเกือบเท่าตัว อยุทธ์กำลังครุ่นคิดในหัวสมองว่าจะต้อนรับเมียอย่างไรให้สมฐานะ
รอยยิ้มผุดในความมืด
แล้วพ่อที่ชอบบังคับเขานักหนาจะได้รู้ว่าเมียที่แต่งเข้าบ้านไม่จำเป็นต้องเอาไว้ทำหน้าที่เมียอย่างเดียวเสมอไป!
...................
- Writer
