รักแค้นแดนห้า

ก้าวสู่ขุมนรก

แค้นที่ 3

ก้าวสู่ขุมนรก

ในขณะที่เจคอบกำลังเดินทางไปสู่นรกที่กำลังรอเขาอยู่ อีกฟากฝั่งคนที่น่าจะทุกข์เพราะแฟนถูกจับกลับยังคงกินอิ่มนอนสบายได้ไม่ต่างจากเดิม ร่างเปลือยเปล่าภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำของเข้ม นั่งเอกเขนกอยู่กับเตียงกว้างอย่างสบายใจ มือข้างหนึ่งยกจับมือถือประจำตัวคุยสายกับใครคนหนึ่งด้วยรอยยิ้มกริ่มร้ายกาจ

"ดีมาก เดี๋ยวกูโอนเงินที่เหลือให้"

ปลายสายถูกตัดไป พร้อมรอยยิ้มแสยะกว่าเดิมของเข้ม ยามเมื่อนึกถึงเด็กหนุ่มที่เขาป้อนคารมหวานด้วยการยกตำแหน่งใหญ่ให้

นั่นก็คือเจคอบนั่นเอง แค่คำหวานและการกระทำเหมือนใส่ใจ ฝ่ายนั้นที่เหมือนนกปีกหักก็หลงเข้ามาในรังโจรจนยอมได้ทุกอย่างเหมือนเคยว่าไว้...แม้กระทั่งยอมตายแทนก็ตาม

"น่าเสียดายว่ะ แม่ง! รู้แบบนี้จับมันกระแทกไปนานแล้ว คงเอามันส์น่าดู" คนเห็นแก่ตัวอย่างเข้มบ่นบ้าออกมาพลางลูบปลายคางไปมาอย่างเสียดาย เมื่อนึกถึงใครอีกคนที่ตอนนี้รับชะตากรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่ออยู่ในเรือนจำ

เพราะโทษของเจคอบคือ 'ฆ่าคนตายโดยไตร่ตรองไว้ก่อน' เขาต้องโทษประหารชีวิต โดยถูกนำตัวมายังคุมขังไว้ก่อนที่แดนห้าตามความผิดของตน เพื่อรอวันประหาร สายตาของเจคอบฉายแววหวาดกลัวกับสถานที่แปลกใหม่ตรงหน้าอย่างปิดไม่อยู่ แม้จะเดนตายและโชกโชนมาบนถนนสายสีดำพอสมควร แต่ครั้งนี้มันต่างกันตรงที่ความตายกำลังรอเขาตรงหน้า

กำแพงสูงพร้อมลวดหนามกั้นไร้ซึ่งทางจะออกไปอย่างง่ายดาย ร่างค่อนข้างผมโซจากการใช้สารเสพติด บัดนี้ถูกจับให้ใส่ชุดสีแดงฉานตามความผิด ถูกพาตัวไปยังจุดหนึ่ง ท่ามกลางสายตาหลากหลายคู่ที่จ้องมองมา ทว่าไม่มีคู่ไหนเลยจะฉายแรงแค้นได้เท่ากับใครคนหนึ่งจนเขารับรู้ได้

"หมอนั่นเหรอครับ"

เสียงลูกน้องคนสนิทกระซิบถามแผ่วเบาพอให้ได้ยินแก่ชายร่างสูงโปร่งในชุดที่ต่างจากผู้คน เขาไม่ได้ตอบอะไรออกมาแต่ดูเหมือนว่าท่าทีที่แสดงออกจะเป็นคำตอบมากพออยู่แล้ว

ใบหน้าคมคายสมชายชาตรี เครื่องหน้าที่สาวน้อยใหญ่คงนึกอยากเป็นเจ้าของหัวใจ บัดนี้กลับถมึงทึงเกินกว่าในทุกวัน นัยน์ตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมองไปยังนักโทษคดีร้ายไม่วางตา

"ไม่น่าเชื่อนะครับ หน้าตาก็ดี ไม่น่าเป็นคนแบบนี้เลย"

"หน้าซื่อๆ ก็ไม่ได้หมายถึงว่าจะต้องเป็นคนดีเสมอไปนี่"

"ได้ยินว่าก่อนหน้านี้เจ้านั่นมีคดีติดตัวใช่ไหมครับ" ศิลา ผู้กุมตำแหน่งผู้อำนวยการเรือนจำผุดยิ้มเยาะขึ้น พลางเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงหยัน

"โชกโชนเลยละ ทั้งค้ายา ค้าผู้หญิง ลักขโมย แล้วก็เรื่องเลวๆ อีกหลายอย่างที่หมอนี่ตกเป็นผู้ต้องสงสัย แต่ก็คงจะเส้นใหญ่ใช่ได้ละ ถึงได้รอดไปได้ทุกที"

"เฮ้อ! เสียดายอนาคตนะครับ อะไรจะเลวร้ายขนาดนั้น นี่ถ้าพ่อแม่เขายังอยู่คงตรอมใจน่าดู"

ผู้มีอำนาจใหญ่สุดแค่นหัวเราะหยันออกมา ตายังคงจ้องมองด้วยแรงแค้นที่ไม่ลดละ แม้ความตายจะเป็นโทษสูงสุดที่คนในสายตาได้รับ แต่ว่าสำหรับคนที่ต้องสูญเสียสิ่งที่รักไปอย่างไม่อาจหวนคืนดั่งศิลา นั่นยังน้อยเกินไป ความทรมานเจียนตายชนิดที่ว่าอยากตายพ้นก็ไม่ได้ ราวเจอขุมนรกบนดินต่างหากคือสิ่งที่ศิลาต้องการให้หมอนั่นได้พบเจอก่อนจะสิ้นลมหายใจ!

สายตาเหยียดหยามดูหมิ่นและไม่พอใจจากเพื่อนนักโทษด้วยกันส่งตรงมายังเจคอบ แม้ความกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองยังคงมีอยู่ ทว่าเจคอบก็ทำได้เพียงแค่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมเท่านั้น

เขาพยายามทำเป็นไม่สนใจสายตาและคำพูดดูถูกที่เพื่อนร่วมเรือนจำส่งมาให้....คำพูดและการกระทำที่ควรจะเห็นใจคนตกอยู่ในสถานะเดียวกันเสียมากกว่า

"เด็กใหม่คนนั้นใช่ไหม"

เสียงของนักโทษชายผมสั้นเกรียนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเบาๆ ในขณะที่มือและตายังคง 'ทำงาน' ประจำในแต่ละวันของตนอยู่ ใกล้กันมีผู้คุมชายหน้าตาดุดันขนาบอยู่ใกล้แล้วเอ่ยตอบพอให้ได้ยินเช่นกัน

"อือ นั่นแหละ ผู้ชายเลวๆ ที่ 'นาย' หมายถึง"

"หน้าตาดีนะ แต่ไม่คิดว่าจะเลวขนาดนั้น"

เสียงเคียดแค้นเอ่ยถามผ่านไรฟันที่ขบกันแน่น ผู้คุมรู้ดีว่าทำไมนักโทษคนนี้จึงได้มีท่าทีกับคนที่ไม่แม้แต่รู้จักกัน

'ลูกชายคนโตของเขาติดยาเสพติด แล้วเกิดอาการหลอนจนอาละวาด จนทำให้เขาเผลอพลั้งมือฆ่าลูกของตัวเองตาย'

ความจริงของนักโทษคนนี้ ความเคียดแค้นต่อคนที่ขายยานรกแบบนั้น เหมือนของแสลงที่เขาเกลียดเข้าไส้ จึงไม่แปลกที่เจคอบจะถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นแม้จะไม่รู้จักกันก็ตาม หากถามว่าคนในเรือนจำรู้เรื่อง 'ฉาวโฉ่' ของคนมาใหม่ได้เช่นไร นั่นก็เพราะมันไม่เกินความสามารถของคนที่สั่งแพร่ข่าวนี้นั่นเอง

"เอาขนาดไหน"

"แค่ปั่นหัวก็พอ ที่เหลือเดี๋ยวนายจัดการเอง"

"ฮึ! ไม่คิดนะว่าผู้คุมที่แสนเถรตรงแบบคุณจะยอมแอบแหกกฎแบบนี้"

คนถูกถามยกยิ้มหยันขึ้นพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บใจไม่ต่างกัน

"ฉันก็เหมือนแกนั่นล่ะ ครอบครัวฉันก็ต้องแตกแยกเพราะไอ้พวกค้ายานรกนั่นเหมือนกัน! อีกอย่างนายเค้าก็มีบุญคุณช่วยฉันในวันที่ลำบาก ถ้าแค่นี้ต่อให้ต้องแหกกฎ มันไม่เป็นอะไรหรอก"

"งั้นก็อย่าลืมที่ตกลงกันไว้ล่ะ"

"ไม่ต้องห่วง แกจะได้กอดหลานแน่ ในวันญาติเยี่ยมครั้งนี้" สองหนุ่มต่างสถานะสบตาให้กันดั่งคนหัวอกเดียว แล้วพุ่งเป้าระบายอารมณ์ไปยังคนที่เหมือนจะยังไม่รู้ตัวอะไร

ดวงตาและริมฝีปากแห้งผาก ทั้งยังระบบประสาทที่เริ่มสั่นเทาจนควบคุมลำบาก ความหนาวเหน็บเข้าเล่นงานเขาคนเดียวจนต้องห่อตัว แต่กระนั้นก็พยายามประคองตัวเดินไปเข้าแถวกับกลุ่มคน แม้ว่าความอยากอาหารมันจะไม่ได้มีเท่าอยากอย่างอื่นก็ตาม

จริงอยู่ว่าผู้ติดยาเสพติดอย่างเขาจะได้รับการช่วยเหลือและรักษา แต่ชายหนุ่มก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าเหตุใดตนถึงรู้สึกไม่ได้รับความใส่ใจเหมือนคนอื่น

"เด็กใหม่! อย่ามาแซงคิวสิ!"เจคอบที่ถือถาดอาหารเข้าแถวมาตามที่ถูกสั่ง โดนใครคนหนึ่งเบียด จนทั้งเขาที่แทบทรงตัวไม่อยู่ลงไปกองกับพื้นพร้อมถาดอาหารของตน

"สำออยว่ะ! ใจแข็งขนาดกล้ายิงคนให้ตายต่อหน้าได้ กะอีแค่นี้เอง"

"เอ๊ะ! หรือว่ามันเสี้ยนยาว่ะ ดูดิ แม่งตัวสั่นใหญ่เลย"

เสียงดูแคลนดังลั่นจากเพื่อนนักโทษที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่ ก่อนที่คนกระทำนั้นจะหมุนกายมาแทนตำแหน่งของเจคอบอย่างหน้าไม่อาย

"อะ โอ๊ย! เชี่ยไรวะ"

หนุ่มวัยเบญจเพสร้องออกมาเมื่อมือที่ก้มเก็บถาดถูกชายคนเดิมเหยียบจนเรียบไปกับพื้น ครั้นพอเขาพยายามร้องบอก ฝ่ายนั้นก็ตอบกลับมาหน้าตายแต่รอยยิ้มหยันว่า

"อย่างมึง ไม่ต้องกินหรอกข้าวอ่ะ ขี้ยาแบบแกมึงเสียข้าวสุกว่ะ"

เจคอบพยายามระงับอารมณ์และสติที่มันแทบคุมไม่อยู่อย่างสุดความสามารถ ด้วยความที่ไม่รู้ว่าตนจะต้องอยู่ในนี้อีกนานแค่ไหน การมีเรื่องกับขาใหญ่ดูเหมือนจะไม่ใช่สิ่งที่ดีเท่าไหร่นักสำหรับชายหนุ่ม

แต่ดูเหมือนปัญหาจะชอบวิ่งเข้าใส่ชายหนุ่มราวกับรักใคร่เสียเต็มประดา จากที่คิดว่าหลีกเลี่ยงเสียก็จะไม่เกิดปัญหา กลับเป็นว่าการกลั่นแกล้งจะมากกว่าเดิม

ไม่ว่าจะเป็นในเรือนนอนที่เขาถูกแกล้งให้นอนกับพื้นโดยไร้ผ้าห่มและหมอน การใช้ห้องน้ำที่เขาจะได้ใช่เป็นคนสุดท้ายในวินาทีที่เกือบหมดเวลา

การรับอาหารที่มักโดนแกล้งใส่เกลือ พริก หรือน้ำปลาในปริมาณที่เกินพอดี เจคอบเฝ้าบอกตัวเองว่าให้ทนให้ได้ เพื่อรอวันเป็นอิสระ

ทว่าเหมือนฟางความอดทนเส้นสุดท้ายจะขาดลง เมื่อในระหว่างที่เขากำลังจะลงจัดการกับมือเย็นที่รอมานาน เพราะถูกแกล้งจนไม่สามารถได้กินอาหารในสองมื้อแรกได้จนอิ่ม ประกอบกับที่ร้านสวัสดิการยังไม่ยอมจำหน่ายอะไรให้เขา อีกทั้งอาการอยากยามันก็มันทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการหิวและหงุดหงิดจนคิดว่าตนคงสามารถกินช้างได้ทั้งตัว

เพียงแค่ตักลิ้มรสได้เพียงสองคำถาดทั้งใบก็ปลิวตกไปกับพื้น โดยฝีมือของคนเดิมที่ทำหน้าชื่นราวไม่รู้สึกผิดอะไร

ความหิวบวกกับอารมณ์หงุดหงิดจากอาการอยากยาที่ตกค้างทำให้เขาไม่สามารถควบคุมความนึกคิดได้อีกต่อไป

"ทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย! พวกมึงจะเอายังไงกับกูวะ!!"

สิ้นเสียงก้องดั่งคนโมโหจัด หนุ่มน้อยที่หมดความอดทนก็ตรงเข้าชกต่อยไปที่ใบหน้าของคนทำทันที ความชุลมุนเกิดขึ้นในทันใดจนเหล่าผู้คุมต้องเร่งห้าม ไม่กี่นาทีร่างใหญ่ท่าทีทรงอำนาจก็เดินเข้ามา พร้อมเสียงที่ตะเบ็งลั่น

"หยุดเดี๋ยวนี้!!" เสียงนกหวีดลากยาวเป็นสัญญาณให้เชื่อฟัง ส่งให้กลุ่มคนหยุดชะงักลงด้วยเกรงอำนาจของผู้มาใหม่

"เกิดอะไรขึ้น!" ศิลาแผดเสียงถามอย่างดุดัน ในขณะที่ผู้คุมคนหนึ่งที่เป็นคนของเขารีบเอ่ยขึ้นตามบท

"นักโทษที่มาใหม่ สร้างความวุ่นวายครับ"

"แต่ผมถูกกระทำก่อน! พวกนี้รุมแกล้งผมมาเกือบสัปดาห์แล้ว! แต่ผู้คุมคนนั้นก็ทำนิ่งเฉย!"

เจคอบแผดเสียงเถียงไม่แพ้กันน้ำตาแห่งความเจ็บใจร่วงพรูลง ความไม่ยุติธรรมที่ตนได้รับบวกกับความเครียดและอยากยา ที่สั่งสมมานานส่งให้ชายหนุ่มไม่อาจควบคุมสติได้อีก มือสั่นเทาจากความโกรธชี้ตรงไปยังคนของศิลาจนฝ่ายนั้นสะดุ้งโหยง ทว่าบรรดานักโทษที่รู้กันก็รีบเอ่ยขึ้น

"ไม่จริงสักหน่อย! พวกเราไม่มีใครทำอะไรนายเลยนะ จริงไหมพวกเรา" เพราะว่าฝ่ายนั้นมีพรรคพวกมากพอสมควร ทุกคนเอ่ยสำทับคนหัวโจก พลางมองมาทางชายหนุ่มราวเขาเป็นตัวปัญหา

"มาไม่กี่วันก็สร้างความวุ่นวายเลยนะ นำนักโทษชายไปขังในคุกมืดข้อหาปลุกปั่นสร้างความวุ่นวาย และกระด้างกระเดื่องแก่ผู้คุม!"

สิ้นเสียงบัญชาของคนที่ตำแหน่งใหญ่สุด เจคอบก็ถูกนำตัวไปทันทีท่ามกลางเสียงร่ำร้องในความไม่เป็นธรรมตรงหน้าของเขา

คุกมืด ห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กที่ไม่มีแม้แต่หลอดไฟสักดวงคือที่ใหม่ที่เจคอบได้สัมผัส แสงเล็กน้อยจากช่องประตูไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีสักเท่าไหร่ คนหน้าสวยที่ไร้ซึ่งราศีในตอนนี้กอดเข่าคุดคู้กวาดตามองรอบตัวอย่างตื่นกลัว พร่ำร้องบ่นถึงสิ่งที่ตนเจอพร้อมน้ำตาที่หลั่งไม่ขาดสาย

กินเวลายาวนานกว่าชายหนุ่มจะสงบลงพร้อมกับห้วงนิทราที่เข้าครอบงำ แม้จะบอกตัวเองว่าไม่อาจข่มตาลงได้ แต่เพราะสิ่งที่ต้องเจอมามันทำให้อ่อนล้าจนผล็อยหลับไป

กลางดึกในคืนนั้น ห้องที่เคยมืดพลันมีแสงสว่างจากบานประตูที่เปิดออกเข้ามา พร้อมกับเงาดำมืดของใครบางคนหยุดยืนตรงประตูเล็กนั้น กลีบปากหนายกยิ้มเยาะอย่างพึงพอใจกับผลงานตรงหน้า...ผลงานที่จะทำให้เขาสำเร็จโทษอีกฝ่ายได้ด้วยตัวเอง