เมียร้ายยอดดวงใจพ่อเลี้ยง

ตอนที่ 3

‘โรคหัวใจเหรอคะพ่อ’

‘ใช่ แม่เขาเป็นโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะ’

‘แล้วจะอันตรายไหมคะ ทำไม… ทำไมไม่มีใครบอกอากาศ ทำไมอากาศไม่รู้คะ ทำไมคะพ่อ’

‘แม่เขาไม่อยากให้อากาศรู้น่ะ เขากลัวว่าอากาศจะเป็นกังวล’

‘แม่ต้องบอกอากาศสิคะพ่อ! อากาศจะได้ไม่ดื้อกับแม่’

หล่อนพูดแค่นั้น ก่อนจะเปล่งเสียงร้องไห้โฮ นั่นไม่ใช่ว่าหล่อนต่อว่าแม่หรือต่อว่าพ่อ แต่ทุกอย่างที่พูดออกไปมันคือเกราะกำบังตัวเองจากความร้าวระบมจิตใจ เมื่อรู้อยู่เต็มอกว่าหล่อนเป็นคนทำให้แม่เป็นแบบนี้ พ่อเองก็คงรู้ เพราะอ้อมกอดของพ่อที่สวมกอดแน่นๆ มันคือกำลังใจที่หล่อนต้องการในเวลานี้จริงๆ

แต่ก็มีคนที่เข้ามาตอกย้ำว่าหล่อนเป็นต้นเหตุ

‘แม่เป็นยังไงบ้างครับพ่อ’

พี่ชายของหล่อนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาที่หน้าห้องฉุกเฉิน ดวงตาคมเข้มของพี่ชายมองปุ๊บก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก นั่นยิ่งทำให้หล่อนสั่นสะอื้นมากขึ้นอีก เพราะสายตาของพี่ชายไม่ได้มองมาที่หล่อนเลย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่ชายรู้ว่าหล่อนคือตัวปัญหาที่ทำให้แม่ป่วย

‘คุณหมอกำลังดูอยู่ ซันไม่ต้องกังวลนะ แม่เขาไม่น่าจะเป็นอะไรมากหรอก ตอนมายังมีสติดีอยู่’

สิ่งที่พ่อพูดกับพี่ชายพร้อมกับสายตาที่มองสบกันคือไม่อยากพี่ชายโกรธหล่อน จะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง ในเมื่อสีหน้า ท่าทาง และสายตาของพี่ชายมันบอกออกมาชัดเจนอยู่แล้ว ซึ่งหล่อนเองก็ไม่ยอม

‘พี่ซันจะบอกว่าเป็นความผิดของอากาศ พี่ซันก็พูดมาเลย! ไม่ต้องมามองอากาศแบบนี้หรอก’

‘เออ! มันเป็นความผิดของแกนั่นแหละ แม่ต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าแกเป็นต้นเหตุ’

‘อากาศก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้! ก็อากาศไม่รู้ว่าแม่ป่วยนี่’

‘อ้อ... นี่แปลว่าถ้าแกรู้ว่าแม่ป่วย แกจะยอมทำตามทุกอย่างที่แม่บอกอย่างนั้นเหรอ แกไม่ต้องมาพูดมากหรอกอากาศ มันไม่ใช่นิสัยของแก ยังไงแกก็ไม่มีวันยอมทำตามที่แม่บอกหรอก เพราะแกมันไม่เคยสนใจใครอยู่แล้ว เอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง อยากทำอะไรก็ทำ ไม่เคยแคร์ใครอยู่แล้วนี่’

คำพูดตรงๆ ของพี่ชายทำให้หล่อนหูอื้อตาลาย หล่อนเป็นแบบนั้นที่ไหนกัน

‘อากาศไม่ได้เป็นแบบนั้น ถ้าอากาศเป็นแบบนั้น อากาศจะยอมรับหมั้นกับพี่สายฟ้าเหรอ’

‘แต่แกก็ไปงุบงิบไม่หมั้นกัน โดยที่ไม่ปรึกษาใครเลย แม้แต่ฉันที่เป็นพี่แก ก็ยังไม่รู้!’

‘ก็…’

หล่อนพูดไม่ออกเพราะคือเรื่องจริง แต่เวลานี้ก็ป่วยการที่จะพูด ทุกคนควรโฟกัสเรื่องภายในห้องฉุกเฉินว่าแม่จะเป็นยังไงบ้าง

‘ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าถ้าแม่เป็นอะไรไป นั่นเป็นความผิดของแกคนเดียวอากาศ เพราะแม่เป็นห่วงแก คิดแต่เรื่องของแก กลุ้มใจเรื่องแกจนแทบไม่กินไม่นอน แม่ก็เลยอาการทรุดแบบนี้ไง’

นั่นคือคำพูดสุดท้ายของพี่ชายที่แทบจะตะโกนใส่หน้า ก่อนที่จะสะบัดเดินไปอีกทาง แบบหน้าหล่อน พี่ก็ยังไม่อยากมอง แต่หล่อนอยากมองพี่ ทุกวินาทีแห่งการรอคอย หล่อนทรมานเหลือเกิน หล่อนอยากได้ที่พึ่งพิงหัวใจ เพราะหล่อนทนไม่ไหวแล้ว

ดวงตาฉ่ำน้ำเหลือบมองคนที่ยืนพิงข้างฝาเพราะมีเพียงหล่อนกับพี่ชายอยู่ตรงนี้ ส่วนพ่อเลี่ยงออกไปรับโทรศัพท์ไกลออกไป

“พี่ซัน…” เสียงเรียกจึงส่งออกไปโดยที่หล่อนไม่ทันยั้งคิด แต่หัวใจสั่งการไปก่อนแล้ว

และแค่พี่ชายอ้าแขนออก หล่อนก็ถลาเข้าไปซุกอกพร้อมกับร้องไห้โฮ

“ไม่เป็นไรนะอากาศ แม่ต้องหาย แม่ต้องหาย”

เสียงทุ้มปลอบโยนคือพี่ชายคนเดิม หล่อนทำได้แค่พยักหน้ารับ เพราะหล่อนก็คาดหวังแบบนั้น

ทันทีที่ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก หล่อนกับพี่ชายรวมทั้งพ่อ ก็รีบตรงเข้าไปรอคำตอบจากแพทย์เจ้าของไข้

ณ โรงแรมแดนสนธยา

ค่ำคืนแห่งงานวิวาห์หวาน ทั่วทั้งโรงแรมประดับประดาไปด้วยดอกกุหลาบสีขาวแบบอลังการงานสร้างสุดๆ เพราะนี่เป็นงานแต่งของลูกชายเพียงคนเดียวของ ‘พ่อเลี้ยงเดชาชัย’ และ ‘แม่เลี้ยงแพรนภา’ ซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมแห่งนี้

บรรยากาศในงานเป็นไปอย่างชื่นมื่นรื่นรมย์ ด้วยเต็มไปด้วยเหล่าผู้ดีมีเงินและไฮโซไฮซ้อล้านนาที่ต่างมาประชันโฉม เพราะตั้งแต่เกิดวิกฤตโรคระบาดไปทั่วโลก นี่นับเป็นงานเลี้ยงระดับบิ๊กงานแรกของเมือง

แต่ละคนจึงจัดเต็ม ประโคมไปด้วยเสื้อผ้าหน้าผมและเครื่องประดับ เพื่อบ่งบอกสถานะทางสังคม ทว่าในสายตาของเจ้าบ่าวกลับคิดว่า

“ทำไมต้องแต่งจัดเต็มด้วย แต่งเยอะขนาดนั้น ใส่แมสแล้วจะเห็นอะไร”

เขาคิดแบบนั้นเพราะสถานการณ์ตอนนี้อยู่ในช่วงระมัดระวังเรื่องโรคระบาด การจัดงานโดยการรวมกลุ่มคนกลุ่มใหญ่จะต้องมีมาตรการเฝ้าระวัง เช่น การจัดงานแต่งงานในวันนี้ ผู้เข้าร่วมงานก็ต้องสวมแมส เพื่อป้องกันคนที่ติดเชื้ออยู่แล้วกระจายเชื้อให้คนอื่น และเป็นการป้องกันคนที่ยังไม่ติดเชื้อได้รับเชื้อเข้าสู่ร่างกายด้วย

ดังนั้นการแต่งหน้าแต่งตาจัดเต็มของพวกผู้หญิงจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อก็สวมแมสแทบจะเข้าไปครึ่งหน้า

จะมีก็แค่ตอนเปิดหน้ากากเพื่อกินอาหารหรือดื่มน้ำเท่านั้นที่อาจเห็นหน้ากัน แต่นั่นก็เป็นการกินแบบต่างคนต่างกินอยู่ในภาชนะของตัวเอง เพื่อป้องกันการใกล้ชิดอย่างมากที่สุด ดังนั้นคงไม่มีใครจะมาจ้องหน้ากันหรอก ว่าใครแต่งหน้าสวยหรือไม่สวยกว่ากัน

“หรือว่าจะให้ดูแค่คิ้ว”