Paradise Apartment

วิญญาณพยาบาท

ชินวุธออกจากอพาร์ตเมนต์ไปทำงานในตอนเช้าแล้วกลับตอนค่ำตามปกติ เขาทักทายผู้ร่วมอาศัยที่นั่งเล่นตรงล็อบบี้ชั้นล่างแล้วเดินขึ้นบันไดกลับห้องพักตัวเอง จากนั้นก็เตรียมตัวจะไปอาบน้ำ แต่ยังไม่ทันได้ถอดเสื้อผ้าเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากทางด้านหน้าอพาร์ตเมนต์จนต้องรีบเปิดประตูระเบียงออกไปดูด้วยความตกใจเพราะห้องเขาอยู่ทางฝั่งหน้าอพาร์ตเมนต์ที่ติดถนน แล้วเขาก็เห็นเงาดำแบบที่ตามเขามาในคืนวันพระกำลังอาละวาดกรีดร้องอยู่ด้านหน้าอพาร์ตเมนต์

"เงาดำนั่น... มันตามใครมาวะ" ชินวุธพึมพำด้วยความแปลกใจเพราะที่อพาร์ตเมนต์นี้ไม่มีมนุษย์นอกจากเขาคนเดียว วันนี้ก็ไม่ใช่วันพระด้วย แล้วมันมาทำไม หรือมีมนุษย์คนอื่นนอกจากเขาหลงมาที่นี่อีกคนกันนะ

ด้วยความสงสัยใคร่รู้จึงยืนเท้าศอกกับขอบระเบียงมองดูลานหน้าอพาร์ตเมนต์ด้านล่างที่ตอนนี้อินทรากำลังจัดการเงาดำด้วยหอกเพลิงเหมือนคืนนั้น

เงาดำครั้งนี้ดูเหมือนจะเก่งกว่าที่เคยตามชินวุธมาหลายเท่า มันหลบหอกเพลิงที่ตวัดใส่แล้วโจมตียมทูตด้วยกรงเล็บคม อินทรายกด้ามหอกรับก่อนจะเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง แล้วเงาดำก็ถูกหอกเพลิงของธนินทร์แทงใส่ แต่มันเอี้ยวตัวหลบแล้วตวัดกรงเล็บใส่ด้วยความรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันจะถึงตัวยมทูตมันก็ถูกด้ามหอกของอินทราหวดใส่ลำตัวเต็มแรงจนมันกลิ้งไป

"เก่งนี่หว่า" ชินวุธชมเบา ๆ แล้วมองการต่อสู้ของเงาดำตัวใหญ่กับสองยมทูตด้วยความตื่นตาเหมือนดูหนังแอ็กชันสามมิติ

แต่เสียงเบา ๆ ของมนุษย์ทำให้เงาดำเงยหน้ามอง มันแสยะยิ้มแยกเขี้ยวขาวจากปากที่กว้างเกือบเท่าหน้ามันแล้วหัวเราะเบา ๆ ดวงตาสีแดงก่ำคล้ายจะยินดีที่เจอเหยื่อโอชะอยู่ใกล้ ๆ

"เวรแล้ว" ชินวุธรีบถอยไปที่ประตูระเบียงทันที แต่ยังช้ากว่าเงาดำที่พุ่งเข้ามาใส่ด้วยความรวดเร็วในพริบตาเดียว

"หยุดนะ! ห้ามแตะต้องเขา!" ธนินทร์พุ่งตามขึ้นมาบนระเบียงชั้นสองแล้วแทงหอกใส่เงาดำก่อนมันจะแตะตัวชินวุธเพียงเสี้ยววินาที

"กลับเข้าห้องเดี๋ยวนี้!" อินทราที่โผล่มาจากไหนไม่รู้จับคอเสื้อชินวุธเหวี่ยงเข้าประตูระเบียงที่เปิดไว้อย่างแรงก่อนจะกระแทกประตูปิดด้วยความแรงพอกัน

ส่วนคนที่ถูกเหวี่ยงเข้ามาก็เซถลาไปถึงประตูห้องแล้วยกมือดันประตูไว้เพื่อหยุดตัวเองก่อนหัวจะกระแทกประตูจากแรงเหวี่ยง

"แรงเยอะจังวะ" ชินวุธบ่นเบา ๆ เมื่อโดนอินทราจับเหวี่ยงถึงสองครั้ง ครั้งแรกฮอรัสเป็นคนหยุดเขาไม่ให้หน้าคะมำ แต่ครั้งนี้เขาถูกหยุดด้วยประตูห้องพัก

เมื่อหายตกใจแล้วชินวุธก็ยืนชิดประตูห้องมองการต่อสู้ด้านนอกระเบียงผ่านประตูกระจก หลายครั้งที่เงาดำมันหลบหอกเพลิงแล้วใช้กรงเล็บกระแทกประตูกระจกอย่างแรง แต่ประตูกลับไม่แตกหรือพังเพราะแรงกระแทกของมัน สร้างความเดือดดาลให้มันไม่น้อย ยิ่งเจอยมทูตอีกสองคนพัวพันไว้มันจึงหันกลับไปสู้กับยมทูตต่อ

สักพักมันก็ถูกหอกสองเล่มแทงสวนเข้าลำตัวทั้งซ้ายขวาพร้อมกัน แล้วมันก็ถูกยมทูตคนหนึ่งเตะอย่างแรงจนปลิวตกลงไปข้างล่าง ชินวุธอยากตามไปดูแต่ก็ไม่กล้าออกไปข้างนอกระเบียง เขาจึงเปิดประตูห้องแล้ววิ่งลงบันไดไปชั้นล่างเพราะเหมือนว่าเงาดำจะเข้ามาข้างในอพาร์ตเมนต์ไม่ได้

เมื่อถึงห้องโถงชั้นล่างชินวุธก็เห็นไตรภพยืนอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า มีผู้ชายคนหนึ่งที่ดูอายุน่าจะไม่เกินสามสิบยืนตรงหน้าเคาน์เตอร์และหันมองไปด้านหน้าอพาร์ตเมนต์ที่เงาดำกับยมทูตสู้กันอยู่ด้วยสีหน้ากังวล

"อย่าออกมาข้างนอกนะชินวุธ" ไตรภพบอกทั้งที่หันหลังให้ เขายกสองมือยื่นออกไปข้างหน้า ฉับพลันก็มีเปลวเพลิงพลุ่งขึ้นมาจากพื้นหน้าอพาร์ตเมนต์เป็นวงกว้าง

เงาดำที่ถูกยมทูตแทงและฟันด้วยหอกเพลิงหลายครั้งเริ่มอ่อนแรงลง มันถูกเตะเข้าไปกลางวงล้อมของเปลวเพลิงสีแดง แล้วสองยมทูตที่ยืนข้างนอกก็เอาด้ามหอกกระแทกพื้น เปลวเพลิงก็ลุกโชนขึ้นสูงจนท่วมตัวมัน

เสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังเสียดหูชินวุธจนสะท้าน มันให้ความรู้สึกอึดอัดปั่นป่วนมวนท้องจนใจสั่น ความโกรธแค้น ความอิจฉาริษยา ความเกลียดชัง ความอาฆาตพยาบาทไหลเข้ามาในหัวจนปวดแปลบและต้องยกมือกุมหัวปิดหูเอาไว้ ไม่เพียงแค่ชินวุธที่รู้สึกไม่ดี ชายหนุ่มที่ยืนหน้าเคาน์เตอร์ก็ยกมือปิดหูในสภาพที่ไม่ต่างกับชินวุธเท่าไรนัก

"สลายไปซะ!" ไตรภพกำสองมือกระแทกกันเบา ๆ เงาดำที่กำลังถูกเปลวเพลิงสีแดงเผาไหม้ก็สลายไป เสียงกรีดร้องโหยหวนก็เบาลงจนเงียบไปพร้อมกับเปลวเพลิงที่ลดระดับความร้อนแรงลงจนหายไปหมด

เมื่อจัดการเงาดำเรียบร้อยไตรภพก็กลับเข้ามาข้างในอพาร์ตเมนต์ อินทรากับธนินทร์ก็ตามเข้ามาด้วย แต่เมื่อเห็นหน้ามนุษย์สุดมึนอินทราก็ยัวะแล้วว้ากใส่ทันที

"คุณจะบ้าหรือไงถึงออกไปยืนดูนอกระเบียงน่ะ ถ้าธนินทร์กับผมตามขึ้นมาไม่ทันคุณตายแน่ แล้วเงาดำก็จะมีพลังเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าเพราะได้พลังวิญญาณจากคุณ แล้วผมกับธนินทร์ก็จะจัดการมันได้ยากขึ้น หัดทำตัวสงบเสงี่ยมอยู่แต่ในห้องบ้างเถอะ อย่าสนใจอยากรู้อยากเห็นอะไรให้มากนัก ผมเคยบอกแล้วไงว่าถ้าได้ยินเสียงอะไรแปลก ๆ ก็อย่าออกจากห้องจำไม่ได้หรือไง"

ชินวุธอยากจะเถียงกลับนะ แต่เห็นสีหน้าโกรธของอินทราแล้วเขาคิดว่าเงียบไว้ดีกว่า ขืนเถียงไปอินทราอาจจะโกรธมากกว่าเดิม

"ใจเย็นหน่อยเถอะอินทรา" ไตรภพตบบ่ายมทูตที่กำลังโมโหเบา ๆ

"ไม่เป็นอะไรใช่ไหมชินวุธ" ธนินทร์ถามแล้วมองร่างกายมนุษย์ตรงหน้าที่ดูจะไม่ได้รับอันตรายอะไร

"ไม่เป็นไรครับ ขอโทษครับ" ชินวุธบอกด้วยความรู้สึกผิดที่เหมือนจะสร้างความลำบากให้ยมทูต แล้วอินทรากับธนินทร์ยังช่วยชีวิตเขาถึงสองครั้งด้วย

อินทราหรี่ตามองมนุษย์ที่ชอบทำให้เขาหงุดหงิดแล้วสะบัดหน้าใส่ก่อนจะเดินหนีไป

"ปล่อยเขาไปเถอะ เดี๋ยวก็ใจเย็นลงเอง" ไตรภพบอกด้วยความไม่ใส่ใจยมทูตขี้หงุดหงิดแล้วเดินไปหาชายที่ยืนหน้าเคาน์เตอร์

"ตั้งแต่วันนี้คุณก็พักอยู่ที่นี่จนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสมก็แล้วกัน ความอาฆาตพยาบาทที่ตามคุณมาก็สลายไปแล้ว ส่วนคนที่ปล่อยของใส่คุณจนตาย สักวันผลกรรมจะตามสนองเขาเอง และมันจะเลวร้ายมากกว่าที่เขาทำกับคุณ"

"เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับที่ช่วยผม" ชายหนุ่มบอกด้วยสีหน้าหงอย

ชินวุธเลิกคิ้วกับคำพูดของไตรภพ เขาหันไปหาธนินทร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลแล้วหันไปทางชายหนุ่มที่ยืนคุยกับไตรภพ

"เขาชื่อธนกร อายุยี่สิบแปดปี ถูกเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดจ้างหมอผีมาทำคุณไสยใส่จนตายเพราะรักผู้หญิงคนเดียวกัน แต่เธอเลือกเขา เขาจึงถูกฆ่า"

"เขาจำเรื่องของตัวเองได้เหรอครับ"

"จำได้ เขาตายมาเจ็ดวันแล้วล่ะ แต่เขายังไม่หมดอายุขัย แล้วความอาฆาตพยาบาทที่รุนแรงของเพื่อนเขาก็ตามมาเพื่อจะกลืนกินวิญญาณเขาไม่ให้ผุดให้เกิด ผมจึงพามาที่นี่"

"งั้นเหรอครับ เป็นเพื่อนกันแต่กลับเกลียดชังกันถึงขนาดต้องฆ่ากันตายนี่มันน่าเศร้าจังนะครับ" ชินวุธถอนใจออกมา

"กิเลสของมนุษย์มันหนาเตอะจนมองเห็นแต่ตัวเองน่ะสิ" ไตรภพเดินมาแทรกแล้วยื่นตะเกียงโบราณที่มีแสงไฟข้างในให้ธนินทร์

"พาเขาไปที่ห้อง 206 นะ"

"ได้ครับท่าน มาเถอะธนกร" ธนินทร์หันไปหาวิญญาณชายหนุ่มแล้วถือตะเกียงเดินนำไป

"ผมไปด้วย" ชินวุธรีบเดินตามยมทูตกับวิญญาณชายหนุ่มไปอีกคน

ห้องพักหมายเลข 206 ที่ไตรภพให้วิญญาณชายหนุ่มพัก มันเคยเป็นห้องของเด็กผู้หญิงที่ชินวุธเคยร่วมเดินทางไปกับไตรภพเพื่อส่งเธอกลับบ้าน

เมื่อถึงห้องนั้นธนินทร์ก็แตะประตูเบา ๆ มันก็เปิดออก วิญญาณชายหนุ่มก็เดินเข้าไปข้างใน ชินวุธมองเข้าไปในห้องแล้วเขาก็เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจที่มันไม่เหมือนห้องของเขา ห้องนี้มีโปสเตอร์นักดนตรีของต่างประเทศติดหลายรูป มีกีตาร์ไฟฟ้ากับแอมป์ขยายเสียงตั้งอยู่ที่มุมห้อง มีทีวีจอใหญ่กับเครื่องเสียงชั้นดีราคาแพง มีโต๊ะคอมพิวเตอร์ มีชั้นโชว์ฟิกเกอร์กับโมเดลยานรบอวกาศหลายลำ มีตู้หนังสือที่อัดแน่นไปด้วยคู่มือเกม ผ้านวมปูเตียงกับม่านหน้าต่างหลังห้องก็เป็นสีน้ำเงินดูทึมทึบ โดยรวมแล้วห้องนี้เหมือนห้องของเด็กมหาวิทยาลัยที่มีฐานะร่ำรวยมากกว่าจะเป็นห้องพักของอพาร์ตเมนต์

"ทำไมห้องเขาหรูกว่าห้องผมเยอะเลยล่ะครับ" ชินวุธถามด้วยความสงสัยเมื่อธนินทร์ปิดประตูห้องให้วิญญาณชายหนุ่มแล้วเดินมาตามทางเดิน

"สภาพภายในห้องจะเป็นไปตามความต้องการของผู้อาศัยน่ะ ตอนคุณมาพักที่นี่คุณคิดแค่ว่ามันคือห้องพักของอพาร์ตเมนต์ทั่วไปใช่ไหมล่ะ แต่ถ้าคุณคิดว่ามันคือห้องสุดหรูมันก็จะหรูตามที่คุณคิด" ธนินทร์บอกด้วยรอยยิ้มขำ

"จริงดิ มันเปลี่ยนได้เหรอ"

"ได้สิ คุณอยากให้ห้องพักคุณเป็นแบบไหนก็ตามใจเลย" ธนินทร์บอกแล้วเดินมาหยุดที่หน้าห้องพักหมายเลข 202

"งั้นผมอยากได้ห้องพักที่เหมือนคอนโดของผม" ชินวุธบอกแล้วเปิดประตูห้อง แล้วเขาก็ตาโตด้วยความทึ่งจัด ห้องพักที่เคยโล่งเปลี่ยนเป็นคอนโดของเขาแบบเหมือนเป๊ะ

"โว้ว สุดยอดเลย"

"ของทุกอย่างคือของเนรมิตนะ มันใช้ได้ตามสภาพการใช้งานของมันทุกอย่าง แต่จะไม่เกี่ยวข้องกับของในคอนโดของคุณ หากคุณย้ายออกไปมันก็จะกลายเป็นห้องโล่ง ๆ รอคนมาพักอาศัยใหม่เนรมิตขึ้นมาตามความต้องการ คุณจะเปลี่ยนรูปแบบห้องพักของคุณยังไงก็ได้ ตามใจเลย"

"เจ๋งไปเลย ทำไมตอนผมมาพักวันแรกไม่มีใครบอกผมเรื่องนี้เลยเนี่ย"

"เพราะคุณเป็นมนุษย์ไงล่ะ พวกมนุษย์จะไม่ยอมรับอะไรก็ตามที่เกินความเข้าใจของตนเอง เหมือนคนไม่เชื่อเรื่องลี้ลับนั่นล่ะ ถ้าไม่เจอกับตัวก็ไม่เชื่อว่ามันมีจริง"

"นั่นสิครับ ผมเองก็ไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้เหมือนกัน จนมาพบเทพอนูบิสกับเทพฮอรัสตีกันนั่นแหละ" ชินวุธหัวเราะออกมา

"ตอนนี้เทพสององค์นั่นกลับไปแล้วล่ะ หรืออาจจะไปเที่ยวที่อื่นต่อก็ได้ มีพลังอำนาจระดับเทพแบบนั้นไม่มีอันตรายอะไรหรอก"

"นั่นสิครับ" ชินวุธนึกถึงความห่ามของเทพอนูบิสแล้วอดหัวเราะไม่ได้

"คุณพักผ่อนเถอะ มันดึกแล้วล่ะ ผมก็จะกลับไปพักเหมือนกัน"

"ขอบคุณครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ"

"ราตรีสวัสดิ์" ธนินทร์บอกแล้วเดินลงบันไดไป

ชินวุธปิดประตูห้องแล้วมองห้องพักตัวเองด้วยความทึ่งกับพลังอำนาจของอพาร์ตเมนต์ที่นี่ เขามองเวลาจากนาฬิกาแขวนผนังเหนือโต๊ะคอมพิวเตอร์สเปกขั้นเทพของตัวเองแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าไปอาบน้ำ จากนั้นก็ขึ้นเตียงนอนที่แสนจะคุ้นเคย แม้จะเป็นแค่ของเนรมิตแต่มันก็เหมือนคอนโดของเขาราวกับว่าเขาอยู่ที่ห้องของตัวเอง