ผมอยากจะให้ตัวเองหายตัวได้ หายไปจากตรงนี้ ห้องพักที่เหมือนจะกว้างขวางแต่ตอนนี้แคบลงถนัดตา แคบทั้งในความรู้สึก ทั้งความเงียบที่แสนจะอึดอัด ใบหน้านิ่งเฉยของพ่อและพี่ยอร์ชให้ความรู้สึกเหมือนร่างกายถูกแช่แข็ง สายตาทั้งสองคู่จ้องผมอย่างคาดคั้น ยิ่งทำให้ใบหน้าที่ก้มต่ำอยู่แล้วก้มต่ำลงไปอีก
ปวดหัวจัง เพราะความเครียดหรือเพราะเรื่องเมื่อคืนกันนะ หรือไม่ก็ทั้งสองอย่าง ก็อาซาน่ะ...ใช้ร่างกายผมหนักเกินไป ทีแรกก็แค่รู้สึกเจ็บหน่วงที่ช่องทางด้านหลังและรู้สึกเหนื่อยล้า ก็คิดว่ายาของคาร์เตอร์ที่อาซาเอาให้กินกันเจ็บกันไข้จะได้ผลดี ที่ไหนได้ ผมกำลังจะเป็นไข้ ไม่รู้จะโทษยาที่ไม่ดีหรือโทษคนกระทำที่ไม่คิดจะยั้งแรง
“บอกพ่อมาสิ ว่าของในห้องหายไปไหน แล้วไอ้หนุ่มนั่นเป็นใคร”
ผมสะดุ้งตกใจที่อยู่ๆพ่อก็พูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน ผมกำลังคิดหนักว่าควรจะเริ่มพูดยังไงดี เพราะไม่รู้ว่าพ่อรู้เรื่องระหว่างผมกับอาซามาก
