ความสงสัยเรื่องก่อนๆยังไม่กระจ่าง เรื่องให้ต้องสงสัยเรื่องใหม่ก็ตามมาติดๆ ผมนั่งทานอาหารเช้าร่วมกับคนอื่นๆ ยกเว้นเวสตันและจูเลียตที่ออกไปคุยกันข้างนอก
“ถ้าเธอไม่ทำตามที่ฉันสั่งนะจูเลียต ก็เก็บข้าวของของเธอออกไปซะ”
“เวสตัน นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!”
“ทำไมจะไม่ได้ เพราะเธอเป็นเพื่อนกับแฟนฉันน่ะเหรอ นั่นไม่สำคัญเลย ถ้าเธอจะช่วยคิดถึงเรื่องเก่าๆ ตอนที่เธอยังเป็นคนอื่นสำหรับพวกเรา เธอร้องขอความช่วยเหลือในลมหายใจเฮือกสุดท้าย และพวกเรายอมช่วยชีวิตเธอด้วยความเต็มใจ และในเมื่อตอนนี้คนในครอบครัวฉันเดือดร้อน เธอจะไม่ช่วยงั้นเหรอ”
“แต่ฉัน...”
“ถ้าเธอยอมรับกฎของฉันไม่ได้ ก็ออกไป ที่นี่ไม่ต้องการคนใจดำไร้น้ำใจ”
เสียงฝีเท้าเดินกลับเข้ามาในห้องอาหาร ผมเหลือบมองเวสตันที่เดินหน้านิ่งกลับเข้ามากินมื้อเช้าแบบไม่รู้สึกอะไร สักพักจูเลียตก็เดินกระแทกเท้าตามเข้ามา เธอนั่งลงตรงข้ามผมเหมือนเดิม มองหน้าผมเห
