“กลับบ้านดีกว่า...” สเตฟานสลัดม้วนบุหรี่ในมือทิ้งบนพื้นถนน เขาใช้ปลายเท้าเหยียบจนเปลวไฟมอดดับ ก่อนจะก้าวขึ้นรถยนต์ขับเคลื่อนตามถนนสีขาว มุ่งสู่คฤหาสน์ดียองตูว์บ้านที่น่านอนที่สุดในสถานการณ์ปัจจุบัน
........
“คุณหนูมาพอดีได้เวลาของว่างแล้วค่ะ มานั่งทานเป็นเพื่อนหนูริกาตรงนี่ค่ะ วันนี้มีขนมอบอร่อยๆ หลายอย่าง” ปิป้าพูดเรียกหนุ่มหน้ามนสเตฟาน ดียองตูว์ที่ทำเป็นเดินลอยชายทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เมื่อย้อนกลับมาคฤหาสน์หลังโตตอนบ่ายแก่ๆ อย่างที่เขาไม่เคยทำมาก่อน
“หืม...ห๊อมหอม...ปิป้าทำอะไรเลี้ยงริกาครับวันนี้” สเตฟานทำจมูกฟุดฟิ๊ด สูดกลิ่นหอมๆ ในจานขนมโดยการชะโงกหน้าคร้ามคมผ่านบ่าบอบบางของกุมาริกาไป โดยที่เธอเบี่ยงกายหลบได้ทันพอดี
“เพี้ยๆ...” เสียงดังกังวาน เมื่อปิป้าฟาดฝ่ามือใส่สเตฟานด้วยความตกใจแทนกุมาริกา ที่เธอเอนกายหนีจนเกือบตกเก้าอี้วีแชร์ที่นั่งอยู่
“คุณหนูทำอะไรพิเรนๆ ดูซิหนูริกาเกือบจะตกเก้
