ตอนที่ 6
1043 Words
“เงินรายเดือนก็คงต้องตัดออกครึ่งหนึ่ง เพราะไม่ต้องหาข้าวกินเอง แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ประหยัดไปได้เยอะ”
“พ่อ !” สองพี่น้องหันไปมองหน้าพ่อพร้อมกัน เรื่องอะไรจะมาหักเงินรายเดือนออกตั้งครึ่งหนึ่ง บางวันพวกเขาก็ไม่ได้กินข้าวที่บ้านสักหน่อย
แม่เอื้อมถอนหายใจอย่างระอา ทั้งพ่อทั้งลูก ๆ ไม่มีใครยอมใครเลยจริง ๆ
“กินข้าวได้แล้วจ้ะ แม่กับพ่อต้องรีบเดินทาง”
คำพูดของแม่เอื้อมทำให้พ่อจักรยักคิ้ว และยิ้มอย่างผู้ชนะ ผู้แพ้ทั้งสองทำหน้ายุ่ง อยู่กันเองก็ได้ ยังดีกว่าถูกหักเงินตั้งครึ่งหนึ่ง
“พี่จักรก็กินข้าวได้แล้วค่ะ” แม่เอื้อมบอกพลางจับแขนของสามีออกจากบ่า นี่ก็ชอบเอาชนะลูก แต่ก็เอาชนะได้แต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นแหละ หากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับอนาคตของลูก หรือเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับตัวลูก สามีของเธอมักจะตามใจลูก ปล่อยให้ลูกได้เลือกและตัดสินใจเองตลอด เพียงแต่สิ่งที่ลูกเลือกนั้นจะต้องมีเหตุผลมารองรับ และตั้งอยู่บนเงื่อนไขที่เขาบอกสอนลูกเสมอว่า ใช้ชีวิตให้มีความสุข แต่ต้องไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
“ดูไว้หรือยังว่า จะไปสมัครงานที่ไหน หรือจะอ่านหนังสือรอสอบราชการ”
จารวีเงยหน้าขึ้นมาจากชามข้าวต้มสีสันจัดจ้าน เพราะเธอเติมพริกไปเยอะ หญิงสาวยิ้มให้ผู้เป็นพ่อ
“หนูว่าจะสมัครงานเอกชนค่ะพ่อ สอบราชการ...คงไม่ล่ะค่ะ หนูขี้เกียจอ่านหนังสือ”
“แล้วมีเสื้อผ้าใส่ไปสมัครงานหรือยัง กระเป๋า รองเท้าอีก ต้องใส่ที่ดูดี มันจะช่วยเสริมบุคลิกให้น่าเชื่อถือ”
จารวีทำหน้าเศร้า
“หนูว่าจะเจียดเงินรายเดือนที่พ่อให้ไปซื้อชุดใหม่ค่ะ ซื้อชุดแล้ว เงินก็คงเหลือไม่มาก ไม่รู้ว่าจะพอกินไหม แต่ไม่เป็นไรนะคะ ครึ่งเดือนหลังหนูกินมาม่าก็ได้”
จิรายุเหลือบตามองพี่สาวอย่างรู้ทัน เขาส่ายหน้า หมั่นไส้ละครเศร้าเคล้าน้ำตาที่พี่สาวกำลังใช้อ้อนขอตังค์เพิ่ม
“เอื้อม” พ่อจักรหันไปหาภรรยา
แม่เอื้อมอมยิ้ม “น้องเตรียมค่าใช้จ่ายส่วนนี้ไว้ให้ลูกแล้วค่ะ” เงินของพ่อจักรก็จริง แต่คนที่บริหารจัดการเงินในบ้านคือแม่เอื้อม
คนที่จะได้เงินรายเดือนเพิ่มตาลุกวาว จารวีกระทุ้งศอกใส่สีข้างน้องชายเบา ๆ พอเจ้าจิหันมามองเธอ คนที่จะได้เงินมากกว่าน้องก็ยิ้มอย่างผู้ที่เหนือกว่า
จิรายุถอนหายใจแล้วส่ายหน้า เขาขยับเก้าอี้หนีคนขี้อวด รีบกินข้าวต้มจนหมดชามแล้วลุกขึ้น
“ผมไปเรียนก่อนนะครับ พี่จา ฝากเก็บชามไปล้างด้วยนะครับ พ่อครับ แม่ครับ ผมไปนะครับ” จิรายุประนมมือไหว้พ่อกับแม่ แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเป็นที่วางอยู่บนโซฟาที่ห้องโถง เดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้พี่สาวมองตามหลัง จะเรียกรั้งไว้ก็ไม่ทันเสียแล้ว
“ไอ้ตัวแสบ” จารวีบ่นขมุบขมิบเพราะถูกน้องชายผลักภาระล้างชามมาให้ แต่พอมองสบตาพ่อกับแม่ที่นั่งมองเธออยู่ หญิงสาวก็ฉีกยิ้มกว้าง
“หนูล้างเองก็ได้ค่ะ หนูล้างได้ รับรองว่าชามจะไม่แตกสักใบเลย” …
เพล้ง !
จารวีสะดุ้งโหยง ใบหน้าบิดเบ้เหยเก เมื่อชามกระเบื้องหลุดมือตกลงบนพื้นครัว
“ใบที่สี่ใบรอบเดือน” คนทำชามหลุดมือแตกพึมพำพูดเตือนความจำตัวเอง เธอไม่ได้ตั้งใจทำหลุดมือ เธอไม่อยากทำให้ชามแตก แต่ไม่รู้ทำไม มือถึงได้ลื่นแบบนี้ จับจานชามทีไรเป็นต้องหลุดมือแตกอยู่บ่อยครั้ง ความโก๊ะในเรื่องนี้ทำให้น้องชายแซะเธอบ่อย ๆ ว่า หากเธอมีลูก เวลาอุ้มลูก ก็คงทำลูกหลุดมือ ไอ้เจ้าน้องชายปากร้าย ชามกับลูกน่ะคนละอย่างกันเลยนะ จะเอามาเหมารวมว่าเธอจะทำหลุดมือเหมือนกันได้ที่ไหนกันเล่า
หลังจากจัดการกับเศษจานที่แตกกระจายเต็มพื้นแล้ว จารวีก็รีบกลับขึ้นไปชั้นบนของบ้าน วันนี้เธอมีนัดวิดีโอคอลพูดคุยกับกลุ่มเพื่อนเรื่องสมัครงาน แต่ก่อนที่จะถึงเวลานัด เธอต้องอาบน้ำ สระผม เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ไม่อย่างนั้นยัยสามคนนั่นต้องบ่นเธอแน่นอน ข้อหาทำตัวไม่สวย ไม่เข้าพวก
จารวีถอดเสื้อผ้า แล้วนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวออกจากห้อง หญิงสาวเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องของน้องชาย เมื่อเข้าไปในยืนอยู่หน้ากระจกที่อยู่เหนืออ่างล้างหน้า จารวีปลดผ้าขนหนูออกจากร่างกาย เอาไปพาดไว้กับราวบนผนัง
จารวีมองภาพตัวเองที่สะท้อนจากกระจกเงาแล้วถอนหายใจ ร่องรอยที่ผู้ชายคนนั้นทำไว้บนอกอวบยังชัดเจน ยังดีที่เขาทำไว้แค่รอยเดียว มันเป็นรอยดูดที่อยู่เหนือเม็ดเนื้อนุ่มสีชมพู ตรงขี้แมลงวันเม็ดจิ๋วคู่พอดี แล้วยิ่งเธอเป็นคนผิวขาวเหมือนแม่ รอยดูดเลยยิ่งเด่นชัด
จารวีแตะปลายนิ้วลงตรงรอยช้ำ พลันความวาบหวามซาบซ่านก็แล่นพล่านไปทั้งร่างกาย ภาพจำในคืนเมามายแจ่มชัด แม้จะเจ็บจากครั้งแรกที่ทำกันบนรถ แต่พอเขาอุ้มเธอไปวางลงบนเตียงในโรงแรม แล้วตีตราประทับจูบไปทั้งตัว พร้อมกับฝ่ามือแข็งแรงลูบไล้กระตุ้นเร้าอย่างช่ำชองก็ทำให้เธอเอ่ยปากร้องขออีกครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับไม่รู้จักอิ่มไม่รู้จักพอ แม้จะเจ็บ จุก จากการรุกล้ำด้วยลำกายแกร่งใหญ่โตและร้อนผ่าว แต่เธอก็ยังตอบสนองรองรับให้เขาเข้ามาในร่างกายด้วยความเต็มใจ
- Writer
