แผน(ลับ)อุ้มรัก

Chapter 22

หลังจากที่ตรวจงานเสร็จ ภานุก็พาหญิงสาวไปหาของอร่อยทานต่อ เขาให้เชจองร้านอาหารชื่อดังบนดาดฟ้าของโรงแรมไว้ พาลูกปลาไปเปิดหูเปิดตาบ้างเผื่อว่าอยู่บ้านเธอจะเบื่อ

"หู้วววว สวยจังเลยค่ะ"

ลูกปลาวิ่งไปมาตรงดาดฟ้าของโรงแรม วิวยามพระอาทิตย์ตกช่างสวยงามมาก เธอสารภาพเลยว่าไม่เคยมาเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต ตึกสูงเฉียดฟ้ามันสวยมากจริงๆ ถึงจะเคยฝึกงานในโรมแรมหรูแต่ไม่เคยมายืนมองอะไรแบบนี้หรอก

"อย่าซน มานั่งดีๆ"

ภานุเอ่ยอย่างเป็นห่วงหญิงสาว ตึกนี้สูงมากเขากลัวว่าลูกปลาจะเล่นซนจนตกลงไป หญิงสาวเดินกลับมานั่งลงข้างๆชายหนุ่มอย่างว่าง่าย เธอเปิดเมนูที่พนักงานยื่นให้ก่อนจะตาลุกวาวเมื่อราคาสูงลิ่วจนเธอไม่กล้าสั่ง

"ดูตาสิอะไรจะตกใจขนาดนั้น"

ชายหนุ่มยิ้มขำก่อนจะดึงเมนูของเธอคืนให้พนักงานแล้วสั่งเฉพาะเซตแนะนำ

"เอาเซตแนะนำของวันนี้มาเลยชุดหนึ่ง แล้วก็เครื่องดื่มขอเป็นไวน์ขาว ลูกปลาเอาอะไรดี"

เขาก้มลงถามคนข้างๆ ลูกปลาเงยหน้าขึ้นก่อนจะบอกพนักงาน

"น้ำส้มก็ได้ค่ะ"

"ได้ค่ะ งั้นรออาหารไม่เกินยี่สิบนาทีนะคะ"

พนักงานเดินออกไปจากตรงนั้น ส่วนลูกปลาเธอก็หยิบโทรศัพท์รุ่นใหม่ที่ชายหนุ่มซื้อให้กดถ่ายภาพบรรยากาศภายในนั้นอย่างตื่นเต้น เขาปล่อยให้ลูกปลาทำนั้นทำนี่โดยไม่ว่าอะไร มองหญิงสาวไปก็เพลินดี

"คุณภานุลูกปลาถ่ายรูปสวยมั้ยคะ"

"สวยแล้ว พรุ่งนี้ตื่นเช้าๆนะจะพาไปซื้อรถ"

พอได้ยินแบบนั้นลูกปลาก็เดินมานั่งลงข้างชายหนุ่มพร้อมกับเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังมาก

"ลูกปลาไม่ได้ใช้ค่ะ วันๆไม่ได้ไปไหนเลย อีกอย่างรถที่บ้านคุณภานุก็มีตั้งหลายคันถ้าลูกปลาจะไปไหนขอให้ลุงๆไปส่งก็ได้ค่ะ"

"เธอต้องมีเป็นของตัวเอง ไม่ขับก็จอดทิ้งไว้นั้นแหละ"

เขามองหญิงสาวอย่างเอ็นดู เป็นผู้หญิงคนแรกที่ไม่ค่อยเรียกร้องอยากได้อะไรจากเขาเท่าไหร่ มีแต่เขาที่เป็นคนเสนอให้เอง ดูจากนิสัยแล้วลูกปลาเป็นเด็กที่ไม่ติดหรู ไม่มีความอยากได้อยากมีเหมือนคนอื่น เขาแค่อยากให้เธอมีอะไรเป็นของตัวเองบ้าง ไม่ใช่ว่าเขาเป็นผู้ชายสายเปย์หรอกแค่พอใจที่จะให้เท่านั้น

"งั้นเอาคันไม่ต้องแพงนะคะ เล็กๆก็พอแล้ว"

"จะลองเลือกดูก่อนมั้ย โชว์รูมนี้ฉันรู้จักเพื่อนสมัยเรียนมัธยมนะ"

เขาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมากดเข้าเพจของเพื่อนที่ขายรถนำเข้า เขาจะซื้อรถที่มีความปลอดภัยสูงมากให้ลูกปลา จึงต้องซื้อจากที่นี่เท่านั้น

"ลองเลือกสิ เผื่อชอบแบบไหน"

ลูกปลาหยิบโทรศัพท์ของภานุมาถือไว้ก่อนจะเลื่อนดูรุ่นและราคาที่พอไหว แต่ร้านนี้ราคาขั้นต่ำอยู่ที่สี่ล้านซึ่งเธอมองว่ามันเกินตัวไปหน่อย

"แพงมากเลยค่ะ ลูกปลาว่าเอาแค่รถญี่ปุ่นที่ผลิตในบ้านเราก็พอแล้วค่ะ ราคาไม่สูงมากด้วย"

"เอารุ่นประมาณนี้แหละ รถที่มีความปลอดภัยของคนขับสูง อีกอย่างขับสบายนิ่มด้วย"

"งั้นคุณภาณุเลือกเลยค่ะ"

ลูกปลาส่งโทรศัพท์คืนให้ชายหนุ่ม เธอไม่เลือกหรอกเพราะมันแพงมาก อีกอย่างเธอเกรงใจเขาที่ต้องมาซื้อนั้นซื้อนี่ให้ตลอด

"ถ้าฉันเลือกเอง งั้นเอาปอร์เช่รุ่นท็อปเลยนะ"

ภานุยิ้มมุมปากก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าตามเดิม ลูกปลามองชายหนุ่มด้วยสีหน้าติดงอน ปอร์เช่มันแพงมากเลยนะราคาหลักสิบล้านใครจะขับกันเล่า

"ลูกปลาไม่ขับหรอกนะรถแบบนั้นนะ"

"เรื่องมากจริงๆเด็กคนนี้"

เขาขยี้ผมลูกปลาอย่างหมั่นเขี้ยว ทั้งสองคนหยอกเล่นกันไปมาอยู่สักพักแล้วจากนั้นอาหารก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะ ลูกปลาตักอาหารใส่จานให้ภานุ เธอดูแลเขาเป็นอย่างดีนั้นทำให้ชายหนุ่มมีความสุขมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาคิดว่าการจะรักใครซักคนเราจะต้องมีความสุขและเขาคนนั้นจะต้องมีความสุขเช่นกัน และจากที่เคยพบเจอการมีพลอยมันทำให้เราสองคนรู้สึกว่าต่างฝ่ายต่างมีบางอย่างที่ไม่สามารถจูนเข้าหากันได้ ตอนที่เธอตัดสินใจไปต่างประเทศเธอก็ไม่ได้แคร์ว่าเขาจะรู้สึกยังไง แถมตอนนั้นเธอเลือกที่เดินไปข้างหน้าแทนที่จะอยู่กับเขา แต่เพราะคำว่ารักมันทำให้เขายอมและอดทนที่จะปล่อยให้เธอไปโดยต่างฝ่ายต่างให้อิสระต่อกัน แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าการเปิดใจให้คนใกล้ตัวมันมีความสุขมากกว่ารอคอยที่ไร้จุดหมายปลายทาง

"อร่อยมั้ยคะ"

"อืม อร่อยดี แต่ว่าเธอทำอร่อยกว่า"

เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยนก่อนจะตักกุ้งป้อนลูกปลาบ้าง หญิงสาวยิ้มเขินที่ถูกเขาชมยกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงใส

"งั้นคราวหลังไม่ต้องพามาให้เสียเงินเยอะนะคะ ลูกปลาทำให้กินที่บ้านก็ได้"

"ก็แค่อยากพามาดูบรรยากาศข้างนอก กลัวว่าเธอจะเบื่ออยู่แต่ที่บ้าน"

เขาเกลี่ยปอยผมของเธอที่มันบดบังใบหน้าออกให้ ลูกปลามองสบตาชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมา

"ลูกปลาอยู่ได้ค่ะ ที่บ้านมีอะไรให้ทำตั้งเยอะแยะ แต่ถ้าลูกปลาจะออกมาทำงานร้านขนมข้างนอกคุณภานุจะอนุญาตมั้ยคะ"

เธออยากจะกลับไปทำงานที่ร้านเบเกอรี่เหมือนเดิม เพราะอยู่ที่บ้านมันไม่มีอะไรทำพอว่างก็ต้องอยู่เฉยๆ จะทำงานบ้านคุณแม่ก็ไม่อนุญาต

"ไม่อ่ะ อยู่บ้านนั้นแหละจะออกมาทำงานให้เหนื่อยทำไม"

ภานุเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะจิบไวน์ไปมองหน้าหญิงสาวที่สลดลงอย่างเห็นได้ชัด

"ค่ะ"

ลูกปลาเอ่ยเสียงเศร้าก่อนจะตักอาหารทานต่อ ไว้รอตอนที่ร้านขนมสร้างเสร็จค่อยออกมาทำงานก็ได้ ระหว่างนี้ต้องทำยังไงก็ได้ให้เธอท้องก่อนทุกอย่างจะได้สำเร็จซักที แต่เธอคิดว่าไม่น่าจะติดอะไรเพราะคุณภาณุไม่เคยป้องกันและตัวเธอเองไม่เคยกินยาคุม

"กินนี่ด้วย บอกให้ทานเยอะๆ"

"มันจะอ้วนนี่นา"

"แต่เธอผอมไปนะลูกปลา"

ทั้งสองคนเถียงกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร เดี๋ยวถ้าอนาคตเธออ้วนขึ้นมาจริงๆเดี๋ยวก็ไม่พ้นไล่ให้ไปลดความอ้วนอีก ผู้ชายส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้แหละ

"อิ่มแล้วค่ะ"

"ทานของหวานมั้ย"

เขาโอบเอวลูกปลาไว้ก่อนจะเอ่ยถาม เธอส่ายหน้าปฏิเสธเพราะตอนนี้อิ่มมากแล้ว ทั้งสองคนนั่งเล่นชมบรรยากาศบนดาดฟ้าอีกสักพักก็เดินทางกลับบ้านด้วยกัน เมื่อมาถึงลูกปลาก็ไปอาบน้ำก่อนเพราะเธอรู้สึกเหนียวตัวมาก หลังจากเสร็จเรียบร้อยภานุก็ไปอาบต่อ ลูกปลานั่งอยู่บนเตียงเอาสร้อยที่ภานุซื้อให้ไปเก็บไว้ที่ลิ้นชักอย่างดี ก่อนจะเปิดดูเสื้อผ้าที่เขาซื้อให้

"สวยจังเลย"

เธอดูแล้วมันไม่มีชุดไหนที่โป๊เลย ดูเรียบหรูสมราคามาก ลูกปลาถอดเสื้อออกก่อนจะไล่ลองทีละตัวตามที่คุณหญิงสั่ง เผื่อตัวไหนใส่ไม่ได้จะได้เอาไปเปลี่ยนที่ร้าน

"พอดีเลยแหะ"

ภานุที่เดินออกมาในชุดคลุมก็เดินมานั่งลงบนเตียงมองลูกปลาที่ตอนนี้กำลังลองชุดอยู่ เขาคิดว่าเธอน่าจะใส่ได้ทุกตัวนะเพราะที่เลือกให้เผื่อไซส์ให้แล้ว

"ตัวนี้ใหญ่ไปมั้ยคะคุณภานุ"

เขาดึงตัวเธอมาใกล้ก่อนจะลองใส่กระดุมให้เรียบร้อย

"ไม่นี่ เล็กกว่านี้มันจะรัดรูปไปพอแล้ว"

ลูกปลาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ถ้าเขาว่าพอดีเธอก็ไม่คัดค้านอะไร ลูกปลาค่อยๆปลดกระดุมทีละชิ้นโดยมีภานุช่วยถอดอีกแรง

"เดี๋ยวช่วย"

เขาปลดกระดุมให้เธอจนหมดก่อนจะดึงหญิงสาวไปแนบลำตัวแล้วใช้ริมฝีปากดูดเม้มหน้าอกของเธอ ลูกปลาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะกอดคอชายหนุ่มไว้ด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน เขาผละออกก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

"ลองชุดอื่นอีกมั้ย"

"ทำไมต้องมายุ่งกับหน้าอกลูกปลาด้วยเล่า"

"วันนี้ฉันให้เธอตั้งเยอะไม่คิดจะให้รางวัลหน่อยเหรอ"

เขาลูบไล้ตามตัวของหญิงสาว ลูกปลาถอดชุดออกก่อนจะขึ้นไปคร่อมบนตัวของชายหนุ่ม

"อยากได้รางวัลแบบไหนคะ"

ภานุยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะใช้มือปาดถุงเสื้อผ้าที่เกะกะอยู่บนเตียงลงไปที่พื้น เขาอุ้มลูกปลาขึ้นมาบนเตียงก่อนจะให้เธอเป็นฝ่ายเล้าโลมเขาแทนที่จะเป็นเขาเองที่เริ่มก่อน

'ก็เขาเป็นคนที่จะได้รางวัลนี่....ตามใจกันหน่อยจะเป็นไรไป'