“ได้ที่ไหน ถึงง่วงยังไงก็ต้องกิน โทรมจะแย่อดนอนทั้งคืน ต้องหาอะไรรองท้องก่อนนอน ไม่อย่างนั้นจะแย่เอาได้” ชายหนุ่มเอ็ดเสียงเขียว ยัยบ้านี่ชอบทำให้เป็นห่วง...ต้องคอยจับตามองอย่างใกล้ชิด ทำตัวเหมือนเด็กน้อยขี้โยเย
“ก็ได้ค่า ก็ได้... กินก็กิน ธรรมดาฉันนอนเลยนะ ไม่กินหรอกเสียเวลานอน” อัญชันบ่นอุบ ความเจ้ากี้เจ้าการของชายหนุ่มทำให้เธอเต็มตื้น ไม่มีใครเป็นห่วงเธอแบบนี้นานแล้ว เธอใช้ชีวิตมาคนเดียวจนชิน!!
“ฉันเนี้ย...ขอได้ไหม? คนอื่นๆ เธอแทนตัวเองดีกว่านี้ แต่กับผม ทำไม่ทำห่างเหินจัง...เธอกลัวอะไรเหรอ” ระหว่างที่กำลังตักข้าวต้มปลาหอมกรุ่นฝีมือคุณยายแป้นทองเข้าปาก ลูเซียโน่ก็พูดทะลุกลางปล้องขึ้นมาจนอัญชันแทบจะสำลัก น้ำเสียงเหมือนเขาน้อยใจ ขัดใจที่เธอกันเขาออกอยู่วงนอก ไม่ใกล้ชิดเหมือนกับคนอื่นๆ
“เอ่อ...”
“ทำไมอีกล่ะ แค่ชื่อตัวเองที่ใช้พูดกับผม ทำแค่นี้ไม่ได้ไงล่ะ!!”
“ได้ค่ะ...อัญแค่ไม่อยากทำตัว
