บทที่2.ยายแป้นทอง..
1523 Words
“ชูว์!! ห้ามส่งเสียงนะ เดี๋ยวเค้าตื่น” ชายหนุ่มนึกตำหนิอัญชันในใจ ยัยบ้านี่ไม่รู้จักระวังตัว จะหลับจะนอนประตูบ้านไม่ปิดให้แน่นหนา ประเหมาะเคราะห์ซ้ำขโมยขโจรย่องเข้าบ้าน จะเป็นยังไงกัน!!
ลูเซียโน่เปิดกรง เขาปล่อยลูกสุนัขอีก2 ตัวออกมาวิ่งเล่น ไอ้2 ตัวมาใหม่มันเดินไปดมๆ อัญชัน แล้วจึงนอนหมอบอยู่ไม่ไกลลูเซียน แหมๆ เสน่ห์แรงจริงนะคนสวย ตัวแสบ3 ตัวพร้อมใจกันสวามิภักดิ์ สามัคคีกันดีจริงๆ ตอนอยู่ที่บ้านคุณยายแป้นทอง พวกมันทั้งหมดซนโคตรๆ แต่เมื่อมาอยู่ใต้ชายคาบ้านหลังเล็ก ดูมันสงบเสงี่ยมเจียมตัวกันเหลือเกิน ชายหนุ่มสุดจะหมั่นไส้ เขาเดินย่องไปใกล้ๆ แต่ต้องรีบถอยหลังเมื่อไอ้ตัวแสบที่นอนสงบนิ่ง มันแยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆ ขนตั้งหางชี้ ดวงตาจ้องเขม็ง
“หวงแม่แกเหรอไอ้ลูเซียน ฉันเป็นพ่อแกนะโว้ย!! ไม่ปล่อยพ่อเขาไปหาแม่ พวกแกจะมีน้องอีกไหมล่ะ” ชายหนุ่มพูดเสียงแผ่วๆ ตอบกลับ เขาแยกเขี้ยวขู่สำทับ แต่มันไม่กลัวนี่ซิ เลยต้องถอยหลังกลับไปนั่งจุ่มปุกเป็นผักเหี่ยวแห้ง รอเวลาให้อัญชันตื่นขึ้นมาเอง...
“อื้ด!!” หญิงสาวบิดขี้เกียจ เธอเอี้ยวตัวไปๆ มาๆ ขับไล่ความง่วงงุน ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้เปลือกตา กวาดตามองหาลูกชายคนใหม่
“ลูเซียน มาหาแม่มา อุ้ย!! มีเพื่อนมาด้วยเหรอไง...มาๆ เป็นลูกแม่ให้หมดเลย อุ้ยๆ น่ารักทั้งนั้นเลยนะพวกแกนี่” 3 ตัวแสบกระโจนเข้าใส่หญิงสาว มันผลัดกันเลียหน้า เลียแขนเธอ ประจบประแจงกันเต็มที่ ไม่รู้อะไรดลใจพวกมันสิ ถึงได้รักได้หลงเธอกันเหลือเกิน อัญชันลูบขนนุ่มนิ่ม เธอกอดรัดฟัดเหวี่ยงลูกสุนัขสุดน่ารัก ฉีกยิ้มกว้างและหัวเราะเสียงใส
“ชื่ออะไรกันบ้างล่ะ แม่จำไม่ได้แล้ว เอ... ถามใครดีนะ”
“ไอ้ตัวสีน้ำตาลชื่อแกส ตัวดำนั่นชื่อคอสโม่” หญิงสาวหมุนตัวขวับ เธอเบิกตามองชายหนุ่ม สลับกับมองลูกสุนัขในอ้อมกอด สามสีสามลายทำให้เธอแยกออก ลูเซียนสีเทา แกสสีน้ำตาล คอสโม่สีดำสนิท
“คุณมาตอนไหนคะ”
“ตอนที่เธอหลับนะสิ”
“แหะๆ” เธอยิ้มแหยๆ เห็นตอนเธอนอนน้ำลายยืดเปล่าหว่า ถึงเขาจะไม่ใช่สเปค แต่ลุคซกมกแบบนั้นก็ไม่อยากให้ใครเห็น เมื่อทั้งตัวก็แทบจะไม่มีสิ่งดีๆ ให้มอง เมื่อเธอเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ไม่ชอบแต่งเติม
“พิ้งแกว่าหลานชายฉันสนใจหนูอัญไหมว่ะ?” คุณยายแป้นทองถามเด็กชายเบาๆ นางคิดแผนการบางอย่างขึ้นในหัวสมองอันชาญฉลาด แม้จะแก่เฒ่าร่วงโรย วัยเกือบแย้มฝาโลงศพ แต่เป็นคนที่ไม่หยุดนิ่ง ชอบคิดชอบทำจึงทำให้ยังแข็งแรงและสมองยังใช้งานได้ดี
“อย่าเลยคุณยาย สงสารพี่อัญ จะมาอกหักรักคุดตอนแก่...เจ้านายไว้ใจได้ที่ไหนกันครับ”
“อ้าว!! ไอ้นี่ ฉันถามแก ไม่ได้ให้ออกความเห็น”
“มันจริงนี่ครับคุณยาย พี่อัญน่ะถึงจะแก่ แต่ไม่มีประสบการณ์เรื่องความรักสักนิดเดียว เดี๋ยวก็พลาดท่าเสียที่ให้เจ้านาย...ผมสงสารพี่อัญอะ”
“ทำเป็นรู้ดี...เรามีแล้วรึไง ไอ้ความรงความรักนี่น่ะ”
“ยังไม่มีหรอกคุณยาย ยังเรียนไม่จบ จะเอาปัญญาที่ไหนไปหาเลี้ยง ผมไม่อยากเพิ่มภาระให้พ่อแม่ มีแฟนก็ต้องเทคแคร์...ค่านั่นค่านี่จิปาถะ เก็บไว้เรียนต่อดีกว่า” คุณยายแป้นทองตบเข่าฉาด!! ไม่เสียแรงส่งเสียให้เล่าเรียน ไอ้พิ้งมันคิดเป็น มองโลกได้ถ่องแท้ ผิดกับหลานชายท่าน ไอ้นั่นเที่ยวหัวหกก้นขวิด ไม่คิดจะมีเมียสักที อายุก็ปาเข้าไปเกือบกลางคน ทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัย ลอยไปแล้วก็ลอยมา
“อย่าๆ มานอกเรื่อง ฉันถามแกว่าหลานฉันสนใจหนูอัญใช่ไหม? ในฐานะที่แกเป็นผู้ชายเหมือนกัน แกคิดว่าไงพิ้ง”
พิ้งเบ้ปาก เจ้านายชอบคนสวยทุกคนแหละ... ไม่ว่าจะสาวจะแก่ ถ้าหุ่นดี นมใหญ่ ลูเซียโน่ไม่เคยพลาดที่จะเขาไปลองหยั่งเชิง ทุกครั้งที่มาเยี่ยมคุณยาย หลังชายหนุ่มกลับบ้านเกิด สาวๆ ริมคลองเป็นน้ำตาตก ไม่ต่ำกว่า4 คน ขนาดมีเวลาแค่1เดือนนะ เจ้านายเขายังหว่านเสน่ห์ได้เป็นอย่างดี โปรไฟล์หรู หล่อระเบิด มีหรือสาวๆ จะไม่กระโจนเข้าใส่
“เจ้านายชอบผู้หญิงทุกคนแหละคุณยาย ผมไม่เคยเห็นเจ้านายปฏิเสธใคร”
“ไม่มีแววว่าไอ้หลานฉัน...จะชอบหนูอัญเลยเหรอ?”
“คุณยายจะเป็นกามเทพให้พี่อัญเหรอครับ อย่าเลยครับ เดี๋ยวพี่อัญน้ำตาตกเพราะถูกเจ้านายทิ้ง”
“อ้าว!! ไอ้นี่...หลานฉันนิสัยแย่ขนาดนั้นเลยเหรอไงว่ะ”
“เจ้านายเจ้าชู้ไก่แจ้...ชอบอิสระมากกว่าผูกมัด แต่พี่อัญไม่!! พี่อัญเป็นคนซื่อ ตามไม่ทันเหลี่ยมของเจ้านายหรอกครับคุณยาย”
“เห้ย!! หนูอัญเขาไม่ได้ซื่อนา... เพียงแต่งานเขาต้องการความสงบ เป็นนักเขียนนะโว้ย มันต้องรอบรู้ ไม่ใช่จู่ๆ ก็มามโนเอาเอง ต้องค้นข้อมูลหาอย่างละเอียด ไม่อย่างนั้นโดนคนอ่านด่าเปิง เพราะรู้ไม่จริงแต่ดันเขียนออกมา...ฉันชอบคนแบบนี้นะ เห็นกันมาแต่เล็กแต่น้อย แม่ใยย่าเค้าก็เป็นคนดี เชื้อสายคงไม่ทิ้งกันไกลหรอก จะมีหลานสะใภ้ทั้งที ขอหัวดำๆ เถอะว่ะ จะได้คุยกันรู้เรื่อง ไอ้หัวแดง...หัวทองพูดกับเขาไม่เป็นหรอกโว้ย มันเมื่อยมือกว่าจะพูดกันเข้าใจ”
“แต่พี่อัญก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งนะคุณยาย พี่อัญไม่มีทางตามเจ้านายทันหรอก ให้พี่อัญอยู่แบบสงบสุขเถอะครับ อย่าให้พี่อัญต้องมีรอยด่างในชีวิตเพราะเจ้านายเลยครับ”
“ไปไหนก็ไปเลยไอ้พิ้ง ไอ้เวรนี่!! ขอคำปรึกษาหน่อย ดันชักใบให้เรือเสีย ฉันจะเอาหนูอัญเป็นหลานสะใภ้นี่ล่ะ งานนี้ลงมือเองไม่สำเร็จให้มันรู้ไปสิ ไอ้หมาหลานฉันมันจะได้อยู่ด้วย มีหลานคนเดียวก็เจอกันปีละครั้ง กรรมเวรฉันไหมล่ะ ไปๆ เลยไป จะใช้ความคิด!!” นางออกปากตะเพิดเด็กหนุ่ม เมื่อปักใจขอยึดอัญชันเป็นว่าที่หลานสะใภ้ คุณสมบัติได้...ตรงตามความต้องการเปะ!! แบบนี้จะปล่อยให้หลุดมือได้ยังไง ต้องขอบคุณไอ้ลูเซียนมัน ที่เป็นคนทำให้เกิดประกายความคิดนี้ เป็นกามเทพชักพาคนสองคนมาเจอกัน...ความซนของมันก็มีประโยชน์เหมือนกันนะนี่...
“เดี๋ยวไปตลาดดีกว่า จัดเพดดีกรีให้รางวัลไอ้3 ตัวนั่นหน่อย ฐานทำดีงาม!!” นางหัวเราะเอิกอ๊าก จนน้ำหมากกระจาย ถูกใจความคิดตัวเอง เหมือนกับว่ายิงนกทีเดียวได้นก2 ตัว...
บทที่3.แผนการประชิดตัว
แววตาวิบวับยามเผลอตัวสบตาด้วย ดวงตาของเขาเป็นประกายแปลกๆ และมันทำให้ประสาทเธอสั่นคลอน ภูมิคุ้มกันหนุ่มหล่อของอัญชันมีอย่างหนาแน่น แต่ทำไมนะสายตาของลูเซียโน่เริ่มทำให้เธอหวั่นไหว ทั้งที่เขานั่งอยู่เฉยๆ ไม่พูดไม่จาแท้ๆ และเธอก็เล่นกับสามตัวยุ่งอยู่อีกมุมหนึ่งของบ้าน มันอาจจะเป็นเพราะว่าบ้านหลังน้อยหลังนี้ไม่มีผู้ชายหล่อๆ มาเยือนนานแล้วก็เป็นได้
เพลิน!! ลูเซียโน่ยอมรับเลยว่า การมานั่งส่องดูผู้หญิงคนหนึ่งเล่นกับลูกสุนัข มันเป็นอะไรที่เพลินๆ จนเขาไม่รู้สึกเบื่อ กริยาน่ารักแสนสบาย ไม่มีแอบสวย แอบสร้างภาพ เธอหัวเราะร่าปากกว้างฟัดไอ้สามตัวนั่นไม่มีรังเกียจสักนิด คงจะเป็นคนจิตใจดีรักสัตว์ ที่แปลกใจก็คือเธอไม่ยักกับอ่อยหรือโปรยเสน่ห์ให้เขา ที่เธอสนใจคือลูกหมาสามตัว ปล่อยให้หนุ่มหล่อเสน่ห์แรงอย่างเขารู้สึกน้อยใจ ตัวเป็นๆ ดิ้นได้เอาใจเก่ง ไม่สน!! ไปสนไอ้3 ตัวจอมซน!! ที่ทำได้แค่เลีย กับเห่าโฮ่งๆ
ใคร? ว่าอัญชันไม่รู้สึกรู้สา...ดวงตาสีน้ำตาลเหลือบทองนั่นกำลังทำให้เธอใจสั่น แต่...เพราะมีภูมิคุ้มกันแน่นหนาไง...เลยวางสีหน้าปรกติ และพยายามโฟกัสอยู่แค่ลูกสุนัขสามตัว
“หิว!!” ริมฝีปากสีสดขยับพูดเสียงแผ่วๆ เป็นการเรียกร้องความสนใจเล็กๆ จากสาวที่ตัวเองหมายตา
“คะ?” อัญชันหันมามองหน้าชายหนุ่มเธอได้ยินไม่ชัด และอยากฟังซ้ำ
“เที่ยงกว่าแล้วคุณ!! ไม่หิวหรือไง...ผมหิวแล้วน่ะ” หญิงสาวอ้าปากหวอ เขาหิวแล้วเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ?
“เชิญตามสบายค่ะ ฉันยังไม่หิว ลูเซียน แกส คอสโม่หิวไหมลูก?” เธอตอบชายหนุ่มแล้วก็ให้ความสนใจสามหนุ่มตัวฟูแทน แต่ละตัวประจบประแจงกันใหญ่ หางเล็กๆ ส่ายไหวและเห่าเสียงขรม
- Writer
