Episode 7
1350 Words
Episode 7
"นะ...นายพูดจริงเหรอ " ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่โอโซนพูด... มะ...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทำไมเขาถึงกล้าชวนฉันไปที่แบบนั้น ไปโรงแรมก็หมายถึงเรื่องแบบนั้นไม่ใช่เหรอ
"จริงสิ ถ้าไม่ชวนจริงๆแล้วฉันจะพูดทำไม O" โอโซนเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริงก่อนจะลากฉันให้เดินตามเขาไป
ฮือๆ จบสิ้นแล้ว! เขาจะพาฉันไปที่แบบนั้นจริงๆเหรอ ไม่น้าาาา ใครก็ได้ช่วยด้วย
"นะ...นี่ไม่ใช่โรงแรมไม่ใช่เหรอ?" ฉันเอ่ยขึ้นมาอย่างตื่นตาตื่นใจพร้อมกับความรู้สึกที่สุดแสนจะโล่งอก
"ก็ใช่นะสิ ใครจะพาเธอไปจริงๆละ แค่ล้อเล่นเฉยๆ" โอโซนเอ่ขึ้นมาอย่างขำๆ ก่อนจะลูบหัวฉันเบาๆ
"หลังๆมานี่ เธอชอบทำตัวน่าเอ็นดูจังเลยนะ... มันทำให้ฉันอยากแกล้ง" โอโซนเอ่ยขึ้นพลางยิ้มกว้างให้ รอยยิ้มของเขาแตกต่างจากทุกๆครั้ง มันดูอบอุ่น... และมันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาคือออนเซ็น
บ้าน่า! ไม่มีทางดูยังไงนิสัยแบบนี้ก็คือโอโซนชัดๆ
"แล้วนายพาฉันมานี่ทำไมอ่ะ " ฉันเอ่ยถามอย่างแปลกใจก่อนจะมองรอบๆที่เต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก... และล้อมรอบไปด้วยลานน้ำแข็ง
พูดสั้นๆก็คือฉันกำลังอยู่ที่ลานสเก็ตน้ำแข็งไงละ! แถมฉัน.... ฉันยังเล่นไม่เป็นอีกต่างหาก ตามจริงควรเล่นเป็น แต่ฉันเกิดกลัวก่อนที่จะเล่นเป็น เพราะตอนเด็กๆฉันมาเล่นกับกาแฟ แล้วฉันก็ลื่นล้มจนเข้าโรงพยาบาล แค่เดินไม่กี่ก้าวฉันก็ล้มแล้ว แปลกสุดๆเลยใช่ไหมละ
"ก็...เธอเคยพูดว่าอยากเล่นสเก็ตน้ำแข็ง ฉันก็เลยพามาไง " โอโซนเอ่ยขึ้นด้วยท่าที่ที่ร่าเริงก่อนจะจูงมืฉันให้เดินตามไป
"ฉะ...ฉันเคยพูดด้วยเหรอ นายฟังผิดรึเปล่า ฉันไม่เคยพูดว่าอยากเล่นเลยนะ
"หึ ฉันมั่นใจว่าเธอเคยพูด "
หลายชั่วโมงต่อมา...
"กรี๊ดดดด! นายอย่าปล่อยฉันนะ! " ฉันจับแขนของโอโซนเอาไว้แน่นอย่างกับว่ากลัวเขาจะหายไป ฮือๆ ตอนนี้เขาพาฉันมาลงละเล่นที่ลานสเก็ตน้ำแข็ง ด้วยความที่ฉันเล่นไม่เป็นเลยได้แต่จับแขนเขาเอาไว้แน่นสุดแรง
"ไม่นึกเลยนะว่าเธอจะเล่นไม่เป็น" โอโซนเอ่ยขึ้นออกมาอย่างขำๆพร้อมกับหัวเราร่าอย่างได้ใจ
"ฉะ...ฉันไม่เล่นนานแล้วเลยเล่นไม่เป็นไงละ "
"หึ... จริงเหรอ นึกว่าเธอจะอ่านหนังสือเป็นอย่างเดียว" โอโซนเอ่ยออกมาอย่างขำๆ คำพูดของเขาถึงกับทำให้ฉันขมวดคิ้ว เมื่อกี้เขาพูดว่าอ่านหนังสือเหรอ? ปกติเท่าที่ฉันรู้... กาแฟไม่ใช่คนที่ชอบอ่านหนังสือ การบ้านก็ไม่ทำ เล่นสนุกไปวันๆอย่างเดียว
"หมายความว่าไง?"
"หืม เปล่านี่" โอโซนยักไหล่เบาๆก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้... อยะ...อย่าบอกนะว่าคำพูดและท่าที่แบบนี้จะหมายถึงเขารู้ว่าฉันไม่ใช่กาแฟนะ!?
"ฉะ...ฉันอยากจะกลับบ้านแล้ว" ฉันเอ่ยขึ้นมาก่อนจะมองหน้าของโอโซนด้วยความเป็นกังวล
"แต่เพิ่งเล่นไปชั่วโมงนิดๆเองนะ"
"นั่นแหละ... ฉันไม่อยากเล่นแล้ว " ฉันเอ่ยออกมาพลางทำหน้าไม่ไหวแล้ว แต่ดูเหมือนโอโซนจะอยากเล่นต่อ
"ก็ได้ "
ในที่สุดวินาทีสุดนรกของฉันมันก็สิ้นสุดลง และโอโซนก็ได้ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ!?
"อยากกินอะไรก่อนกลับรึเปล่า?" เสียงทุ้มเข้มของโอโซนเอ่ยถามขณะที่พวกเรากำลังเดินเล่นอยู่ในห้างเพื่อรอเวลาที่กาแฟและออนเซ็นเลิกเรียน ก็เพราะออนเซ็นต้องมารับฉันกับโอโซนที่ห้างนะสิ
"นายเลี้ยงเหรอ?"
"อืม... ก็ได้ หึ เพิ่งรู้ว่าเธอชอบของฟรี" โอโซนเอ่ยขึ้นมาก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก ขะ...เขายิ้มอย่างงี้อย่าบอกนะว่ากาแฟไม่ชอบของฟรีนะ! ตายแล้ว ฉันรู้สึกว่าตัวเองทำตัวไม่สมกับเป็นกาแฟในหลายๆเรื่องเลย ฉันทนอยู่ต่อไปแบบนี้ไม่ไหวแล้ว วันนี้ต้องคุยกับกาแฟให้รู้เรื่อง
"กินขนมกันไหม?" โอโซนเอ่ยชวน ฉันพยักหน้าเล็กน้อย
"งั้นเอาร้านแพนเค้กที่เพิ่งเปิดใหม่นะ"
"นายไม่ชอบของหวานเหรอ?" ฉันเอ่ยถามอย่างแปลกใจเมื่อสั่งแพนเค้กมาแล้วโอโซนไม่แตะต้องมันเลยแม้แต่นิดเดียว เขามีส่วนคล้ายกับออนเซ็นเหมือนกันแหะ... เพราะออนเซ็นก็ไม่ชอบของหวานเหมือนกัน
"อืม ก็นิดหน่อย" โอโซนเอ่ยก่อนจะหยิบมือถือมาเล่นฆ่าเวลา
"แต่มันอร่อยนะ ลองกินนิดนึงไหม?" ฉันเอ่ยบอกก่อนจะยื่นช้อนอีกอันให้เขา โอโซนกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะใช้สายตาคมกริบจ้องมองฉันอย่างมีเล่ห์นัย
"ถ้าเธอป้อนฉันจะกิน"
"เหอะ ฝันไปเถอะย่ะ "
"ป้อนฉันหน่อยนะ นะ..." โอโซนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนก่อนจะจับมือฉันเอาไว้เหมือนกับว่าเขาจะดันทุรังให้ฉันป้อนเขาให้ได้
"ก็ได้ " ฉันเอ่ยปัดอย่างรำคาญก่อนจะตักแพนเค้กแล้วป้อนเขา
"หึ... ถ้าเธอป้อนฉันแบบนี้ทุกครั้ง ฉันคงจะกินของหวานได้ตลอด "
"งั้นฉันจะป้อนนายจนกว่านายจะเป็นเบาหวานเลย " ฉันเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะตักแพนเค้กเข้าปากอย่างไม่สบอารมณ์
"เธอกินเลอะปากหมดแล้ว" โอโซนค่อยๆใช้มือหนามาเช็ดที่มุมปากของฉัน หน้าฉันเริ่มแดงระเรือเมื่อโดนเขาจ้องมองและมือของเขายังมาสัมผัสที่ริมฝีปากของฉัน
"อะ...อืม" ฉันตอบรับก่อนจะก้มหน้าก้มตากินต่อ... เมื่อกี้ฉันเผลอใจเต้นแรงกับการกระทำของเขาซะได้... ตอนที่มือหนาของเขาดูริมฝีปากของฉันมันรู้สึกร้อนผ่าว และหัวใจดวงเล็กๆก็เต้นแรงมากกว่าปกติ
"ออนเซ็น ขอบคุณนะที่มาส่งที่บ้าน" ฉันเอ่ยบอกออนเซ็นที่ขับรถมาส่งฉันกับกาแฟถึงที่บ้าน แถมเขายังมารับฉันกับโอโซนที่ห้างอีกต่างหาก
ไม่ว่าจะมองยังคนอย่างออนเซ็นก็ดีกว่าโอโซนเป็นร้อยเท่า! เป็นฝาแฝดที่นิสัยต่างกันสุดขั้วจริงๆ... พูดแล้วก็อยากกลับไปอยู่ใกล้ๆออนเซ็นจัง ชีวิตที่สุดแสนจะสงบสุข...
"เธอลืมขอบคุณฉันที่พาเธอไปเที่ยวรึเปล่า" เสียงทุ้มเข้มของโอโซนเอ่ยขัดจังวะ
"ห๋า นายบังคับให้ฉันไปเที่ยวกับนายไม่ใช่เหรอ " ฉันมองโอโซนอย่างไม่สบอารมณ์ เขาเบ้ปากใส่ฉันก่อนจะดึงตัวฉันให้เข้าไปใกล้เขา
"นี่นาย ปล่อยนะ ฉันจะเข้าบ้านแล้ว!" ฉันบอกออกมาพลางมองกาแฟที่กำลังเดินเข้าบ้านไป
จุ๊บ!
"แทนคำขอบคุณละกัน "
"นะ....นาย!!!" ฉันรีบเปิดประตูรถลงมาทันที มะ...เมื่อกี้ฉันโดนโอโซนจุ๊บปากไปเต็มๆ ถึงมันจะไม่ใช่จูบแบบนั้น แต่มันก็เป็นจุ๊บนั่นแหละ!
กรี๊ดดดด! ทั้งชีวิตฉันยังไม่เคยโดนผู้ชายคนไหนขโมยจูบไปเลยนะ ฮือ จูบแรกของฉัน
"ถ้วยชา ทำไมหน้าแดงแบบนั้นอ่ะ " กาแฟเอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัยเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าที่แดงแจ๋ แถมหัวใจของฉันมันยังเต้นแรงมากด้วย
"ปะ...เปล่า ไม่มีอะไร"
"ฮ่าๆ ดูก็รู้ว่าโอโซนทำอะไรแปลกๆมาใช่ไหมละ"
"อยะ...อย่าบอกนะว่าเธอก็เคยโดนหมอนั่นทำแบบนี้เหมือนกัน!?"
"อืม....ก็นะ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ฉันมีเรื่องที่จะต้องคุยกันเธอ"
"ฉันก็มีเรื่องที่จะคุยกับเธอเหมือนกัน!!!"
- Writer
