ทะลุมิติมาเป็นแม่ของนางร้าย ปลายยุค 70

บทที่ 15 พบเจอ

“ไม่ได้ ฉันไม่ยอม แกเงียบไปเลยนะตาเฒ่า เป็นบ้าอะไรขึ้นมาวันนี้จึงลุกขึ้นมาขัดฉัน”

“เธอนะสิบ้า ในเมื่อฉันตัดสินใจแล้วก็ให้เป็นไปตามที่ฉันพูด หากเธอมีปัญหา ฉันจะเขียนใบหย่าให้แล้วกลับไปบ้านเดิมซะ” พ่อเฒ่าเหวินพูดอย่างเหลืออด ไม่ใช่แม่เฒ่าเหวินที่ตกใจในคำพูดของสามี แม้แต่ลูก ๆ ทุกคนยังตกใจไม่แพ้กัน

“พ่อให้ผมทำอย่างที่ใจต้องการเถอะนะครับ อย่างน้อย ๆ พ่อกับแม่จะได้ไม่ทะเลาะกัน ตอนนี้ผมเหลือแต่ตัว หวังเพียงว่าพ่อตาและแม่ยายเมื่อรู้เรื่องทั้งหมดคงไม่รังเกียจลูกเขยคนนี้ ถือว่าผมขอร้องนะครับพ่อ” เหวินหยวนต้าเลือกที่จะขอตัดขาด เขาอายุขนาดนี้แล้วไม่ใช่คนโง่ หากเมื่อไหร่ที่แม่รู้ว่าเขายังไม่ได้ลาออกจากงาน และยังมีรถยนต์ของกองทัพมาใช้ รวมถึงตำแหน่งผู้พันที่เขาปิดบังอยู่ตลอด รอตัดขาดและแยกบ้านเรียบร้อยแล้ว เขาค่อยไปเอารถที่จอดแอบไว้ในอำเภอ แต่พอคิดถึงเรื่องนี้ ทำให้เขานึกถึงใบหน้าของหญิงสาวที่เขาเห็นในอำเภอ และคิดว่าเธอคงเป็นตู้เซียงเหมยไม่ผิดแน่

“แกแน่ใจเหรอเจ้ารองว่าจะทำแบบนั้น” พ่อเฒ่าเหวินถามย้ำอีกครั้ง

“ครับพ่อ”

“ถ้ายังไงก็แบ่งเงินกองกลางไปด้วยเลยก็แล้วกัน จะได้มีเงินดำรงชีวิต” พ่อเฒ่าเหวินรู้ว่าเงินทั้งหมดของบ้าน มาจากลูกชายคนรองที่ยอมเป็นทหารตั้งแต่อายุยังน้อย จึงเลือกที่จะประกาศแบ่งเงินกองกลาง เหวินหยวนต้าไม่ปฏิเสธ เพราะคิดว่าจะยกเงินส่วนของเขาให้กับพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ใหญ่

“ขอบคุณครับพ่อ”

แม่เฒ่าเหวินแม้จะแค้นแค่ไหนแต่พูดอะไรไม่ได้ เธอไม่เคยเจอสามีตวาดใส่ และขู่เรื่องหย่า จึงทำได้เพียงหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องนอนและหยิบเงินมาเพียงเจ็ดร้อยหยวน ก่อนจะมากระแทกกล่องเงินที่หน้าของสามี

“มีแค่นี้แหละ มากกว่านี้ไม่มีแล้ว”

แม้ว่าทุกคนจะรู้ว่าแม่ของตัวเองคงจะแอบไว้อีกแต่ไม่มีใครพูดอะไร ไม่นานหัวหน้าหมู่บ้านจึงเดินมาพร้อมกับพี่ใหญ่เหวินหลง

“ในเมื่อตัดสินใจแน่แล้ว หยวนต้านายอ่านรายละเอียดและลงลายมือชื่อเถอะ ถ้าอยากใส่รายละเอียดเพิ่มก็บอกมาลุงจะใส่ให้” หัวหน้าหมู่บ้านแจ้งไป

เหวินหยวนต้าได้อ่านรายละเอียดทั้งหมดจึงพยักหน้ารับ ก่อนจะพูดออกไปจนคนในบ้านเหวินได้แต่ทำหน้าตาบิดเบี้ยวนอกจากพ่อเฒ่าเหวินและพี่ใหญ่เหวินหลง

“ผมขอเพิ่มรายละเอียดอีกเล็กน้อยครับ ไม่ว่าผมจะมีเงินหรือไม่ หรือต่อไปจะอดยังไงผมยินดีที่จะไม่มาเดือดร้อนบ้านเหวิน และถ้าบ้านเหวินเองเข้าไปวุ่นวายกับครอบครัว หรือภรรยาของผม ฝ่ายที่สร้างเรื่องหรือผิดข้อตกลงต้องจ่ายเงินให้อีกฝ่ายสามพันหยวน ไม่ผิดครับสามพันหยวน”

หัวหน้าหมู่บ้านจึงทำตามเงื่อนไขและรายละเอียดตามที่ลูกชายบ้านเหวินอย่างเหวินหยวนต้าต้องการ จากนั้นจึงยื่นเอกสารให้ชายหนุ่มและพ่อเฒ่าเหวินเซ็นสี่ชุด ชุดหนึ่งให้พ่อเฒ่าเหวินเก็บไว้ ชุดสองให้เหวินหยวนต้า ชุดสามหัวหน้าหมู่บ้านเก็บ ชุดที่สี่เอาเข้าสำนักงานทะเบียนในอำเภอ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยหัวหน้าหมู่บ้านและพยานจึงขอตัวกลับ

เหวินหยวนต้าหลังจากที่ได้เงินกองกลางมาร้อยกว่าหยวน ชายหนุ่มจึงหมุนตัวหันไปหาพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ที่ตอนนี้ได้รับส่วนแบ่งแล้วเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงไม่กลัวว่าพี่ชายจะโดนบ้านเหวินเอาเปรียบอีก

“พี่ใหญ่ผมให้พี่และพี่สะใภ้เก็บไว้ ขอบคุณมากสำหรับทุกอย่าง พี่สะใภ้ด้วยนะที่ช่วยดูแลลูกสาวของผม วันนี้แม้ว่าผมจะเดินออกจากบ้านเหวิน พี่ทั้งสองยังคงเป็นพี่ชายและพี่สะใภ้ของผมอยู่เสมอ มีอะไรไปหาผมได้ที่บ้านตู้นะ” เหวินหยวนต้าเดินเข้ามาตบบ่าพี่ชายก่อนจะยื่นเงินให้

“พี่ไม่เอา นายเอาไปใช้เถอะ พี่เองก็ได้ส่วนแบ่งเหมือนกัน” เหวินหลงไม่ยอมรับ เขาเองก็คิดว่าน้องชายลาออกจากทหารแล้ว หลังจากนี้คงลำบากไม่น้อย แต่เหวินหยวนต้ากระซิบบอกบางอย่างให้กับพี่ชายเหวินหลงได้แต่อ้าปากค้างก่อนจะพูดอย่างยินดี

“จริงเหรอ นายพูดจริงใช่ไหม”

“จริงครับ พี่รับเงินนี้ไปเถอะ ขอบคุณมากจริง ๆ สำหรับทุกอย่าง แล้วเสื้อผ้าผมที่อยู่ในห้องพี่ใหญ่ให้พี่สะใภ้เอาออกมาซักแล้วพี่เอาไปใส่ได้เลยนะ ผมไม่ต้องการเพราะคงโดนมือคนอื่นไปแล้ว ผมค่อยไปซื้อใหม่ในอำเภอ” พูดจบจึงแบกกระเป๋าตัวเองใบเดิมที่สะพายมาออกจากบ้านไป โดยไม่สนใจสายตาแปลกใจของใครหลายคนแม้กระทั่งพ่อของตัวเอง

“เจ้าใหญ่ เจ้ารองพูดอะไรกับแก” พ่อเฒ่าเหวินขมวดคิ้ว

“ไม่มีอะไรหรอกครับพ่อ พ่ออย่าสนใจเลย” การที่เจ้ารองไม่คิดจะบอกคนอื่นเรื่องที่ตัวเองเป็นถึงผู้พันและย้ายกลับมาประจำที่อำเภอนี้ แสดงว่าน้องชายคงไม่ไว้ใจใครแม้กระทั่งพ่อ ที่เพิ่งจะมารู้สึกตัวว่าควรต่อสู้เพื่อลูกวันนี้ เขาจึงเลือกที่จะปิดปากเงียบเช่นกัน

เหวินหยวนต้าหลังจากออกมาจากบ้านเหวินชายหนุ่มจึงรีบเดินมาที่บ้านพ่อตาแม่ยายด้วยหัวใจที่กังวล ไม่รู้ว่าท่านทั้งสองจะยอมรับและกล่าวโทษเขามาแค่ไหนที่ทำให้ลูกสาวของท่านต้องเจอกับสถานการณ์ที่เลวร้ายช่วงที่แต่งงานกับเขา แม้ว่าท่านทั้งสองคนจะไม่ยอมรับอย่างไรชายหนุ่มพร้อมที่จะต่อสู้เพื่อลูกและเมียกลับคืนมา

เมื่อพอมายืนอยู่หน้าบ้านตู้ สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเด็กน้อยที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มและมีเสียงหัวเราะออกมาอย่างไร้เดียงสา แค่นี้ก็ทำให้หัวใจที่แสนจะเย็นชาของเขานั้นอ่อนยวบ นี่คงเป็นลูกสาวตัวน้อยของเขาแน่นอน เพราะว่าสหายของเขาอย่างอาซวนยังไม่แต่งงาน ส่วนเจ้ารองอย่างอาหนานยังไม่มีคนรักเช่นกัน

“พ่อตา ผมกลับมาแล้วครับ”

“อ้าวหยวนต้ากลับมาแล้วเหรอ เข้ามาก่อนสิ แต่อาเหมยและคนอื่น ๆ ไม่อยู่นะ เข้าไปธุระในอำเภอ มีแต่อาซินอยู่ในบ้าน” พ่อตู้เมื่อเห็นว่าคนที่เรียกเป็นลูกเขย เขาจึงต้อนรับด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าจะไม่พอใจก่อนหน้านี้ แต่พอเห็นชายหนุ่มแบกกระเป๋าทหารมาที่นี่คงจะรีบมาหาลูกและเมีย หินที่อยู่ในใจจึงหล่นหายไปบางส่วน เหลือเพียงลูกสาวของเขาอย่างอาเหมยเท่านั้นว่าจะเอาอย่างไร

เหวินหยวนต้าไม่รอช้ารีบเปิดประตูรั้วเข้ามาทันที ก่อนจะหยุดมองแม่หนูน้อยที่ยิ้มหวานให้เขา

“ลูกรัก พ่อกลับมาแล้ว”

“หยวนต้าไปล้างเนื้อล้างตัวก่อน ค่อยกลับมาอุ้มลูก ถ้าเกิดอาเหมยกลับมาแล้วเห็นว่าเรายังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า หรือว่าตัวเปื้อนฝุ่นแล้วมาอุ้มลี่ลี่ระวังจะโดนบ่น”

“แอ๊ ๆ ๆ” ลี่ลี่ส่งเสียงเรียกและตบตรงเก้าอี้ ไม่รู้ว่าจะสื่ออะไร แต่คนเป็นพ่อที่เพิ่งจะเห็นหน้าลูกครั้งแรกใจนี่อ่อนยวบ

“ฮ่า ๆ ๆ ลี่ลี่เองคิดเหมือนตาใช่ไหม ให้พ่อไปอาบน้ำล้างตัวก่อนแล้วค่อยมาอุ้มหนูใช่ไหม”

“แอ๊ ๆ” หนูน้อยลี่ลี่ยังคงส่งเสียงตอบตาของเธอพร้อมกับยิ้มหวานให้ แต่ยังเอียงคอมองพ่อของตัวเองอยู่เล็กน้อย เพราะหนูน้อยไม่คุ้นหน้าและไม่เคยเห็น

ทางด้านสามพี่น้องเมื่อลงจากเกวียนต่างก็วิ่งแข่งกันกลับมาที่บ้าน ก่อนจะตะโกนเรียกพ่อและลี่ลี่เสียงดัง

“พ่อขา อาเหมยคนสวยกลับมาแล้ว ลี่ลี่แม่กลับมาแล้ว” ตู้เซียงเหมยวิ่งนำหน้าพี่ชายเข้ามา แต่พอเห็นแผ่นหลังใครบางคนอยู่ด้วยจึงรีบเบรกตัวโก่ง กลายเป็นเท้าตัวเองพลิก จึงอุทานออกมาอย่างตกใจ “แหก!”

หญิงสาวหลับตาปี๋เพราะคิดว่าตัวเองต้องล้มหน้าทิ่มดินแน่นอน แต่กลับมาแขนของใครบางคนคว้าเอวเธอไว้แล้วกอดไว้กับอกของตัวเอง

“อาเหมย!” ตู้เปียวซวนและตู้เหรินหนานร้องเสียงดังอย่างตกใจ แต่พอเห็นหน้าคนที่คว้าน้องสาวพวกเขาได้จึงพากันถอนหายใจด้วย ความโล่งอก

“อาต้า/พี่หยวนต้า”

“อาเหมยพี่กลับมาแล้ว” เหวินหยวนต้าไม่คิดที่จะตอบสองพี่น้อง แต่กลับเอ่ยกับคนในอ้อมกอดแทน ชายหนุ่มรู้สึกผิดที่ทำให้เธอและลูกต้องลำบาก จากนี้ไปในเมื่อเขากลับมาแล้วเขาจะปกป้องลูกและเมียของเขาเอง แม้ว่าเธอจะยังอยากจะหย่ากับเขาก็ตาม