บทที่ 26
อดีตที่ไม่รู้
ในคราวเงียบสงบ เรือนทุกเรือนต่างดับไฟเข้าสู่เวลาหลับใหล ทว่าภายในเรือนหนังสือเล็กหลังหนึ่งยังคงเห็นแสงสว่างผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ร่างเงาคนขยับเขยื้อนอย่างขมักเขม้นแม้จะล่วงเลยเวลานอนไปแล้วกว่าหนึ่งชั่วยาม กองหนังสือตั้งเพนินเป็นภูเขา ร่างเล็กท่ามกลางเหล่ากองหนังสือยกหนังสือเล่มหนาแต่ว่าเก่าทับปิดใบหน้า
อาเหลียงมองมาทางสวี่ลี่เซียนเอ่ยด้วยความกังวล “ฮูหยินเจ้าคะ ดึกมากแล้วกลับตำหนักกันเถิดเจ้าคะ”
“ไม่ล่ะ ข้าอยากหาความรู้เข้าหัว”
“ท่านขังตัวเองอยู่ในเรือนหนังสือมาสองวันแล้ว เรื่องคำนับและน้ำชาท่านประมุข ฮูหยินจะทำเช่นไรต่อเจ้าคะ ข้ออ้างว่าเป็นไข้คงใช้อีกได้ไม่กี่ครั้ง..”
“....” คนตัวเล็กยังนอนนิ่งไม่คิดตอบ อาเหลียงส่ายหน้า
จู่ ๆ เมื่อสองวันก่อนเรื่องต้องเข้าตำหนักฉวนซือฮูหยินได้ฝากให้เป็นหน้าที่ของอาเหลียง คราวนำชาร้อนไปให้ท่านประมุข บรรยากาศภายในตำหนักกดดันมองข
