บทที่ 22
อาการเช่นนี้เขาเรียกว่าหึงหวง
ร่างบางนั่งหลังคอเหยียดตรง มีเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้าเล็กน้อย สวี่ลี่เซียนยกมือขึ้นปาดเหงื่อ ขณะจ้องมองจอกสุรายังไม่พร่องของตัวเอง ดวงตากลมโตฉายชัดถึงความมึนงงเพราะจู่ ๆ เมิ่งหรานได้ลากตัวเว่ยอู่ฉางมาร่วมวงหน้าตาเฉย ถึงเรื่องบาดหมางได้คลี่คลายลงส่วนหนึ่ง แต่อย่างไรก็ตามสิ่งนี้มันทำให้นางเกร็งเว้ย!
แล้วพ่อพระเอกนี่เดินตามมาเพราะนางร้ายกวักเรียกทำไมกัน!
“ได้ยินแต่ชื่อท่านแม่ทัพใหญ่เว่ยมานาน พบกันคราวนี้เป็นวาสนาของเมิ่งหรานแล้ว”
“วาสนาทำให้คนพานพบ ข้าเองก็เชื่อเช่นนั้น”
“ทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นเพราะโชคชะตา การที่ได้พบบุรุษรูปงามถูกใจข้าอีกคนหนึ่งเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากยิ่งกว่า”
“!” สวี่ลี่เซียนตาโตหูพึ่ง แอบปรบมือให้นางร้ายในใจ คารมแม่นางช่างคมคายยิ่งนัก! ดูสิ เว่ยอู่ฉางถึงกับไปไม่เป็นกันเลยทีเดียวเชียว
ด้านเว่ยอู่ฉางเคยเห็นสายตาสนใจมองมาที่ต
