บทที่ 17
ของข้าผู้อื่นห้ามแตะต้อง NC
“ทะ..ท่านมันนิสัยแย่ที่สุดเท่าที่ข้าเคยเจอมาเลย อึก..” หญิงสาวท่าทางอ่อนแรงโงนเงนไปมาคล้ายมึนเมาอยู่ในอ้อมแขนท่านประมุข หลังจากสวี่ลี่เซียนถูกพาดิ่งพสุทามาหนึ่งหนก็หมดสิ้นแรงที่จะขัดขืน
“เป็นเช่นนั้นหรือ เอาเถิด ข้าพอมีเวลาฟังเจ้าเล่าเรื่องสหายนิสัยแย่น้อยกว่าข้าทั้งวันเชียวล่ะ”
“!” ไม่อาววว!
อวี้เหิงกล่าวยิ้มเล็กน้อย ขณะอุ้มร่างเล็กในอ้อมแขนเดินเข้ายังตำหนักภายใน ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่มองมาอย่างฉงนและฮูหยินที่ยกมือสั่น ๆ ออกมาคล้ายต้องการขอความช่วยเหลือ พวกเขาที่มีความสงสัยต่างไม่ชินตากับภาพยามท่านประมุขใกล้ชิดสตรีอื่นถึงขั้นอุ้มแนบกาย เพราะกับแม่นางฮุ่ยซิ่วเองผู้ที่หลายคนเข้าใจว่าสตรีคนโปรดยังไม่มีความสนิทสนมให้เห็นกับตาเช่นนี้ แม้จะคอยสอบถามหานางและเรียกหาอยู่บ้าง แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ประมุขจะแตะต้องนาง
ขณะเดียวกันทางด้านหนึ่ง ณ ตำหนักโอสถ
