เมียแก้เบื่อ - 01 - หล่อยันเงา
1428 Words
มหาวิทยาลัย Z
ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่เพียงแค่สองคนเท่านั้น คนอื่นเป็นแค่เพื่อนร่วมห้อง และยังมีอีกสองคนที่เกลียดฉันเข้าไส้เข้ากระดูกดำพวกเราไม่ถูกกันตั้งแต่เปิดเทอมแล้วล่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร อาจจะเพราะแค่ไม่ถูกชะตา เมื่อก่อนฉันไม่เคยคิดเลยนะว่าจะมีคนที่ไม่ชอบหน้ากันโดยที่ไม่รู้จักกัน แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะว่าแม้จะไม่ได้ทำอะไรให้กันก็สามารถไม่ชอบหน้ากันได้
ฉันเดินเข้ามาในมหาวิทยาลัยเรื่อย ๆ อันที่จริงฉันมีรถขับนะ แต่ว่าถูกพี่ฟ้ายึดไปใช้เพราะเอารถของตัวเองไปขายแต่ฉันไม่รู้เหตุผลหรอกนะว่าพี่ฟ้าขายทำไม ทำให้ทุกวันนี้ฉันต้องนั่งรถสาธารณะในการใช้ชีวิตแทน ส่วนน้องสาว เอ๊ย น้องชายของฉันไม่มีรถใช้เหมือนกันเพราะยังเรียนไม่จบ มอ.6 และเรียนอยู่โรงเรียนประจำจะกลับบ้านในเย็นวันศุกร์ และกลับไปที่โรงเรียนในวันอาทิตย์ก่อนหกโมงเย็น
ฉันผ่านร้านขายชนนมไข่มุกเลยแวะซื้อกินสักหน่อยนานๆ จะได้กินที ฉันไม่ได้กินบ่อยๆ หรอกนะเพราะว่ายัยมิ้นท์เพื่อนของฉันบอกว่าไม่ให้ฉันกินบ่อยเดี๋ยวอ้วน แล้วระดับฉันเวลาที่กินต้องหวาน 100% เท่านั้น และทุกครั้งที่ฉันสั่งมากินก็ต้องถูกยัยมิ้นท์ดุทุกครั้งถึงแม้ว่ายัยมิ้นท์จะบ่นฉันก็ตามแต่เพื่อนของฉันคนนี้ก็ชอบมากินกับฉันด้วยนะถึงจะแค่สองสามอึกก็ตาม
"เอาโกโก้ไข่มุกเพิ่มวิปค่ะ" ฉันมองซ้ายมองขวาก่อนที่จะเปล่งเสียงสั่งออกไปและยืนรออย่างอารมณ์ดี วันนี้ฉันจะกินให้เรียบก่อนที่เพื่อนของฉันจะมาเจอ
"กินอีกแล้วนะ!"
"ตะ แตงกวา!" ตกใจหมดใจหัวใจจะหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไม่คิดเลยว่าแตงกวาจะมาเรียนเร็วแบบนี้ ฉันมองเลยไปด้านหลังของแตงกวาไม่มีมิ้นท์มาอยู่ด้วยแสดงว่ามิ้นท์น่าจะยังไม่มา
"มันอ้วนนะ แกยังจะตั้งหน้าตั้งตากินอีกเหรอ"
"โกโก้ไข่มุกเพิ่มวิปได้แล้วค่ะ" แม่ค้าทวนเมนูแล้วยื่นแก้วมาให้ฉัน ฉันต้องยื่นมือไปรับแก้วอย่างเลิ่กลั่กเพราะว่ามีดวงตาที่ส่องแสงร้อนแรงราวกับกำลังจะเผาฉันให้ไหม้เกรียมมองมาที่ฉัน
"นี่คะ ขอบคุณนะคะ" ทั้ง ๆ ที่เราเป็นคนสั่งน้ำของแม่ค้า และชำระเงิน แต่ทำไมเราต้องขอบคุณแม่ค้าด้วยทุกครั้งเลยนะ
"นี่แค่โกโก้ไม่พอ ยังมีไข่มุก แล้วเพิ่มวิปด้วย" สีหน้าของแตงกวามองมาที่ฉันอย่างแซวและกำลังเตือนฉันว่าฉันเริ่มกินหวานอีกแล้วนะ
"แกรู้ไหมว่ากินหวานมากๆ นอกจากจะทำให้อ้วนแล้วยังเสี่ยงเป็นระ..." ฉันรีบจับหลอกไข่มุกอันใหญ่สอดเข้าไปในปากของแตงกวา และแตงกวาก็เผลอดูดเข้าไป ทีนี้ฉันก็รอดแล้วล่ะเพราะว่ามีคนทำผิดร่วมกัน ก็แหมจะอะไรนักหนาฉันก็แค่กินชานมไข่มุกหรือเปล่าฉันไม่ได้ไปก่อคดีร้ายแรงสักหน่อย
"แค่กๆ ยัยฟาง แกแกล้งฉัน"
"ทำไม ไม่อร่อยเหรอ"
"ไม่อร่อย"
"ถ้าไม่อร่อย ก็ปล่อยมือจากแก้วฉันสิ ดูดอยู่ได้จะหมดอยู่แล้ว"
"กินนิดกินหน่อยทำเป็นหวง โน่นแม่แกมาโน่นแล้ว ระวังตัวให้ดีแกโดนปาดคอขาดแน่" ฉันยู่หน้าใส่แตงกวา ชิ ทำเป็นขู่ฉัน
แต่ก็จริงเพื่อนฉันคนนี้ชื่อมินนี่เป็นลูกหลานมาเฟียเรียกว่าแบ็กกราวนด์ ของเธอยิ่งใหญ่อลังการอยู่แต่น่าแปลกเพราะว่าบ้านมาเฟียของเธอ และบรรดาลุง ๆ ของเธอชอบอยู่กันเงียบ ๆ ไม่ชอบให้เป็นจุดสนใจเหมือนแก๊งอื่น แต่ใครอย่าได้ไปกระตุกหนวดแมวใหญ่เลยเชียว บ้านบึ้มแน่นอน
ฉันมองขบวนรถโรลส์รอยซ์หรูขับเข้ามาในมหาวิทยาลัยปกติจะมีแค่สองคัน หรือคันเดียวที่มา แต่ว่าวันนี้มีมาถึงสี่คันเลย ไม่รู้ว่าแม่เพื่อนตัวดีของฉันไปทำวีรกรรมวีรแบไว้หรือเปล่า
"อ่ะ! ดะ เดี๋ยวยัยกวา" แตงกวาดึงแขนฉันให้วิ่งเข้าไปใกล้ขบวนรถโรลส์รอยซ์หรูของยัยมิ้นท์
"โนอาห์คะ จุ๊บมิ้นท์รึยังคะ" บางทีก็รู้สึกเกลียดเสียงสองของเพื่อนเหมือนกันนะ ฉันกับยัยแตงกวาหันหน้ามาเบะปากใส่กันแล้วหันกลับไปมองเพื่อนสาวอีกคนที่กำลังอ้อนอนาคตสามีของเธออยู่
ขณะที่กำลังมองมารยา เอ๊ย มองการกระทำออดอ้อนน่ารักๆ ของเพื่อนสาวสายตาของฉันก็เห็นเงาของใครบางคนที่นั่งอยู่ในรถโรลส์รอยซ์หรูคันหนึ่ง เงาใหญ่แต่เห็นอย่างชัดเจนว่าเป็นผู้ชาย แถมดูแล้วท่าจะเท่น่าดู ใครกันนะ บอดี้การ์ดเหรอแค่เงายังดูหล่อมากขนาดนี้เลยชักจะอยากเห็นหน้าแล้วสิเพราะจากที่ฉันได้เห็นบอดี้การ์ดของเพื่อนแต่ละคนก็งานดีกันทั้งนั้น
"น้ำจิ้มหกยะยัยฟาง"
"น่าเกลียด" รถโรลส์รอยซ์หรูทั้งสี่คันขับออกไปแล้ว มีเพียงแค่เพื่อนของฉันที่เดินเข้ามาหาแล้วแซวฉันยกใหญ่จากนั้นพวกเราก็เดินไปคุยไประหว่างที่กำลังจะเดินไปเข้าห้องเรียน
"นี่มิ้นท์ฉันไม่ค่อยเห็นเธอพูดถึงลุงอีกคนนึงของเธอเลย ชื่ออะไรนะลุง..." ฉันพยายามคิดชื่อแต่คิดไม่ออกเหมือนจำได้คร่าวๆ ว่ามิ้นท์เคยบอกฉันว่าลุงอีกคนของเธอชอบดุเธอ แต่ก็ใจดีมากแค่ดูจะเข้าถึงยากเฉย ๆ วันนั้นเล่นเอาฉันคิดเลยนะว่าคนที่จะมาเป็นแฟน
"ดุที่สุดก็ต้องลุงโคลด์เลย อย่าเข้าใกล้เชียวยิ่งถ้ากำลังหงุดหงิดอยู่นะ บรื้ออออ~"
"แล้วดุขนาดนี้ ไม่มีเมียเหรอ"
"เมียเหรอ ฮ่า ๆ ดุขนาดนั้น ใครจะไปเอาทำผัว หรือแกสนใจหะ! ยัยฟางงงง เอาไหมเดี๋ยวฉันติดต่อให้" ดูพูดเข้า
"ถ้าลุงแกเอาฉันอ่ะนะ"
"หน็อยยยย~ แกคิดจะกินลุงฉันเหรอหะ ถึงจะดุแต่ฉันก็หวงลุงของฉันนะยะ" ฉันกับเพื่อนคุยกันไปเรื่อย ๆ พวกเราเรียนไปด้วยคุยไปด้วยกระทั่งเลิกเรียน
"ฉันไปส่งไหม"
"โอ๊ย ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้"
"งั้นก็กลับดีๆ นะ"
"รู้แล้วน่า" ฉันเดินแยกออกมากับแตงกวาเพื่อนของฉันอีกคน วันนี้แตงกวาไม่ได้เอารถมาเพราะว่ารถของเธอเสียเธอจึงนั่งรถสาธารณะมาแต่น่าเสียดายที่ทางกลับบ้านของเราสองคนมันเป็นคนละทางกัน
"รถของฉันมาแล้ว"
"อือ ๆ นั่งรถดี ๆ นะ ฝนกำลังตกด้วย"
"เธอด้วยนะ" แตงกวาไปแล้ว ฉันเดินไปนั่งที่ป้ายรถเมย์เวลาที่ฉันกำลังเหงาคืบคลานเข้ามาอีกแล้ว ระหว่างที่ฉันนั่งรอรถเมย์อยู่ฝนก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ เฮ้อ... ฉันล่ะเบื่ออากาศที่ประเทศไทยมากเลย หนึ่งวันมีตั้งสามฤดู
ตึก... ตึก... ตึก...
ฉันได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาฉันหันไปมองตามต้นทางของเสียงเห็นเป็นผู้ชายสองที่หน้าตาคุ้นมากเขาเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย ๆ จนฉันเริ่มรู้สึกถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา
"พะ พวกคุณ ต้องการอะไรคะ"
"คุณชื่อฟางข้าวรึเปล่า"
"มะ ไม่ใช่ค่ะ" ฉันรู้ว่าพวกเขาต้องรู้ว่าฉันโกหกเพราะเมื่อวานเราเพิ่งเจอกันที่บ้านของฉัน
"หึ" ฉันรีบลุกขึ้นยืนมองซ้ายมองขวาแล้วก็ไม่เห็นทาง ท้องฟ้ามืดครึ้มขึ้นเรื่อยๆ ฝนก็ยังคงตกหนักอยู่ดีขณะที่ฉันกำลังสั่นอย่างหวาดกลัวอยู่ร่างของฉันก็ปลิวไปตามแรงดึงของหนึ่งในสองคนที่มา
"อ่ะ จะ เจ็บค่ะ"
"หึ ปล่อยไปก่อนก็ได้ครับ" ไปก่อน หมายความว่าไง
"ใช้ชีวิต 6 วันให้มีความสุขนะครับ"
[End ฟางข้าว]
- Writer
