ฉันเห็นสายตาไหววูบของสองพี่น้องนั่นทันทีหลังจากฉันพูดคำนั้นออกไป และมันก็ไม่ใช่แค่เวลาสั้นๆ
“เธอ ไม่อยากอยู่กับพวกฉันหรอ” เป็นวายุที่เดินเข้ามานั่งซ้ายมือฉัน แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูจะแผ่วแปลกๆ
“พวกนายอยากให้ฉันอยู่กับพวกนายหรอ” ฉันเอียงคอถามวายุ ก่อนจะหันไปมองพายุ
“แล้วถ้าใช่” พายุตอบก่อนจะเดินมานั่งด้านขวามือของฉันอีกคน
“แม้ว่าฉันอาจจะเป็นคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการฆ่าวายุ?” ฉันเลิกคิ้วถาม แล้วมองพวกเขาทีล่ะคน
“ในเมื่อเธอบอกว่าไม่ พวกฉันก็จะเชื่อ” วายุตอบกลับพร้อมกับใช้มือทัดผมที่หูให้ฉัน
“ทำไมอยู่ๆก็เชื่อฉันง่ายๆล่ะ ทีเมื่อก่อนไม่ว่าฉันจะพูดยังไง พวกนายก็ไม่เชื่อ” ฉันถามออกไปอีกครั้ง เพราะเมื่อก่อนไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ปักใจเชื่อ ว่าฉันต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ และจ้องแต่จะทรมานฉันเพื่อให้พูดความจริง
แต่มาตอนนี้ กลับอยากให้ฉันอยู่ แต่ไม่ได้ทรมานฉัน แล้วยังมานอนกอดฉันทุก
