ในที่สุดเราทั้งสองก็กลับมาถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ แต่กว่าจะมาถึงผมต้องเทียวเดินเข้าออกในห้องน้ำบนเครื่องบินเพราะมีอาการอาเจียนอยู่บ่อยครั้ง ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ หากจะว่าอาหารเป็นพิษก็คงไม่ใช่ เพราะไม่มีอาการถ่ายท้องเลย คุณนาธานผู้ซึ่งนั่งอยู่ข้างกันเอาแต่ถามว่าไหวไหม ดูท่าทางเขาจะเป็นห่วงผมมาก แต่ไม่เชื่อหรอกว่านั่นจะออกมาจากใจ
“กลับมากันแล้ว”
“สวัสดีครับนมสร้อย”
“สวัสดีครับป้าสร้อย”
เสียงป้าสร้อยดังมาแต่ไกลเมื่อเห็นเราทั้งสองเดินเข้ามาในบ้าน ท่านรับไหว้พลางยิ้มทักทายเหมือนเช่นเคย วันนี้บ้านโล่งคาดว่าคุณนายวิมลคงยังไม่กลับมา
“คุณแม่ยังไม่กลับใช่ไหมครับ” คุณนาธานถาม
“ยังเลยค่ะ เห็นว่าเป็นวันพรุ่งนี้ มาเหนื่อย ๆ นั่งพักก่อนป้าเตรียมของกินไว้รอเยอะแยะเลย มาค่ะ”
“แต่ผมอยากจะพาบิวไปโรงพยาบาลก่อนครับ”
เขาเอ่ยพลางส่งสายตาดุมาทางผม นั่นเพราะก่อนหน้าผมบอกว่าไม่ไป แต่เขาก็พยายามรบเร้าจะ
