วันนี้ถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับไปอยู่บ้านแล้ว ก่อนหน้าเคยคิดเสมอว่าเมื่อไหร่จะได้หลุดพ้นจากตรงนี้เสียที แต่พอถึงเวลาต้องจากไปความอาลัยก็เอ่อล้นออกมา คุณนายวิมลและป้าสร้อยยืนรออยู่ที่หน้าคฤหาสน์เพื่อร่ำลากัน เห็นคนแก่ทั้งสองก็ทำให้หัวใจผมมันห่อเหี่ยว ไม่อยากไปจากที่นี่เลยแต่ด้วยความจำเป็นชีวิตมันต้องเดินหน้าต่อไป
เรายิ้มให้กันทั้งน้ำตา ก่อนผมจะยกมือไหว้คุณนายวิมลและป้าสร้อยตามลำดับ โผเข้าไปสวมกอดท่านทั้งสองเป็นปราการสุดท้ายก่อนจะเอ่ยคำลา
“ผมต้องไปแล้วนะครับคุณแม่ ป้าสร้อย ผมจะไม่มีวันลืมที่นี่เลย ฮึก...” พูดไปก็ใช้มือปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มไปด้วย
“ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่ฉันก็ยังรักเธอเหมือนลูก ความสัมพันธ์ของเรายังเหมือนเดิมนะหนูบิว”
“ครับคุณแม่ เรายังเหมือนเดิม ยกเว้นผู้ชายคนนั้นที่จะไม่มีวันเป็นเหมือนเดิม”
“ฉันเข้าใจ นับจากนี้ฉันจะไม่บังคับอะไรเธอแล้ว ขอเพียงแค่ใช้ชีวิตอย่างมีควา
