[PLAY BOY] อันตรายรักผู้ชายชื่อเทาเย่

การได้ หมั้นหมาย และ แต่งงาน กับลูกชายตระกูลดังอย่าง ตระกูลฉาง มีแต่คนอิจฉาและร่วมยินดี อิจฉาทั้งธุรกิจที่ใหญ่โต อิทธิพลมากมายที่คนในตำแหน่งข้าราชการระดับสูงยังต้องเกรงใจ และอิจฉาที่ได้ครอบครองเป็นเจ้าของร่างกายและหัวใจของ ‘เทาเย่ ฉาง’ ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลฉาง แต่ถ้าใครได้มาอยู่ในจุดที่ ‘ซัน’ ยืนอยู่ คงไม่คิดอยากจะอิจฉาหรือร่วมยินดีแน่ๆ แล้วก็อาจจะต้องเปลี่ยนมาพูดคำว่าสงสารเขาแทนเสียมากกว่า! เพราะการหมั้นและการแต่งงานที่จะเกิดขึ้นในอนาคต มันเป็นแค่การแสดงละครที่เฮียเทาต้องการให้เขาเล่นด้วยก็เท่านั้นเอง… แต่นับจากนี้ต่อไป ‘ซัน ดัสกร กิตติกูล’ คนนี้จะไม่ทนเล่นละครเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว! เขาจะไม่เป็นหนูซันคนใจเย็น เย็นชา เอาหูไปนาเอาตาไปไร่เวลาเฮียเทาแอบพาสาวๆไปขึ้นคอนโดอีกต่อไปแล้ว! คุณหนูตระกูลดังไฮโซตั้งแต่บรรพบุรุษแบบเขา จะไม่อยู่ในเพ็นเฮ้าส์หลังใหญ่ทำตัวว่านอนสอนง่ายอีกแล้ว ถึงเขาจะแอบรักเฮียเทามาตั้งแต่อายุ15ก็เถอะ แต่ตอนนี้หนูซันคนนี้อายุ21แล้ว เขาโตแล้ว โตพอที่จะตัดใจจากผู้ชายเจ้าชู้ ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแบบเฮียเทาคนเหี้ยได้แล้ว!! “หนูซันว่ายังไงนะคะ เมื่อกี้เฮียหูฝาดไปใช่ไหมคะ” เทาเย่ขอทวนคำพูดของคู่หมั้นเด็กอีกครั้ง เพราะเมื่อครู่เขาคิดว่าตัวเองน่าจะหูฝาดไป สงสัยช่วงนี้เขาคงทำงานหนักพักผ่อนน้อยไปหน่อย หูเขาถึงได้เพี้ยนจนได้ยินอะไรที่ไม่ค่อยดีเท่าไรแบบนั้นได้ “เฮียไม่ได้หูฝาดหรอก เราบอกว่าเราจะไม่แต่งงานกับเฮียแล้ว” ซันพูดประโยคเดิมซ้ำเป็นครั้งที่สอง ด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ ครั้งนี้ผู้ชายร่างสูงตรงหน้าไม่มีทางได้ยินผิดแน่นอน “ทำไมคะ” “เรามีเหตุผลของเรา แล้วเราก็จะถอนหมั้นเฮียด้วย” “งั้นเฮียขอเหตุผลค่ะ” เทาเย่ขยับตัวถอดเสื้อสูทที่สวมอยู่ แล้วพาดมันไว้บนโซฟาลวกๆ เขาถลกแขนเสื้อพับขึ้นมาจนถึงข้อศอกทั้งสองข้าง สายตาจ้องมองดวงหน้าสวยละมุนตาของคู่หมั้นตัวน้อยไม่ละ จดจ้องรอคอยเหตุผลที่คนตัวน้อยดูจะมั่นใจนักหนา ว่ามันคู่ควรกับการขอถอนหมั้นและยกเลิกงานแต่งครั้งนี้ คนตัวเล็กนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาตรงข้ามกับเขา ใบหน้าเรียวสะบัดหันมองไปทิศทางอื่นที่ไม่ใช่มองมาที่เขา ริมฝีปากสีระเรื่อเบะคว่ำนิดๆเมื่อถูกคนพี่เอ่ยปากขอเหตุผลของการถอนหมั้นและยกเลิกงานแต่ง ทั้งๆที่อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงฤกษ์แต่งงานแล้ว และตอนนี้เขากับหนูซันก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาเกือบ3ปีแล้วด้วย ตั้งแต่หนูซันขึ้นปี2จนตอนนี้จะจบปี4อยู่แล้ว ตามความต้องการของผู้ใหญ่ทั้งสองบ้าน ที่อยากให้เขากับหนูซันศึกษาการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน จะได้แต่งไปแล้วไม่มาเสียเวลาเรียนรู้ชีวิตคู่กันอีก แต่นี่คู่หมั้นว่าที่ภรรยาของเขาในอนาคตกลับมายกเลิกงานแต่ง แถมขอถอนหมั้นอีก! ทั้งๆที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของเขากับหนูซันเป็นไปด้วยดี(?) และเขาก็เป็นคู่หมั้นที่ดีมั้ง(?) “แน่ใจนะว่าเฮียอยากฟัง” “ค่ะ เฮียอยากฟัง” “เพราะเฮียเจ้าชู้ไง ควงคนอื่นไปเรื่อยอะ กลับบ้านก็ดึก ไม่เคยไปส่งเราที่มหา'ลัยเลย เราไม่ชอบคนเจ้าชู้ เราทนอยู่กับคนเจ้าชู้มักมากไม่รู้จักพอแบบเฮียไม่ได้หรอก” คนตัวเล็กพูดระบายนิสัยแย่ๆของคนตัวโตออกมายาวเหยียด ใบหน้าใสยังคงมองไปทิศทางอื่นเช่นเดิม ผิดกับเทาเย่ที่เขาจ้องมองคนน้องแทบไม่ละสายตา พอได้ยินเหตุผลทั้งหมดเขาก็อดจะขำออกมาเบาๆไม่ได้ ริมฝีปากหยักอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นยืน ร่างสูงลุกขึ้นยืนจากโซฟาตัวยาว เทาเย่ขยับตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อย แต่สายตายังคงมองไปที่ซันไม่ลดละ ก่อนจะค่อยๆย่องเดินเบาๆเข้าไปใกล้เด็กปากดี(?) “แค่นี้เหรอคะเหตุผลของหนูซัน” เทาเย่กระซิบถามชิดใบหูขาวสะอาด เฮือก!! ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวทำคนน้องสะดุ้งเฮือก ดวงตากลมเบิกโพลงด้วยความตกใจ ตอนนี้ซันจะหลบหรือขยับตัวหนีก็ไม่ได้ ในเมื่อเขาถูกเฮียเทาคนเจ้าเล่ห์กักขังไว้ทุกช่องทาง ด้วยสองแขนกำยำและแผ่นอกกว้างที่แข็งแรง แถมดูท่าคนพี่ก็เหมือนจะขยับร่างกายหนัดแน่นลงมาชิดเขาขึ้นเรื่อยๆ จนซันต้องใช้ฝ่ามือนุ่มนิ่มทั้งสองข้างยันอกกว้างเอาไว้ “มันไม่ใช่เรื่องแค่นี้นะเฮีย เราทนเพื่อเฮียมามะ…มากแล้ว และต่อไปนี้เราก็จะ…จะไม่ทนแล้วด้วย แล้วก็ขยับออกไปด้วย เราอึดอัดนะ!” คนตัวเล็กทำเสียงดุใส่คนโตกว่า แค่ซันต้องใช้เรี่ยวแรงที่มีคอยดันอกไม่ให้เฮียเทาเข้าใกล้เขาก็เหนื่อยแล้ว แล้วเขายังต้องคอยก้มหน้าหลบสายตาเจ้าเล่ห์ของเฮียเทามันอีก ไม่รู้ว่าจะมองให้เขาสึกหรอไปเลยหรือไง ตาอะกะพริบบ้างก็ได้!!! เดี๋ยวก็ตาค้างหรอกกก!! “ทำไมต้องทนล่ะคะ หรือว่าหนูซันคิดอะไรกับเฮีย” “ระ…เรา” “หนูซันคิดข้ามเส้นข้อตกลงของเรามาเมื่อไร ระวังหนูซันจะเจ็บนะคะ แต่ไม่ใช่เจ็บใจนะ เฮียหมายถึงเจ็บ…” เทาเย่เลี่ยงการพูดออกมาตรงๆ ด้วยการลากสายตาสีนิลเข้มสนิทลงไปมองยังบั้นท้ายกลมกลึงของคู่หมั้นตัวเล็กแทน ซันแทบจะมุดหน้าแทรกหนังโซฟาเลยทันที เมื่อบั้นท้ายกลมพอดีมือถูกคนตรงหน้าจ้องมอง นี่ขนาดเขานั่งอยู่เฮียเทามันมองอย่างกับว่าเห็นก้นเขาเต็มๆยังงั้นแหละ! “หยุดมองก้นเราเลยนะเฮีย ไม่ต้องมาใกล้เราด้วย เอาเนื้อตัวที่ไปกกผู้หญิงคนอื่นมาไปให้ห่างเราเดี๋ยวนี้ เหม็นกลิ่นสาป แหวะ!” “ไม่ชอบที่เฮียไปกอดคนอื่นเหรอคะ” คนโตกว่าถามเสียงพร่า โครงหน้าหล่อคมโน้มลงมาใกล้คนแก้มแดง ซันรีบก้มหน้าหลบสายตาแพรวพราวทันที ยิ่งเห็นคนน้องพยายามหลบหน้าหลบตา เทาเย่ยิ่งอยากให้ซันเงยหน้าขึ้นมามองมาสบตากับเขา ดูสิว่าถ้าได้ลองสบตากับเขาใกล้ๆแบบนี้ น้องยังจะคิดที่จะยกเลิกงานแต่งกับถอนหมั้นอยู่ไหม “ถ้าไม่อยากให้เฮียไปกอดคนอื่น หนูซันก็มาให้เฮียกอดแทนสิคะ” คำพูดของเทาเย่ทำซันทั้งเขินทั้งโมโห ที่คนพี่พาเขาวกไปคุยเรื่องอื่น แถมยังมาทำตัวรุ่มร่ามใส่เขาอีก ซันพยายามเก็บอาการเก้อเขินกับคำพูดเย้าแหย่เมื่อครู่สุดความสามารถ แต่มันก็ปิดซ้อนไม่มิดอยู่ดี เพราะตอนนี้ความแดงฉ่ำมันลามเลียไปทั่วใบหน้าใสไปจนถึงใบหูขาวกับลำคอแล้ว “ฮะ…เฮีย! อย่ามาทำตัวหื่นใส่เรานะ นี่เรากำลังจริงจังอยู่นะ” “เฮียก็จริงจังค่ะ” “ดี งั้นเราสองคนถอนหมั้นกันเลย เดี๋ยวนี้ด้วย!” “ไม่ค่ะ เราสองคนจะแต่งงานกัน” เทาเย่ตอบหน้าตาย เขาจ้องมองน้องด้วยความจริงจัง ถ้าหากซันยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตา น้องก็จะรู้ว่าเขาจริงจังกับคำพูดนี้มากแค่ไหน “อย่าคิดแม้แต่จะถอนแหวนออกนะคะ หนูซันห้ามถอนแหวนหมั้นออกเด็ดขาด ถ้าหากเฮียไม่อนุญาต อย่าหาว่าเฮียไม่เตือนนะคะ เพราะบทลงโทษสำหรับเด็กดื้อของเฮียมันรุนแรงและเร่าร้อนมาก ถ้าหากหนูซันอยากลองเฮียก็ยินดีค่ะ”