7
1463 Words
อันดามันหน้างอ กอดอกมองบิดาด้วยความไม่ชอบใจ
“คุณพ่ออย่าดุหวานมากเลยค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พลอยจะจัดการแต่งตัวให้น้องเอง”
เมื่อเห็นอาการโกรธเคืองของพ่อสามี พลอยไพลินจึงรีบออกหน้าปกป้องอันดามัน องศายิ้มกว้างที่เห็นภรรยาสาวรักน้องสาวของตัวเองไม่เคยเปลี่ยน
“เข้าข้างกันเข้าไป”
เอเชียส่ายหน้าไปมา ยืนขึ้นแล้วกลับทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น
“พ่อเป็นอะไรครับ”
องศาตกใจที่จู่ๆ บิดาที่ยืนขึ้นเป็นลมหมดสติไป เพราะตอนอยู่ห้องรับแขกเขาเห็นบิดาหลิ่วตากับภรรยาคิดว่าท่านแกล้งป่วยให้อันดามันปล่อยว่าที่ “น้องเขย” ไป แต่ตอนนี้ไม่เห็นวี่แววว่าท่านจะแกล้งเลยแม้แต่น้อย
ทุกคนตกตะลึงรีบประคองเอเชียด้วยความตระหนก ก่อนรีบเรียกหมอประจำตระกูลมาหา
“คุณพ่อเป็นยังไงบ้างครับหมอ”
องศารีบถามอาการบิดาจากลุงหมอ เขาเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าบิดาป่วยเป็นความดันโลหิตสูง ปล่อยให้เครียดไม่ได้ แถมยังมีโรคหัวใจอีกต่างหาก ตอนแรกคิดว่าท่านแกล้งแต่ตอนนี้ชักใจไม่ดี
“ไม่เป็นอะไรมากแล้ว แต่พยายามอย่าให้พ่อของเราเครียด หรือมีเรื่องไม่สบายใจอะไรก็แล้วกัน เพราะอาจช็อกได้”
“เดี๋ยวพลอยไปส่งลุงหมอก่อนนะคะ”
พลอยไพลินหันไปมองหน้าสามีที่มีสีหน้าเคร่งเครียด เขาพยักหน้าให้ภรรยา
“ขอบคุณลุงหมอมากนะคะ”
หญิงสาวขอบคุณหมอประจำตระกูลแทนพ่อสามี
“ลุงไปก่อนนะ”
“ค่ะ ขอบคุณลุงหมออีกครั้งนะคะ”
พลอยไพลินไหว้ลุงหมออีกรอบ ก่อนที่จะเดินเข้าบ้าน
“ทำไมพ่อไม่บอกผม นี่ผมรู้เป็นคนสุดท้ายเหรอครับ” องศาที่นั่งบนเตียงถามบิดาด้วยความห่วงใยระคนน้อยใจลึกๆ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เขากลับรู้เป็นคนสุดท้าย
“พ่อไม่อยากให้ลูกเครียด นี่พ่อเป็นกังวลเรื่องยัยหวาน เหลือแต่น้องที่ยังไม่เป็นฝั่งเป็นฝา พ่อคงนอนตายตาไม่หลับ”
เอเชียพูดกับลูกชายคนเดียวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง อันดามันมองหน้าพี่ชายสลับกับบิดา
องศามีสีหน้าลำบากใจ ไม่สนับสนุนว่าที่น้องเขยสักเท่าไหร่ ขนาดธีรวัชรที่เขาขัดขวางแล้วเริ่มใจอ่อนตอนช่วงหลังๆ เพราะเห็นว่าเสมอต้นเสมอปลายเป็นคนดี ยังทำให้น้องสาวเขาเสียใจขนาดนี้ แล้วนี่ก้องทวีปที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่งงานไปจะอยู่กันยังไง เขายังเครียดแทน
“พ่อ... หวานขอโทษ”
เธอเคยรับปากบิดาไปแล้วว่าจะยอมทำตามความประสงค์ของท่าน แต่เธอยังทำให้ท่านผิดหวังเสียใจ จนล้มป่วยอีกครั้ง เธอนี่แย่จริงๆ
“อย่าโทษตัวเองเลย พ่อผิดเองที่บังคับหวาน พ่อผิดเอง”
เอเชียโทษตัวเอง สองพี่น้องมองหน้ากันนิ่ง
“ไม่! พ่ออย่าโทษตัวเอง หวานยอมแล้ว ต่อไปหวานจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก พ่ออย่าพูดแบบนั้นสิคะ”
อันดามันโน้มกายลงกอดบิดาอย่างสำนึกผิด
“ผมขอโทษ แต่ถ้าไอ้หน้าอ่อนนั่นทำให้ยัยหวานเสียใจเหมือนไอ้ธีล่ะก็ ผมไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่”
องศาเห็นน้องสาวยอมจำนนต่อบิดาเขาคงขัดขวางอะไรไม่ได้อีก แค่กลัวน้องสาวเสียใจก็เท่านั้น หลังจากมารดาเสียเขาช่วยบิดาเลี้ยงอันดามันมาจนโตเป็นสาว จนเพื่อนๆ แซวว่าเขาหวงน้องสาวเหมือนไข่ในหิน ยังไงก็มีกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง
ตอนแรกอันดามันหวงเขาไม่แพ้กัน ตอนที่เริ่มคบกับพลอยไพลินใหม่ๆ แถมยังหาเรื่องแกล้งทุกครั้งที่เขาพาเธอมาบ้าน แต่พลอยไพลินเอาชนะใจทุกคนในบ้านได้สำเร็จ แถมตอนนี้ทำท่าว่าจะกุมอำนาจเบ็ดเสร็จเสียอีกด้วย
เอเชียแอบพึงพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน เดี๋ยวคงต้องรีบโทร. ไปหาก้องภพเพื่อบอกข่าวดีนี้ให้ทราบ
ก้องภพวางโทรศัพท์จากเอเชียแล้วยิ้มกริ่มที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิด ตีหน้าเคร่งเมื่อลูกชายเดินเข้ามาหา
“พ่อครับ ตกลงพ่อจะให้ผมแต่งงานกับยัยปากกรรไกรนั่นจริงๆ เหรอครับ” ก้องทวีปพิงพนักโซฟาอย่างแรง ผ่อนลมหายใจหนักหน่วง ตอนรับปากก็คิดว่าเป็นผู้หญิงคนไหนสักคนบนโลก แต่ไม่คิดว่าจะเป็นคู่กรณีที่เกือบขับรถชนกับเขา
“ไปว่าน้องแบบนั้นได้ยังไงลูก” ก้องภพปราม
“ก็จริงนี่ครับ”
“ไหนลูกตกลงแล้วว่าจะแต่ง อย่าทำให้พ่อผิดหวังสิ”
ก้องภพทวงสัญญาของบุตรชาย
ก้องทวีปมองหน้าบิดาที่เริ่มซีดกุมหัวใจด้วยความตกใจ
“พ่อครับ เป็นอะไรครับ”
เขารีบถลาเข้าไปหาบิดาทันทีที่ท่านทรุดลง
“ยา เอายาให้พ่อหน่อย” ก้องภพบอกลูกชายปากสั่น
“คุณท่าน เป็นอะไรคะนี่”
คนที่เพิ่งมาใหม่ตกใจที่เห็นอาการของเจ้านาย
“นมทิพย์หยิบยาให้หน่อยครับ” ชายหนุ่มรีบละล่ำละลักบอก
“ได้ค่ะๆ เดี๋ยวนมไปหยิบให้”
“พ่อเป็นยังไงบ้างครับ”
เขาถามบิดาด้วยความเป็นห่วงอย่างที่สุด รีบนำยาให้บิดากรอกเข้าปากทันทีที่นมทิพย์หยิบยามาให้ คุณก้องภพไอสองสามครั้ง พิงพนักโซฟาด้วยความอ่อนแรง
“ค่อยยังชั่วหรือยังครับพ่อ”
ชายหนุ่มยังถามบิดาต่อเนื่องด้วยความเป็นห่วง
“พ่อไม่เป็นไรแล้ว ช่างเถอะ พ่อแก่แล้ว จะตายวันตายพรุ่งยังไม่รู้เลย” ก้องภพแสร้งถอนใจหนักๆ
“โธ่... พ่อ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ผมรับปากไปแล้วยังไงก็จะทำตามนั้น”
ชายหนุ่มยืนยันคำพูดให้บิดาคลายใจ ลูกผู้ชายพูดแล้วย่อมไม่คืนคำ
“มันทำให้ลูกลำบากใจหรือเปล่า พ่อไม่อยากบังคับลูก”
“พ่อครับ ตกลงว่าผมจะทำตามที่รับปากจริงๆ ครับ พ่อพักผ่อนเถอะครับ ผมขอออกไปที่ร้านหน่อย”
“พรุ่งนี้อย่าลืมที่นัดกันเอาไว้นะ”
ก้องภพตะโกนไล่หลังบุตรชายไปด้วยความสมใจ รีบโทร. ไปเล่าให้เอเชียฟังหลังได้ยินเสียงรถของลูกชายที่ขับออกไปแล้ว
การมารับประทานอาหารบ้านว่าที่เจ้าสาวเกิดขึ้นอีกครั้งในวันถัดมา วันนี้อันดามันถูกพลอยไพลินจับแต่งตัวในชุดแสนสวยน่ารัก... เป็นกระโปรงที่เธอไม่เคยคิดว่าจะต้องใส่มาก่อนหลังจากเรียนจบ หรือไม่ก็ไปงานบางงานเท่านั้น
ส่วนเจ้ามู่ทู่ถูกล่ามเอาไว้ไม่ให้ออกมาเพ่นพ่าน หญิงสาวจึงไม่อยากทำให้มันเดือดร้อน
ก้องทวีปที่เห็นหญิงสาวครั้งแรกตะลึงมองตาค้าง วันนี้เธอมาในมาดใหม่สวยหวานจนเขาแทบจำไม่ได้
อาการตะลึงของชายหนุ่มเรียกรอยยิ้มจากบรรดาพ่อๆ จอมวางแผนได้ดีทีเดียว
“ได้เวลาอาหารพอดีเลยค่ะ”
พลอยไพลินที่จัดการทุกอย่างในบ้านบอกทุกคนเสียงหวาน ก่อนจะเดินนำไปที่โต๊ะอาหาร
“วันนี้หนูหวานสวยมาก”
ก้องภพชมว่าที่ลูกสะใภ้ พลางหันไปมองบุตรชายที่นั่งเก๊กอยู่ใกล้ๆ
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวกล่าวขอบคุณ
“กินข้าวกันเถอะ กับข้าวน่าอร่อยทั้งนั้นเลย”
เจ้าของบ้านชวนทุกคนกินข้าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
การรับประทานอาหารผ่านพ้นไป ชายสูงวัยสองคนคุยกันถูกคอ แต่คนที่หมายมั่นให้แต่งงานกันมองกันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อของอีกฝ่าย
“หวานพาพี่เขาไปเดินย่อยอาหารหน่อยสิลูก ไปนั่งคุยกันจะได้สนิทสนมกัน เดี๋ยวพ่อให้คนยกของว่างไปให้”
เอเชียรีบสนับสนุนทั้งคู่หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ
อันดามันจำต้องพาคนที่ไม่อยากสุงสิงด้วยออกไปเดินเล่นตามที่บิดาขอ หากบิดาไม่ป่วยเช่นนี้เธอจะไม่ยอมเด็ดขาด
“วันนี้จะไปไล่อะไรอีกล่ะ หวังว่าคงไม่ใช่ควายนะ”
คนหาเรื่องกวนไม่เลิก อันดามันเม้มปากสะกดกลั้นอารมณ์ ค่อยๆ หันมามองชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหลังตาวาวโรจน์
“ใช่ ทายถูกเผงเลย อยากไล่ให้ไปไกลๆ มันกำลังเดินตามฉันต้อยๆ” คำพูดยียวนทำให้เรียวแขนเพรียวถูกกระชากโดยแรง
“เมื่อกี้ว่าอะไรนะ”
“ปล่อย”
เพราะไม่ทันตั้งตัวจึงโดนเขากระชากเข้าหาจนปะทะกับอกกว้าง
“ยังต้องแปลกภาษาไทยเป็นภาษาไทยอีกเหรอ” เธอยกเข่าทำท่าจะจัดการเขาเหมือนเมื่อวาน แต่ชายหนุ่มรู้ทันหลบได้ทันทีทันใด
“นึกว่าวันนี้จะทำอะไรฉันได้รึไง ไม่มีทาง”
อันดามันฮึดฮัดที่เขารู้ทัน แต่คนแบบเธอมีเหรอจะยอมอะไรง่ายๆ
- Writer
