พี่ว๊ากตัวร้ายกับยัยใสซื่อ

chapter 2 สายป่านสุดใสซื่อ

​-สายป่าน-

ฉันเดินออกมาจากห้องด้วยความงุงงงจู่ๆก็มีรุ่นพี่มาทักมาคุยกับฉันแต่พอประโยคสุดท้ายที่ฉันพูดไปพี่เขาก็นิ่งไปเลยฉันเลยเดินออกมา

ก็พี่เขามาขอหัวใจฉันอะใครจะไปไหนถ้าฉันให้เขาไปฉันก็ตายน่ะสิไม่เอาหรอกชีวิตฉันยังไม่อยากตายยังไม่มีผัวเลยจะตายได้งาย

ฉันเดินตรงไปยังป้ายรถเมย์เพื่อกลับหอพอดีว่าบ้านฉันค่อนข้างใกลจากมอนี้มากฉันเลยตัดสินใจขอคุณป๋าและแม่อยู่หอเพื่อความสะดวกของการเดินทางซึ่งฉันไม่ได้เช่าหอที่หรูหราอะไรเพราะเกรงใจคุณป๋าถึงแม้ว่าคุณป๋าจะทำงานใหญ่โตมีเงินเดือนเยอะก็ตามแต่ฉันไม่อยากใช้เงินโดยใช่เหตุ

พอถึงหอฉันก็เข้าไปอาบน้ำเพราะนั่งรถเมย์มาถึงคนจะไม่เยอะแต่เพราะโดนลมโดนควันรถยนต์ทำให้ฉันรู้สึกคันตัวจึงต้องอาบน้ำพออาบน้ำเสร็จฉันก็เดินออกมาด้วยผ้าขนหนูสีชมพูลายมายด์เมโลดี้ตัวการ์ตูนที่น่ารักและฉันก็ชอบมันที่สุดในโลก

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูทำให้ฉันสงสัยเล็กน้อยว่าใครมาแต่ก็ยอมเดินไปเปิดประตูให้และจึงรู้ว่าคนที่เคาะประตูคือรุ่นพี่ที่คุยกันเมื่อเช้านี่เอง

"รุ่นพี่"ฉันเรียกรุ่นพี่เสียงเบาก็เพราะเขาเอาแต่เหมอน่ะสิว่าแต่เขามาทำไมและรู้ที่อยู่ฉันได้ไงเนี่ย

"อะ..เอ่อคือพี่เอานี้มาให้พี่เห็นมันตกอยู่"รุ่นพี่โชว์ของที่อยู่ในมือให้ฉันดู

"อ่าพวกกุญแจของหนู"ฉันรีบคว้าไว้ทันทีเฮ้อพวกกุญแจนี้ฉันรักมันมากเพราะคุณป๋าซื้อให้ถ้าเกิดหายไปฉันคงเสียใจน่าดูดีนะที่รุ่นพี่เก็บมาให้

"ขอบคุณค่ะรุ่นพี่^^"ฉันพูดขอบคุณรุ่นพี่พร้อมยิ้มหวานให้เขาไป

"พี่ชื่อเป้ครับไม่ใช่รุ่นพี่"

"อ๋าา...ขอโทษค่ะพี่เป้"ฉันส่งยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะเชิญพี่เป้เข้าห้องพี่เป้เป็นคนแรกเลยนะที่ได้เข้าห้องฉันขนาดคุณป๋ากับแม่ยังไม่เคยเข้ามาเลยเพราะพวกท่านไม่เคยมาที่นี้น่ะสิมีแต่ฉันล่ะไปหาพวกท่าน

"อยู่คนเดียวหรอ"พี่เป้ถามขึ้นพร้อมเดินสำรวจภายในห้องฉัน

"อ๋อค่ะ"ฉันตอบพี่เป้ไปพร้อมกับเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อผ้ามาใส่ฉันหยิบเสื้อกล้ามสีขาวออกมาพร้อมกับกางเกงขาสั้นผ้าบางมาใส่และไม่ลืมหยิบกางเกงในติดมือมาด้วย

"เดี๋ยวหนูไปแต่งตัวที่ห้องน้ำก่อนนะคะพี่เป้จะกินอะไรก็หาดูในตู้เย็นได้เลย...อ๊ะห้ามกินช็อคโกแลตในกล่องของหนูนะ"ฉันสั่งพี่เป้ไว้

"ครับๆ"พี่เป้รับคำฉันเอ่อคือห้องฉันร้อนหรอพี่เป้ถึงได้หน้าแดงขนาดนั้น

พอแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินออกมาหาพี่เป้ก็เห็นว่าเขาหยิบน้ำกระป๋องออกมากินแค่กระป๋องเดียว

"พี่เป้จะกินแค่นั้นหรอคะ?"ฉันถามพี่เป้ออกไปคือในตู้เย็นฉันก็มีของกินเยอะนะถึงแม้ว่าจะมีแต่พวกขนมก็ตาม

"คือพี่...เฮือก"พี่เป้ทำตาโตและมองมาที่ฉันหื้ม...ตัวฉันมีอะไรหรอก็ใส่เสื้อผ้าครบนี้

"พี่เป้เป็นอะไรคะ"

"คะ..คืออยู่บ้านแต่งตัวแบบนี้หรอ?"

"ใช่ค่ะมันสบายดีหนูชอบ"

"แบบละ...โล่งๆไม่ใส่เสื้อในอะนะ"พี่เป้พูดออกมาด้วยใบหน้าแดงซ่าน

"ใช่ค่ะ^^...มันอึดอักอะเวลาใส่"ฉันตอบความจริงไปก็อยู่ห้องฉันก็แต่งแบบนี้ไม่ใส่เสื้อในเพราะอากาศมันร้อนฉันไม่ชอบ

"สายป่านมาหาพี่"ฉันงุนงงทันทีจู่ๆพี่เป้ก็กดเสียงต่ำและเรียกฉันให้ไปหาทำไมพี่เป้ดูน่ากลัวจัง

"ค่ะ"ฉันยอมเดินไปหาพี่เป้ก่อนจะนั่งลงข้างๆเขา

"สายป่านฟังพี่นะ.."พี่เป้หันมาจับใหล่ฉันตามองตาสายตาก็จ้องมองกันแฮร่!

"ต่อไปนี้เวลามีใครเข้ามาในห้องสายป่านต้องแต่งตัวดีๆใส่เสื้อผ้าให้มิดชิดใส่ทั้งเสื้อในและกางเกงในด้วย"และพี่เป้ก็พูดประโยคยาวๆใส่ฉัน

"ทำไมล่ะคะ"ฉันถามพี่เป้ออกไปก็นี่มันห้องฉันนิหน่าฉันจะแต่งตัวแบบไหนมันก็สิทธิ์ของฉันไหม

"สายป่านเคยเห็นข่าวข่มขืนไหมที่พวกเด็กสาวโดนข่มขืนก็เพราะการแต่งตัวแบบนี้แหละ"ฉันพยักหน้าเข้าใจเพราะเคยดูข่าวมาบ้างผู้หญิงที่อยู่ต้วคนเดียวมักจะโดนผู้ชายลากไปข่มขืนหรือไม่ก็สาวสวยๆที่ชอบแต่งต้วไม่ระวัง

"หนูเข้าใจแล้วค่ะต่อไปเวลามีใครมาที่ห้องหนูจะแต่งตัวดีๆใส่ทั้งเสื้อในและกางเกงในแต่งตัวมิดชิด"ฉันบอกพี่เป้ด้วยน้ำเสียงจริงจังเวลาผู้ใหญู่ดสั่งสอนเราเราก็ต้องฟังคุณป๋าสอนมา

"ดีมาก"พี่เป้ลูบหัวฉันเบาๆ..อ๊ะตอนนี้มีพี่เป้อยู่ในห้องแสดงว่าฉันต้องกลับไปแต่งตัวดีๆใช่ไหม

"พี่เป้...หนูต้องไปเปลื่ยนเสื้อเปลี่ยนกางเกง"ฉันพูดพร้อมลุกขึ้นแต่พี่เป้กลับจับแขนฉันไว้ก่อน

"เปลี่ยนทำไม"เอ้า!อะไรของเขาก็พึ่งบอกเมื่อกี้ไม่ใช่หรอว่าถ้ามีใครเข้าห้องมาให้แต่งตัวดีๆไม่งั้นจะโดนข้มขืน

"ก็พี่เป้พึ่งบอกวะ.."

"ยกเว้นพี่....ยกเว้นพี่เข้าใจไหม"

"?"

"เวลาพี่มาหาที่ห้องสายป่านไม่ต้องแต่งตัวมิดชิดก็ได้และห้องนี้.."

"...."

"ให้พี่เข้าได้แค่คนเดียวนะรู้ป่าว"

โอเคตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว....เวลาพี่เป้อยู่ในห้องฉันสามารถแต่งตัวแบบนี้ได้และห้ามใครเข้าห้องนอกจากพี่เป้ด้วย

เอิ่มแล้วแบบนี้แสดงว่าคุณป๋ากับแม่ก็เข้าห้องนี้ไม่ได้สินะ สงสัยคงต้องโทรบอกคุณป๋าว่าห้ามเข้าห้องฉันเพราะพี่เป้สั่งไว้

-สายป่าน-