EL Cuerpo Del Placer Series: Hands to Myself

Prologue It was almost dawn when she heard her phone rang. Agad na bumangon ang kanyang katawan kahit na ang totoo'y gusto niya pang humilata. Kinuha niya ang kanyang tuwalya at mabilis na tinungo ang banyo. Ngunit bago paman siya umabot doon ay agad siyang napaupo nang marinig ang sunod-sunod na putok ng baril. "s**t!" mura niya habang nakalapat ang dalawang palad sa magkabila niyang kamay. Araw-araw niya naman itong nararanasan pero hindi pa rin talaga niya makuhang maging sanay. Matapos na humupa ang putukan ay diretso siya agad sa banyo. Nagmadali siyang naligo, pagkatapos ay nagbihis agad ng kanyang uniform at mabilis na kinuha ang kanyang I.D. Diretso niyang kinuha ang kanyang bag. Ni hindi niya na nakuhang magkape o kaya mag-almusal man lang. Her schedule are so hectic but gladly, last week niya nang internship 'to. Kailangan niyang tapusin kahit na ang totoo'y sising-sisi siya kung bakit niya tinanggap ang Hospital na ito. Nakagat niya ang kanyang labi. It's another day again but this time, she'll do her best to help people lives. Binilisan niya na ang kanyang paghakbang. Gladly, isa kalye lang ang pagitan ng hospital at apartment niya. Nang umabot siya sa entrance ay diretso siya agad sa biometric scanner for her attendance. "Good morning Doctor Villaraza," bati ng front desk sa kanya. "Good morning," bati niya. "Can I have my schedules for my round please?" aniya at kumuha ng cup para makapagtimpla ng kape. "Here," anang nurse Kim na naka-assign sa front desk. "You're so early for your schedule Doctor Villaraza. Do you want to take a rest first? I know you haven't sleep enough," said nurse Kim. Umiling naman siya. "Coffee will be fine," she answered and headed to ward. Inikot niya ang buong ward at inasikaso ang mga pasyenteng may dinadaing. Habang nasa kalagitnaan siya ng pag-aasikaso ay humahangos namang sumalubong sa kanya si nurse Kim. "Code Blue," anito. Mabilis niyang ipinasa ang trabaho sa kasamahan niyang doktor at agad na dumiretso sa E.R. Paglabas niya'y nakaabang na ang ambulansyang sasakyan niya. Code Blue means they have to rescue a person whose having a cardiopulmonary arrest at hindi iyon sa hospital nila galing ang alert. Sa isang temporary facility kung saan dinadala ang mga nadamay na pasyenteng sugatan sa gyera. Libya is somewhat peaceful before, but now it's different. Some of the areas are in chaos and dangerous. The facility was just one thousand meters away and gladly they arrive in time. Agad siyang pumasok sa loob ng tent at nakita ang mga nurse na nagkukumahog. Agad niyang nilapitan ang pasyente. "How's his pulse?" she asked. "It's dropping too fast Doc," nurse Faye said. "Continue resuscitating him," sagot niya at napansin ang sugat nito sa tagiliran. "Oh s**t! He's losing too much blood! Why didn't you guys notice this!?" Biglang uminit ang ulo niya. "Doc, it's my fault," nakayukong sagot ni nurse Jehryl. "There's no time for blaming whose at fault. Do the blood transfusion, asap!" "Doc, his pulse is starting to get back," said nurse Faye. She nod and use her stethoscope. "He's doing great. Start cleaning his wound," she commanded. Umatras siya at hinayaan niya na ang mga ito na tapusin ang ginagawa. She sigh with relief. Nakaligtas na naman siya ng isang buhay kahit na madalas talagang namamatayan sila palagi. "That was close," Doctor Dylan Bright appeared on her side. He is a cardiologist also like her and assigned at E.R. "Yeah," tipid niyang sagot. "Where were you anyway?" tanong niya. He's a mess. There's so much blood in his uniform. "Rescuing again," he simply answered. She sigh. "I don't know if how will I overcome this if I finish my internship here." He tapped my shoulder. "Why worried? You can easily consult your brother. He's a Psychiatrist, right?" She nod. "I am still reconsidering his offer for my counseling." "Come on Zy, you'll be fine. I am grateful that finally you'll be finishing your internship here, alive and kicking plus you have me," he chuckled then. She frowns. "You'll be my best friend forever," aniya. "Ouch," he said while holding his chest. She just rolled her eyes. Bigla namang may tumawag kay Doctor Dylan at agad din naman nitong sinagot ang tawag. "I have to be in the field again, wanna come?" Agad siyang tumango. Kahit pa risky ang gagawin nila'y hindi siya nagdalawang-isip na sumama. Trabaho nila iyon bilang doktor at responsibilidad nilang magligtas ng mga buhay. NANG marating nila ang field ay halos pumintig ng malakas ang puso niya dahil sa takot at pursigidong makapagligtas ng mga taong nadamay sa gulo. "You okay?" Dylan asked her. Tumango siya, ano pa nga ba ang dapat niyang isagot? Hindi naman siya kagaya ni Dylan na nasanay na sa ganitong sitwasyon. Dylan Bright is not a residence here. He was from Italy but choose to serve here as a specialist but now? He do multitasking. He's thirty years old, single and very motivated from his job. And her? What else she can be proud of herself? Oo, proud siya dahil naging doktor siya at nakakatulong sa iba but sometimes she question herself why this kind of field? She regain her senses when she heard a continues fire shot. Nakuyom niya ang kanyang mga kamao. "Hey?" untag sa kanya ni Dylan. She just plainly smiled and ready her self. Nang huminto ang ambulansiya ay agad siyang lumabas at kinuha ang kanyang medicine kit. Sa sobrang lapit ng putukan halos mabingi na siya. But her focus are on the wounded civilians. Isa-isa niyang inasikaso ang mga ito at isinakay sa ambulansiya ang mga malubhang naapektuhan. Without knowing the risk ay sinuong niya ang ibang bahagi ng building. Nagulat pa siya nang may makitang sundalong sugatan. But he's not a Libyan army, he's from U.S military. Pero doktor siya at hindi siya dapat mamimili ng kanyang ililigtas. Nilapitan niya ito at inusisa ang sugat sa tiyan. She even give him morphine to relieve his pain. He groans. Itinuloy niya ang ginagawa hanggang sa matanggal niya ang bala at mapatigil ang pagdurugo nito. "Hey, are you okay?" tanong niya pa. His face are colored with black ink. "I'm fine," mahina nitong sagot. Bago paman siya makapagtawag ng ibang rescuer ay bigla na lamang siyang nakarinig ng malakas na pagsabog. Sunod ay biglang nag-collapse ang ibang bahahi ng building at kasama siyang natabunan nito. But this soldier cover her up. Hilong-hilo ang pakiramdam niya dahil sa tama niya sa ulo. "Hey," pukaw nito. Mariin siyang napapikit. Her eyes starting to get blur. Gusto niyang kumapit sa lalaki pero ang kuwintas nito ang nahila niya hanggang sa tuluyan na siyang nawalan ng malay.