‘มันพูดไทยไม่ได้ มันก็ฟังไทยไม่ออกหรอก ดูสิกูพูดกับมัน มันยังนั่งยิ้มอยู่ได้ มึงไม่เห็นหรือไง’
เล้ง แซ่หวัง วัยสามสิบปีกลาง ๆ มีเชื้อสายชาวจีนแผ่นดินใหญ่โดยกำเนิด รูปร่างสูง ผิวกายขาวราวกับหยก ยิ้มแย้มใบหน้าสดใสไม่พูดไม่จาระหว่างรอรับเงินชายสองคนเบื้องหน้าคงเป็นลูกจ้างที่เพิ่งเข้ามาทำงานกำลังนั่งสูบยาสูบแล้วนินทาอีกฝ่ายอย่างสนุกปาก
‘เ**กแป๊ะทำมาหากินในไทย ต้องหัดพูดไทยบ้างนะ ตำบลนี้ไม่แน่จริงอยู่ยาก’
‘นั่น ๆ พูดแล้วยังยิ้ม แหม ๆ เอาน้ำมันใส่ผมหวีเสยแบบเอลวิส เพรสลี่ย์ซะด้วย คิดจะมาหล่อเทียบคนไทยหรือไงห๊า!’ คนพูดชี้มวนยาสูบที่ติดไฟมายังฝ่ายตรงข้ามพลางยกมือเสยผมแต่งหล่อ
‘กูว่าเขาหล่อกว่ามึงนะ เป็นคนจีนทำไมตาโตจังวะ จมูกโด่งซะด้วยมองผ่าน ๆ นึกว่าฝรั่ง’
‘ไอ้หอกหัก ชมกูบ้าง กูเป็นเพื่อนมึงนะ’ ว่าแล้วนายจ้างของทั้งสองคนก็ปรากฏตัวขึ้น
“อาเล้ง ฉันขอโทษที่ให้รอนะนี่เงินทั้งหมดฝากขอบใจเถ้าแก่ด
