“เด็กน้อย...ไม่ร้องค่ะ เดี๋ยวไม่สวย ดูชุดที่พี่ซื้อมาให้สิสวยมากเลยนะ ตอนแรกเห็นพี่รู้เลยว่าชุดนี้เหมาะกับกล้วยที่สุด ส่วนของกินพวกนี้ก็กินก่อนค่อยกลับไร่พาสวรรค์จ้ะ” เอาข้าวของไปวางไว้ที่โต๊ะรับแขกในห้องพักโดยที่มีถุงชุดสวยที่ว่าถือติดมือไว้เดินมาหากล้วยบนเตียงพร้อมส่งยื่นถุงชุดให้ แล้วอีกมือเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวด้วยความอ่อนโยนและอดสงสารเธอไม่ได้
“ขอบคุณนะคะพี่หวัน”
“เลิกขอบคุณได้แล้ว รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะ” พูดกับกล้วยแต่สายตาจับจ้องยังรอยแดงช้ำ ๆ ตามลำคอระหง และเนินอกที่โผล่พ้นออกมาจากคอเสื้อให้เห็นเลือน ๆ
“ค่ะพี่หวัน”
ระหว่างกล้วยไปผลัดเปลี่ยนชุด ดาหวันก็นั่งกินขนมมะม่วงดองที่ตนซื้อมาฝากผู้ป่วย ไม่นานกล้วยก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดเดรสชีฟองสายเดี่ยวลายลูกไม้สีม่วงอ่อน
กล้วยเคอะเขินยืนนิ่งไม่กล้าก้าวเดินต่อเมื่อเห็นสายตาของดาหวันที่กำลังจับจ้องมาทางตน มือเล็กกำกันแน่นอยู่ห
