โจรสาว
1290 Words
“เป็นอะหยังหนูกล้วย” ป้ายิ้มพักมือจากหั่นเนื้อแล้วถามคนหั่นผักข้าง ๆ
“กล้วยอยากจำตัวเองได้ค่ะป้ายิ้ม กล้วยเบื่อ”
“ถึงเวลาก็จำได้เองแหละหนูกล้วย จะไปกึ๊ดอะหยังนักเน้อ” ยิ้มเอ็นดูให้หญิงสาว
“ขอบคุณค่ะป้ายิ้ม”
“แม่ยิ้มทำมื้อเย็นเสร็จรึยัง วันนี้ตาเพ้อไม่กลับ ไม่ต้องเผื่อนะ เห็นบอกว่าไปทานข้าวที่บ้านกำนันน่ะ”
สร้อยเพชรเดินเข้ามาดูในครัวว่าป้ายิ้มเตรียมมื้อเย็นถึงไหนแล้ว แต่พอเห็นผู้ช่วยของป้ายิ้ม สร้อยเพชรก็เบะปากทันที นางไม่ชอบเลยที่ลูกชายพาเด็กคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้าน แม้ว่าจะคอยติดตามความประพฤติและติดตามลูกชายตลอด เพราะตั้งแต่วันที่แนะนำให้หล่อนรู้จักกับกล้วย เพ้อภพก็ไม่เคยแวะหาเจ้าหล่อนเลย แต่ก็อดวางใจไม่ได้อยู่ดี นางไม่มีทางยอมรับสะใภ้ไร้หัวนอนปลายเท้าแบบกล้วยแน่ ๆ ขนาดตัวเธอเองยังไม่รู้เลยว่ามาจากไหน อามู่เล่าให้ฟังว่าลูกชายของนางสงสารที่เธอความจำเสื่อมเลยพามาอยู่ที่ไร่พาสวรรค์ด้วย
กล้วยรู้ว่าแม่เลี้ยงไม่ชอบตน เธอจึงก้มหน้าก้มตาหั่นผักตรงหน้าเงียบ ๆ
“ใกล้เสร็จแล้วค่ะแม่เลี้ยง" ป้ายิ้มตอบ
"อ้อ! เอาชาไปให้พ่อเลี้ยงในห้องทำงานด้วยนะแม่ยิ้ม” นางสั่งก่อนจะเดินออกไป
“หนูเอาไปให้พ่อเลี้ยงเองค่ะป้ายิ้ม” กล้วยขันอาษา
“ดีเหมือนกันเจ้า” แล้วนางก็ไปชงชาจัดเตรียมใส่ถาดให้กล้วยเอาไปให้พ่อเลี้ยงพรชัยในห้องทำงาน “ป้าฝากตวยเน้อ”
“ไม่เป็นไรค่ะป้ายิ้ม เดี๋ยวกล้วยมาช่วยต่อนะคะ” หล่อนรับถาดน้ำชามาถือไว้ แล้วก็เดินออกจากห้องครัวไป
“จ้า หนูกล้วย”
หญิงสาวถือถาดน้ำชามาหยุดยืนตรงหน้าห้องทำงานของพ่อเลี้ยงพรชัย
มือเล็กกำลังจะยกขึ้นเคาะประตูห้องแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีคนร้องทักทายเธอ
“กล้วยมาทำอะไรจ๊ะ” ดาหวันผ่านมามาพอดี จะไม่ทักหญิงสาวก็กะไรอยู่
“หนูเอาน้ำชามาให้พ่อเลี้ยงค่ะ”
“ถ้าเสร็จแล้วไปหาฉันที่ห้องนะกล้วย ฉันมีอะไรจะให้เธอ” สาวเจ้าเอ่ยเอ็นดูหญิงสาวผู้น่าสงสาร แม้แต่ชื่อตัวเองก็จำไม่ได้แบบกล้วย
“ค่ะคุณหวัน”
กล้วยเคาะประตูห้องติดกันสามครั้งจนได้ยินคำอนุญาตจากเจ้าของห้องเธอถึงเปิดประตูเข้าไป เมื่อเข้าไปในห้องทำงานเอาน้ำชาวางไว้เรียบร้อยก็ขอตัวออกมา เมื่อออกมาก็เดินไปหาดาหวันที่ห้อง จากตอนแรกจะรีบกลับไปช่วยงานป้ายิ้ม แต่เมื่อคุณเขาเรียกหล่อนจึงต้องไป
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เชิญจ้ะ”
เมื่อได้รับอนุญาตหญิงสาวก็เปิดประตูเข้าไปทันที
“มานั่งนี้สิจ๊ะ” ดาหวันตบเตียงที่นั่งข้าง ๆ ตนให้เด็กสาวมานั่งด้วย เห็นสาวน้อยลังเลก็เลยลุกขึ้นไปฉุดดึงมานั่งด้วย “ไม่ต้องกลัวฉันหรอกจ้ะ กล้วยก็เหมือนน้องสาวฉันคนนึง ใส่แต่ชุดพื้นเมืองไม่เบื่อบ้างเหรอจ๊ะ พอดีว่าพี่มีชุดหลายชุดยังไม่ได้ใส่เลยจะแบ่งให้กล้วยไปใส่น่ะจ้ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณหวัน กล้วยใส่ชุดพื้นเมืองที่ป้ายิ้มเอาให้ก็พอแล้วค่ะ”
“ฮื้อ! ได้ไงจ๊ะ กล้วยเป็นสาวแล้วนะ ดูไปดูมาน่าจะอายุ 17 ไม่ก็ 18 นี่แหละ แถมกล้วยก็เป็นคนสวยด้วย น่ารักเชียวแหละ” ด้วยความที่เธอความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้จึงทำให้ไม่รู้ว่าหญิงสาวอายุเท่าไร แต่เดา ๆ น่าจะอยู่เท่าที่เธอพูดมานี่แหละ
“ดูสิ ผิวขาว ๆ สวย ๆ ถ้าบำรุงดี ๆ จะเปล่งปลั่งมากเลยนะ พี่หวันจะเอาครีมบำรุงผิวให้กล้วยด้วยนะจ๊ะ” มือสวยลูบไล้แก้มนวลเนียนของกล้วยไปมาด้วยความเอ็นดู
“ไม่เป็นไรค่ะคุณหวัน กล้วยอยู่แต่ในบ้าน ไม่ได้ไปไหนไม่เห็นต้องบำรุงค่ะ”
“ฮื้อ! ได้ไงจ๊ะ กล้วยจ๋า ฉันเอ็นดูกล้วยเหมือนน้องสาวนะจ๊ะ เรียกฉันพี่หวันก็ได้จ้ะ ฉันอยากมีน้องสาว ไม่ต้องเกรงใจนะคนดี เรื่องอดีตถ้าจำมันไม่ได้ไม่จำเป็นต้องคิด เดี๋ยวปวดหัวอีกนะ ถึงเวลาจำได้ มันจะจำได้เอง”
"ฮึก!"
เสียงสะอื้นดังเล็ดลอดออกมาจากปากอิ่มของสาวผู้สูญเสียความทรงจำ
“ไม่ร้องไห้สิจ๊ะ ไม่ต้องร้องนะ ไม่ต้องคิดมาก มาดูชุดกันดีกว่ากล้วย” ดาหวันเช็ดน้ำตาเอ่อคลอเบ้าปริ่มจะล้นของกล้วยออก แล้วฉุดดึงร่างเล็กลุกขึ้นเดินตามไปยังตู้เสื้อผ้าของตัวเอง
“ดูชุดนี้สิ เหมาะกับผิวขาว ๆ ของกล้วยมากเลย หุ่นเราพอ ๆ กันน่าจะใส่ด้วยกันได้ พี่ยังไม่ใส่เลยนะชุดนี้” หล่อนเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดเดรสแขนกุดสีชมพู่จ๋าออกมาเทียบกับตัวของกล้วย
“กล้วย...”
“ห้ามเกรงใจนะจ๊ะ ไหนเอาชุดไปลองให้พี่ดูหน่อยสิ พี่อยากเห็นกล้วยใส่แบบวัยรุ่นเขาใส่กัน ไม่ใช่ใส่แต่ชุดพื้นเมืองแบบนี้ มันก็น่ารักนะ แต่พี่อยากให้กล้วยแต่งตัวเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปจ้ะ”
กล้วยรับชุดในมือของดาหันมาถือไว้ หล่อนเกรงใจและตื้นตันในความใจดีของหญิงสาวที่มีให้ ในบ้านหลังใหญ่นี้มีแค่ดาหวันกับป้ายิ้ม และพ่อเลี้ยงพรชัยเท่านั้นที่พูดดีกับหล่อน ส่วนคนอื่น ๆ นั้นเกลียดหล่อน โดยเฉพาะแม่เลี้ยงสร้อยเพชร เพราะทุกครั้งแม่เลี้ยงจะพูดให้หล่อนเจ็บตลอด
“ไปลองนะจ๊ะกล้วย กล้วยสวย ใส่อะไรก็สวยเชื่อพี่สิ” เห็นว่ากล้วยยังไม่ยอมไปเปลี่ยนชุดเธอจึงพูดขึ้นอีกครั้ง
“ค่ะคุณหวัน”
“พี่หวันจ้ะ ต่อไปเรียกพี่นะ พี่อยากมีน้องสาว”
“ค่ะพี่หวัน”
“น่ารักมากจ้ะ ไปเปลี่ยนชุดเถอะ พี่อยากเห็นกล้วยใส่ชุดนี้”
หญิงสาวถือชุดในมือเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ สองสาวใช้เวลาลองชุดเปลี่ยนชุดกันนาน ชุดนั้นชุดนี้ ก็สวยไปหมดในสายตาของดาหวัน กล้วยเป็นเด็กน่ารักน่าทะนุถนอม แต่ทำไมคนถึงใจร้ายทำร้ายเธอได้ลงคอ
เพ้อภพกลับมาตีหนึ่งกว่า ผู้คนในบ้านนอนหลับกันหมดแล้ว
แต่มีหนึ่งคนยังไม่หลับ เธอปวดหัวกลางดึก เพราะฝันร้ายฝันว่ามีชายชุดดำหลายคนวิ่งไล่ยิงเธอ แต่ไม่รู้ว่าไล่ยิงเธอทำไม
“ใครน่ะ” น้ำเสียงห้าวทุ้มถามเมื่อเห็นว่ามีคนอยู่ในห้องครัว เขาตั้งใจจะมาหาน้ำเย็นดื่มก่อนจะขึ้นไปบนห้อง เขาสติไม่เต็มร้อยเท่าไร เพราะดื่มกับกำนันมาเยอะพอสมควร
กล้วยยืนนิ่ง จำได้ดีว่าน้ำเสียงห้าวนี้เป็นของใคร แน่นอนว่าเป็นของคนที่บอกว่าหล่อนเป็นคนของเขา แต่ก็ไม่เคยได้เจอกันอีกเลยหลังจากวันนั้น แม้จะเห็นก็เห็นไกล ๆ ซึ่งไม่ชัดเจนเท่าไร
“ฉะ...ถามว่าใคร อึก!” ถามปนเสียงสะฮึกเพ่งมองไปยังภาพสลัวตรงหน้า เพราะมันมืดมาก แต่ดีที่ไฟในตู้เย็นส่องแสงให้ได้เห็นรูปร่างของอีกฝ่าย เท้าใหญ่ก้าวยาว ๆ ไปยังคนที่ยืนหันหลังนิ่งให้ตน
- Writer
