ประกาศิตจอมเผด็จการ

Chapter 12 คุณเป็นคนลากฉันมาเอง

หลังจากลับร่างของชายหนุ่มและปาจรีย์ สองสาวก็หันกลับมาประจันหน้ากันอีกครั้ง

“เพราะเธอคนเดียวเจนนิเฟอร์” ลิต้าชี้หน้าต่อว่าเจนนิเฟอร์อย่างหัวเสีย เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเธอใช้มารยาร้อยแปดพร้อมกับออดอ้อนเขาแทบตายกว่าที่โดนัลด์จะยอมให้เธอติดตามไปเที่ยวด้วย

หากแต่เขาลืมเอกสารสำคัญต้องย้อนกลับไปที่สโมสรอีกครั้ง แต่ก็เจอเจนนิเฟอร์ดักรออยู่ ไม่อย่างนั้นความฝันของเธอคงไม่พังทลาย เพราะเขาเลือกที่จะหนีบยัยหน้าจืดนั่นไปแทน

ลิต้ารู้ดีเป็นที่สุดว่าไม่ควรขัดใจโดนัลด์ด้วยประการทั้งปวง ทุกคำพูดที่หลุดออกมาจากเขาเป็นประกาศิตสูงสุด เขาไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ เขาไม่ชอบคนเซ้าซี้ เขาไม่ชอบคนเรื่องมาก และเขาไม่ชอบผู้หญิงที่ดื้อดึงดันทุรังที่สุด

หากสิ่งที่ดีที่สุดที่จะปฏิบัติกับผู้ชายคนนี้คือทำตัวน่ารัก เป็นผู้ตามที่ดี นั่นเป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่โดนัลด์จะไปไหนไม่รอด และเธอก็ทำเช่นนี้ตลอดมา จนกำลังจะกลายเป็นเบอร์หนึ่งแทนที่ลูกมหาเศรษฐีที่ยืนอยู่ข้างๆ

แม้กระทั่งเจนนิเฟอร์ที่มีบิดาเป็นแบ็กหลัง และโดนัลด์ให้ความเกรงใจเพราะบิดาของอีกฝ่าย ก็ยังไม่สามารถจะทำให้เขาขอแต่งงานได้เลย ฉะนั้นเธอก็เชื่อว่าเธอยังมีหวังที่จะเป็นที่หนึ่งในหัวใจของโดนัลด์

เจนนิเฟอร์หันมาประจันหน้ากับลิต้าอย่างไม่ยอมลดละ “เพราะเธอนั่นแหละนางหน้าด้าน เธอก็รู้ว่าตระกูลเขากับตระกูลฉันเกี่ยวข้องแน่นแฟ้นกันแค่ไหน เงินต่อเงิน ธุรกิจต่อธุรกิจ ส่วนเธอก็แค่ของเล่นที่เขายังไม่รู้สึกเบื่อ เพราะเมื่ออะไรที่เขาพร้อมที่จะแต่งงานและหยุดที่ใคร ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นฉันคนเดียวเท่านั้น”

ลิต้ายิ้มเยาะ “แต่เธอก็แพ้ยัยหน้าจืดคนที่เขาดึงขึ้นเรือยอชต์ไปเมื่อกี้เหมือนกัน ฉันควรจะขำดีไหม”

เจนนิเฟอร์เต้นเร่าเมื่อถูกจี้จุดอย่างจัง ถ้าเป็นลิต้ายังสูสีพอฟัดพอเหวี่ยง แต่กับยัยหน้าจืดเมื่อครู่ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่เห็นส่วนไหนที่ดีกว่าเธอ แล้วทำไมโดนัลด์ถึงจูงมือผู้หญิงคนนั้นขึ้นเรือไปด้วย

แม้จะรู้สึกเคืองแค้นอย่างไรก็จำต้องกดไว้ในใจ แล้วฝืนแสยะยิ้มอย่างมาดมั่นเพื่อกลบให้ลิต้าเห็นว่าชัยชนะยังอยู่ที่เธอ

“ฉันไม่เถียงกับเธอต่อแล้ว ฉันรู้ว่าจะเจอเขาได้อย่างไร และฉันจะไปอย่างนางพญา” เจนนิเฟอร์บอกอย่างเป็นต่อ เพราะธุรกิจของบิดาทำให้เธอสามารถเข้านอกออกในบ้านของชายหนุ่มได้สบาย เพียงแต่ที่ผ่านมาเธอไม่ชอบไปที่ฮาวายเนื่องจากเบื่อที่จะคุยกับคนแก่

คราวนี้เธอต้องคิดใหม่ทำใหม่ เพราะรู้แผนการพักผ่อนของชายหนุ่มในทริปนี้ เขาจะไปแวะหามารดาที่ฮาวายก่อนจะเดินทางไปหาอีธาน แน่นอนว่าครั้งนี้เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงที่จะเจอแม่ของเขาได้

ข้อมือเล็กของหญิงสาวถูกข้อมือหนาคว้าติดมือและลากตามขึ้นเรือ ขณะที่มืออีกข้างก็ยังจับโทรศัพท์แน่นพลางคุยปลายสายเสียงเครียด

ปาจรีย์ทำตัวให้ลีบเล็กที่สุด ไม่ให้ชายหนุ่มตัวสูงรู้สึกว่าข้างๆ ยังมีส่วนเกินอย่างเธออยู่ด้วย

เสียงของเขาที่กำลังคุยโทรศัพท์ทำให้หญิงสาวเริ่มรู้สึกกลัว เขากำลังคุยกับพันธมิตรที่เพิ่งเซ็นสัญญาไปเมื่อวันก่อนเสียงเครียด พยายามอธิบายถึงข่าวที่เกิดขึ้นและสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดขึ้นอีก พร้อมบอกว่าได้จัดการกับตัวปัญหาเรียบร้อยแล้ว

นั่นก็หมายถึงเธอที่นั่งอยู่ข้างๆ ถ้าหากว่าเขาหันกลับมามองเห็นเธอ เขาจะโมโหสักเท่าไรกัน

“บ้าเอ๊ย!” ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสียภายหลังวางสายโทรศัพท์จากบอสของไทเกอร์

“อย่าให้ฉันเห็นหน้าเธออีกนะยัยตัวป่วน ฉันจะจับหักคอให้หายแค้นเลย!” ชายหนุ่มบอกอย่างเข่นเขี้ยว จากนั้นโดนัลด์ก็ต่อโทรศัพท์ไปหาสตีเฟ่นอีกครั้งเพื่อย้ำในคำสั่ง ขณะที่สองเท้าก็พาร่างกายเข้ามานั่งในเรือยอชต์

“จัดการเรื่องข่าวให้เรียบร้อย จัดแถลงข่าวด้วยว่าอันโตนิโอยังโสดสนิท ผู้หญิงคนนั้นก็แค่เจ้าหน้าที่ที่นำของเข้าไปให้”

“โอเค” ชายหนุ่มฟังปลายสายรายงานสักครู่ก่อนจะจบประโยคสุดท้ายแล้ววางสายไป ทิ้งตัวพิงพนักพร้อมกับเลื่อนเบาะให้เอนราบลง

แต่ทันทีที่เบาะถูกปรับให้ราบลงในระดับสายตา เขาก็สังเกตเห็นหญิงสาวที่นั่งตัวลีบเบียดผนังหน้าต่างเรือยอชต์ ดวงตาฉายแววตื่นตระหนกหวาดกลัว

ชายหนุ่มจ้องหญิงสาวข้างๆ ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เขาอยากรู้ว่าเธอมาอยู่บนเรือยอชต์ของเขาได้อย่างไรกัน และที่สำคัญเรือได้ออกจากท่ามาไกลพอสมควรแล้ว จะพูดได้ว่าเรือออกจากท่าตั้งแต่เขาก้าวขึ้นมาก็ไม่ผิดนัก

“เธอมาได้อย่างไร” เขาถามเสียงกร้าว สองมือหนาจับที่หัวไหล่ของหญิงสาวอย่างแรง หันตัวของเธอให้มาเผชิญหน้ากับร่างใหญ่ของเขา

ความกล้าที่มี ความถือดีที่อยู่ในตัว และอาการไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ หดลีบลงในทันทีที่เจอสายตาอำมหิตของเขา แล้วยังลมหายใจอุ่นที่ผ่านข้างแก้มเธอเบาๆ นั่นอีก ใจคอเขาจะไม่ปล่อยพื้นที่ให้เธอได้หายใจบ้างเลยหรืออย่างไร

“เอ่อ...” หญิงสาวบอกตะกุกตะกัก ลมหายใจติดขัด ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ตอบมา!” เสียงคำรามลั่นขึ้นมาอีกรอบ ย้ำให้หญิงสาวรู้ว่าเวลาของเธอใกล้จะหมดลง

“คุณเป็นคนลากฉันมาเอง” หญิงสาวตอบเสียงเบา หลบสายตาอำมหิตของเขา

“อย่ามากล่าวหาฉันพล่อยๆ ฉันจะลากเธอมาได้อย่างไร ในเมื่อฉันเกลียดเธอเข้าไส้ ที่สำคัญไปกว่านั้น...ฉันไล่เธอออกไปแล้ว”

“ฉันไม่ยอมถูกไล่ออกโดยยังไม่ได้อธิบายอะไรเด็ดขาด” หญิงสาวเชิดหน้ารั้นตอบกลับ

“ฉันก็จะไม่ยอมฟังคำอธิบายของเธอเช่นกัน คำสั่งของฉันถือเป็นประกาศิต จะไม่มีวันกลับคำเด็ดขาด!”

“แต่คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันไม่มีวันยอม”

“อันนั้นก็แล้วแต่เธอ แต่หลังจากเรือเทียบฝั่งที่ฮาวายฉันต้องไม่เห็นหน้าเธออีก” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับขยับลุกออกจากที่นั่ง เดินเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวที่ถูกกั้นเอาไว้ด้วยกระจกเล็กๆ อยู่ไม่ไกลจากจุดที่เขานั่งเมื่อครู่สักเท่าใดนัก