My Rival

Chapter 11

         RHAINEZZA'S POV

Napahigpit ang hawak ko sa spoon. Naririndi na ako sa boses ng lalaking ito. Kanina pa nagsasalita, iniwan pa sa akin ni Lhaica. Tsk! Kung ano-anong kinukwento parang si Ethan lang ang daldal mssyado. Hindi ba niya napapansin na ayaw ko sa mga maingay na tulad niya? Masyado naman ata siyang feeling close, eh kakakilala lang namin kanina. Napabuntong-hininga ako.

Tatayo na sana ako, nang may narinig akong usapan sa likod ko.

"Girl, alam mo bang may new girlfriend na naman si Sarry? Tingnan niyo, nakapost sa i********: maging sa  sss. They're kissing my ghad!"

"Siya 'yong co-model ni Sarry di ba, si Aime..''

Natigilan ako. Muli akong napaupo, upang mapakinggan ang usapan nila. Hindi ko alam kung maniniwala bà ako sa naririnig ko ngayon lang.

"Mukhang perfect lovers naman sila. I've heard, nasa New york sila, on Vacation."

Vacation?

New york? Di ba nga sa korea ang pàalam niya sa akin?

"Hahaha! Kahit bagay sila, gusto ko pa rin siya. I hope someday, we will end up in the same bed."

"Haha! Me too!"

Napakuyom ang kamay ko. Ang lalandi din ng mga ito. Akala siguro nila madali lang silang mapapansin ni Sarry!

"But, there's a rumor 1 year ago. That he have a secret girlfriend and she's still a college student, here at montero academy."

Napatayo ako bigla at nagsimulang maglakad. Ngunit muli akong napahinto sa sunod na narinig ko.

"Oonga daw, hanggang ngayon sila pa.."

"Kawawa naman siya. Tinatago siya pero ang iba kayang ipakita. Tsk!"

"Kasalanan na niya 'yon. Nagmahal siya ng lalaking alam niya na Boyfriend ng lahat hahaha!"

Tuluyan ko na akong naglakad.

Hindi na ako lumingon nang tawagin ako ni Andre. I feel like, hopeless.

Alam ko naman kung anong pinasok ko. Kilala ko na si Sarry, na playboy siya bago naging kami. He's a nice  person; Sweet, Charming. Siya ang naging trainor ko para maging isang gangster. He trained me. Doon nagsimula ang pagkakaibigan namin, hanggang niligawan niya ako nang palihim. We're happy being together. He loved me, the way I am.

Nagtagal kami ng dalawang taon at tatlong buwan na lang magtatlong taon na kami pero ng panahong iyon ay  masaya kami. Lahat ng babaeng lumalapit sa kanya. Iniiwasan niya at nakikita ko iyon.

N

gunit sa tagal naming nagsama at  ngayon lang ako nakaramdam na may tinatago siya. Ngayon lang siya nagsinungaling sa akin at ngayon lang ako nakaramdam nang sakit.

Umupo ako sa bakanting upuan. Kinuha ko ang phone at tinawagan siya. Hindi niya sinagot ang unang tawag ko., pangalawa, pangatlo.

"H-Hello S-siomai, hmm," narinig konh sagot niya sa tawag ko.

Nagtaka ako sa boses niya. Parang husky masyado na parang...

"Siopao? Anong nanyayari saiyo?" nag aalala kong sabi. Baka kasi kung anong nangyayari sa kanya.

Hindi siya nagsalita pero hindi ako pweding magkamali. May naririnig akong tila... ungol? Or something like moaning? Napakurap ako.

"S-siomai we're busy I call you later," dali-daling sabi niya.

Namatay ang tawag pero bago namatay, may huli akong narinig na boses ng babae.

'f**k me now'

Nabitawan ko ang phone ko. H-He's with some other girl. F-f*****g? Bumagsak ang luha ko. No! Hindi niya ito magagawa sa akin. Hindi! No Sarry! Don't do these to me.

Please don't, stop what your doing right now! Please Sarry, don't do this to me!

"Ahhh!"

BOGSH! 

Nahawakan ko bigla ang isang flower pot at Hinagis ko sa glass wall. Nabasag ito, kaya maraming nagulat sa ginawa ko. Napaupo ako habang umiiyak.

"Ay!"

"Woah! President!"

"Ms. President, okay ka lang!?"

Hindi ko pinansin ang  lumapit sa akin. Maging ang mga bulungan sa paligid. I stood up and walk. Bago pa ako makalayo. May yumakap sa akin.

"Calm down, Rhaine.."

Mas lalo akong naiyak dahil narinig ko ang boses niya. Sa lahat ng taong nakakaalam sa nararamdaman ko ay siya lang. Kaya naiinis ako, kung bakit siya pa ang nakaalam, ganoong katulad din siya noon ng lalaking mahal ko ngayon. Pareho nila akong niloko at pinapaasa. Napahigpit ang kapit ko sa kamay niya, na nakayakap sa akin.

'You also made it to me, Ethan. So why are here? Why!' sambit ko sa sarili ko dahil hindi ko iyon masabi sa kanya. Napapikit ako.

"Please, I need to go somewhere, take me," sabi ko sa kanya.

Tumango siya.

Kaya kitang intindihin Sarry, pero sa tuwing iniintindi kita lalo akong nasasaktan. Hindi ko alam kung hanggang saan ko ito makakaya.

        LHAICA'S POV

Bumaba ako mula sa taxi. Nasa harap ako ng bar. Tumawag sa akin si Rhaine na nandito siya. Ano na naman kaya ang nangyari sa kanya.

N

abalitaan ko kanina sa school ang ginawa niya. Kaya hindi ko alam kung anong nangyari at nandito siya

Pumasok ako sa bar. Napatakip ako sa ilong ko, nang maamoy ang usok at halo-halong amoy ng alak. Hinanap ko kung nasaan sila. Natanaw ko sila sa gilid, pero napahinto ako ng makita ang grupo ni Jayree. Nagtama ang paningin namin ni Rhaine. Tinawag  niya ako, kaya wala akong nagawa kundi ang lumapit sa kanila.

"Sorry Lhaica ah, pinapunta kita," sabi niya nang makalapit ako.

Umupo ako sa tabi niya. Napatingin ako kay Jayree na matamang nakatingin sa akin. Iniwas ko ang tingin ko.

"Anong mayroon?" nagtatakang tanong ko sa kanya.

"Wala naisipan ko lang uminom. Sinamahan ako ni Ethan pero sumama din sila. Kaya tinawagan kita, hahaha para happy," sabi ni Rhaine. Napansin kong tila nakainom na siya.

Kagtaka ako sa kanya. Napatingin ako kay Ethan. Napailing siya.

"Saglit kakanta ako," biglang sabi ni Rhaine.

"Huh? May kumankanta pa," awat ni Ethan kay Rhaine. Napatayo kami dahil sa pagpupulit niya.

"Hindi kakanta ako! Ivan, Lance at ikaw Ethan. Kayo ang tumugtog. Lets go!" pagpupumilit ni Rhaine.

"Hays! Okay kakausapin ko si kuya," narinig kong sabi ni Ivan.

Tumayo silang apat at naiwan  kami ni Jayree. Kinuha ko ang ladies drink at uminom. Kinakabahan na naman ako dahil kami na lang dalawa  sa table. Tumingin ako kina Rhaine. Pinalitan nila ang Banda na kumakanta. Nakikita kong lasing na nga si Rhaine.

"Hello! I'm Rhaine, I will sing one song tonight! I  hope you like it, wooh!" napailing na lang ako.

Nagsimula nang tumugtog sila Ivan.

Familiar sa akin ang kanta.

["Hiling"By silent Sanctuary _Playing ]

Starring;Rhainezza

  Minsan 'di ko maiwasang isipin ka

    Lalo na sa t'wing nag-iisa 

    Ano na kaya balita sayo 

     Naiisip mo rin kaya ako

Napapikit si Rhaine habang kinakanta niya iyon. Parang may pinagdadaanan siya. Minulat niya ang mata niya nakita ko ang lungkot at sakit sa kanyang mga mata. Habang kumakanta siya, nararamdaman ko na tila may nakatitig sa akin. Kaya lumingon ako sa taong yon.

Si Jayree.  Habang naririnig ko ang kinakanta ni Rhaine ay siya bigla ang naisip ko.

U

miwas na lang ako nang tingin. Napayuko ako, habang pinagsalop ko ang dalawang kamay nang hindi ako masyado kabahan.

Dalawang bagay ang pumasok sa isip ko.

Tama bang iwasan ko siya? Para di na siya umasa.

O Hahayaan kong pagbigyan ang puso ko na makasama siya.

Pero, sigurado nga bang mahal niya pa ako. Dahil baka ako lang iyong umaasa.

Nalilito ako simula nang makita ko siya ulit. Bumaling ako kina Rhaine. Tapos na pala ang kanta, naglakad na sila papunta dito sa kinaroroonan namin 

"Ang ganda pa rin ng boses mo Rhai...ne," sabi ni Ethan at bahagyang nagulat sa ginawa ni Rhaine.

Napataas ang kilay ko at nabigla rinsa ginawa ni Rhaine. Mabilis niyang ininum ang alak, na nasa harap niya. Maging ang kina Ethan ininum niya, pero agad nailayo ni Jayree ang sa kanya nang balak rin itong kunin ni Rhaine.

BLAG!

"I am so stupid!" biglang sabi ni Rhaine.

Nagkatinginan kami dahil sa biglang paghampas niya ng mesa.

"I tried to understand, but its hurt! I love him, damn it!" galit niyang sabi.

"Rhai--"

Pinigilan ako ni Ethan. Umiling siya kaya hinayaan kong magsalita si Rhaine.

" I tried to pretend that I'm okay. Okay na okay! Dati naman hindi siya n-nagsisinungaling pero ngayon ginagawa na niya. Nakaya niya akong itago sa madla pero sa ibang babae kaya niyang lumandi! What a life!" sabi ni Rhaine. Nakita ko ang pamumuo nang luha sa mga mata niya. Nakikita ko kung gaano siya nasasaktan at iyon ang hindi ko maintindihan. Hindi ko alam kung ano ba ang nangyayari sa kanya at kung sino ba ang tinutukoy niya. Wala akong kaalam- alam kung anong mayroon.

"Rhaine, enough let's go home," sabi ko at hinawakan ang kamay niya pero iniwas niya.

"Not enough! Hahaha! Akalain niyo iyon? Nagawa niya akong itago, nang mahigit dalawang  taon! But still, I can let him go. Mabuti pa si Ethaniel ko, laging nasa tabi ko. Kaya sana huwag mo kong itatago huh?" sabi ni Rhaine.

Napatingin ako kay Ethan na nakatingin kay Rhaine. I saw sadness in his eyes. I know, he's still  love him just like before. Alam ko noon pa kung anong nararamdaman niya kay Rhaine. Kaso may hindi magandang nangyari sa pagitan nila noon. Akala ko nga magkakatuluyan na sila, pero hindi nangyari.

"Kaya ikaw Lhaica, kung mahal mo pa iyong taong 'yon pagbigyan mo ang puso mo. Kung alam mong mahal ka rin niya. Para di ka matulad sa akin na iba ang minahal ko para lang makalimutan lang si Et--" putol ni Rhaine.

Nawalan ng malay si Rhaine. Ngunit 'yong huling sinabi niya ang nagpagulo ng isip ko.

"Ahm, ihahatid ko na lang siya..l Lhaica, sumabay ka na lang kay Jayree. Malapit lang naman ang bahay niyo. Ako na ang bahala kay Rhaine," sabi ni Ethan sa akin.

"Ahm s-sige," sagot ko kahit na ayaw ko. Hindi ako komportable kay Jayree. Lalo na noong huling pag uusap naming dalawa.

Binuhat niya si Rhaine at lumabas sila ng Bar. Naiwan kami.

"I'm still speechless," biglang sabi ni Ivan.

"Me too," sabi rin ni Lance

Base on they're reaction. Yeah, because I am spreechless too, about what we heard to Rhaine. She's have a boyfriend? Hindi man lang niya sinabi sa akin.

"Tsk, masasapak ko kung sino ang lalaki na iyon. Pinaiyak niya ang princesa ni Ethan," napapailing na sabi ni Ivan.

"Malaman ko lang kung sino iyon, hindi na siya sisikatan ng araw," seryoso namang sabi ni Lance.

"Shut up the two of you. Baka kayo ang hindi masikatan ng araw," biglang sabi ni Jayree at tumayo.

"Kilala mo Jayree?" nagugulat na sabi ni Ivan.

Kaya natigilan ako. May alam kaya siya?

"Tsss, lets go Lhaica," sabi niya at bumaling sa akin.

Napalunok ako at dahan-dahang tumayo.

"Hoy Jay! Sino nga iyon!" muling tanong ni Lance.

Hindi na sila sinagot ni Jayree dahil tumalikod na ito. Kaya sumunod na ako sa kanya. Bumalot na naman ang kaba sa akin dahil siya na naman ang kasama ko.

Hays!

Habang naglalakad ako pasunod sa kanya. Marami na namang pumasok sa isip ko.

Bumalik sa alaala ko ang huli naming pag uusap noon. Noong panahong iniwan ko siya. Noong panahong binitawan niya ang kamay ko. Noong panahong nasaktan ko siya.

'Alam kong hindi ka pa handa Lhaica. Sa ngayon, bibigyan kita ng space. Masakit man para sa akin ito pero kakayanin ko. Bata pa tayo kaya alam kong magbabago pa ang nararamdaman natin. Pero kapag nagkaharap uli tayo at ganito pa rin kita kamahal, aasahan mong hindi ko na bibitawan ang kamay mo.'

Ang sinabi niyang 'yun ay bumalik sa isip ko. Ngayong nagkita ulit tayo. Ako pa rin ba jayree? Hindi mo na nga ba bibitiwan ang kamay ko? Nasagot mo na ang tanong kong iyon, pero bakit hindi pa rin ako sigurado. Bakit nag aalangan pa rin akong pagbigyan ang sarili ko saiyo.

"Lhaica.."

Natauhan ako nang magsalita siya. Napatingin ako sa kanya, nasa harap na pala kami ng kotse niya. Nakabukas na iyon.

"Get in," sabi niya.

Wala akong nagawa at sumunod. Sumakay ako sa passengers seat. Mayamaya pumasok na siya at pinaandar paalis.

At heto na naman, nanaig na naman ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Ayaw kong magsalita dahil wala naman akong sasabihin sa kanya. Actually, marami pala pero hindi ko alam kung saan magsisimula. Napabuntong-hininga ako at ibinaling ko na lang sa labas ang atensyon ko.

H