เจ้าขา! ยัยเจ้าขา!
1246 Words
“เจ้าขา...”
“...”
“เจ้าขา! ยัยเจ้าขา!”
“หืม?”
“เรียกตั้งนาน เหม่ออะไรของแก”
ขนาดมีสติยังไม่ได้ยินที่เพื่อนเรียก หลุดออกจากภวังค์ได้ สายตาก็หันไปมองหน้าเพื่อนสาวสองคนที่ยืนปั้นหน้านิ่วอยู่ใกล้ๆ คนหนึ่งคือ ‘แพรวา’ รูปร่างอวบอั๋นเข้าขั้นอ้วน คือจริงๆ ก็อ้วนนั่นล่ะ เพียงแต่จันทร์เจ้าขาไม่อยากใช้คำนั้น ส่วนอีกคนชื่อ ‘อิงฟ้า’ สาวแว่นสุดเนิร์ดที่วันๆ แทบไม่คุยกับใครนอกจากกับหนังสือ
“อะ...เอ้อ แล้วเรียกทำไม” หญิงสาวถามกลับ
แพรวาเอ่ยปากถามซ้ำ “ฉันถามว่าแกจะไปกินข้าวกับฉันกับยัยอิงไหม หรือจะไปเจอกันที่ห้องเรียนเลย”
“ไปเจอที่ห้องเรียนเลยแล้วกัน ฉันมีธุระต้องไปทำน่ะ”
“ธุระอะไรของแกยะ นัดหนุ่มไหนไว้? หรือว่า...พี่ปีสี่วิดวะคนนั้น” แพรว่าถามอย่างรู้ทัน เพราะเมื่อไม่นานมานี้ เธอเพิ่งเห็นว่ามีหนุ่มหล่อจากคณะวิศวกรรมศาสตร์มาเทียวไล้เทียวขื่อจันทร์เจ้าขาอยู่ จริงๆ ปกติจันทร์เจ้าขาก็มีหนุ่มๆ เข้ามาขายขนมจีบไม่ขาดอยู่แล้ว ถึงจะไม่ได้สวยถึงระดับเป็นดาวคณะได้ แต่หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักแบบพิมพ์นิยมก็ทำให้เธอไม่เคยว่าง
“ใช่ที่ไหนกันล่ะ ธุระอื่น” จันทร์เจ้าขาว่าไปตามจริง กระนั้นก็ถูกสายตาจ้องจับผิดของแพรวามองมา
“ธุระอื่น...เดาว่าหนีไม่พ้นเรื่องหนุ่มๆ แน่ คราวนี้หนุ่มคณะไหนอีก”
“แพร...อย่าเซ้าซี้น่า เราหิวข้าวแล้ว” อิงฟ้าที่เห็นว่าเพื่อนตัวนุ่มนี้ทำท่าจะไม่หยุดง่ายๆ เลยออกปากปราม ความจริงไม่ได้หิวข้าวอะไรนักหนาหรอก แค่ไม่อยากให้จันทร์เจ้าขาถูกกดดันจนอึดอัดเท่านั้น ดูสีหน้าเธอสิ เริ่มมู่ทู่แล้ว เรื่องส่วนตัวของเพื่อน จะไปอยากรู้อะไรมากมายกัน
“ก็ฉันอยากรู้นี่หว่า”
“แต่เราหิวแล้ว ไปกันเถอะ เดี๋ยวโต๊ะก็เต็มก่อนหรอก” อิงฟ้าอ้าง
แพรวาเองก็หิวแล้ว เรื่องเผือกผู้ชายในชีวิตเพื่อนไว้ค่อยมาซักไซ้ทีหลังก็ได้
“โอเค ไปก็ไป ไว้ฉันมาถามแกใหม่ ขอให้เอนจอยนะยะ”
ยังไม่วายทิ้งท้ายไว้อย่างนั้น ก็ระยะหลังมานี่ เวลาจันทร์เจ้าขาบอกว่ามีธุระ หนีไม่พ้นไปกับผู้ชายที่ตามจีบเธอเลยนี่นา บางวันก็คนนั้น บางทีก็คนนี้ ยุ่บยั่บยั้วเยี้ยจนเพื่อนงงไปหมด ไม่เคยซ้ำหน้า แต่จันทร์เจ้าขามีเหตุผลในการไปกับผู้ชายมากหน้าหลายตานะ มันเพราะ...เธออยากมั่นใจว่าเธอชอบคุณอาของเธอจริงๆ หรือเปล่าไง ซึ่งคำตอบมันก็ชัดเจนว่าจริง
เธอชอบอินทัชจริงๆ จะเป็นใครอื่นไม่ได้ อย่างไรก็ต้องอินทัชเท่านั้น!
พอเพื่อนทั้งสองหายไปจากตรงนั้นแล้ว จันทร์เจ้าขาก็ถอนหายใจออกมา เธอไม่ชอบเท่าไรนักหรอกกับการถูกถามเรื่องส่วนตัวอย่างนี้ แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้เธอมีอย่างอื่นที่จำเป็นต้องทำมากกว่า นั่นคือการชวนอินทัชไปกินมื้อเที่ยงด้วยกัน
หญิงสาวรีบเก็บข้าวของบ้าง ลุกขึ้นจากโต๊ะเล็คเชอร์ เตรียมจะเข้าไปหาอินทัชที่กำลังเก็บเอกสารการบรรยายเหมือนกัน ทว่าเมื่อก้าวฉับๆ เข้าไปยังไม่ทันถึงตัวเขาดี ก็มีร่างระหงของผู้หญิงอื่นเข้าประชิดตัวเขาเสียก่อน
“ขอบคุณที่มาช่วยทางคณะนะคะคุณอินทัช ส้มดีใจมาก ไม่รู้จะขอบคุณยังไงเลย”
เธอคืออาจารย์คณะที่เคยเป็นเพื่อนร่วมคณะกับอินทัชมาก่อน สมัยเรียนนั้นจันทร์เจ้าขาไม่รู้หรอกว่าทั้งคู๋มีความสัมพันธ์สนิทสนมกันแบบไหน รู้แต่ว่าสายตาของอาจารย์ในเวลานี้ไม่ใช่สายตาที่เพื่อนมองเพื่อน หรือสายตาของอาจารย์มองวิทยากร แต่เป็นสายตาของหญิงสาวมองชายหนุ่มมากกว่า
“ยินดีมากๆ เลยส้ม ไม่ต้องทางการกับเราหรอก ยังไงก็เพื่อนกัน”
“แต่ก็ไม่ได้คุยกันนานแล้วนี่นา ใครจะไปคิดว่าจะได้เจอทัชอีกล่ะ ได้ยินแว่วๆ มาว่าทัชงานยุ่งมากด้วย เสียสละเวลามาขนาดนี้ เราต้องขอบคุณอยู่แล้ว”
“ไม่เป็นไร เรายินดี”
จันทร์เจ้าขาได้ยินบทสนทนาทั้งหมดอย่างชัดเจน
เดี๋ยวทัช เดี๋ยวส้ม หึยยย! ขนาดเธออยู่บ้านเดียวกับอินทัช ยังไม่เคยเรียกเขาสนิทสนมด้วยชื่อเล่นแบบนี้เลยนะ ยัยอาจารย์ส้ม!
ปกติไม่ค่อยชอบอาจารย์คนนี้อยู่แล้วเพราะเธอมีนิสัยชอบจิกกัดนักศึกษา ตอนนี้ยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่ แต่จะให้ทำเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่ผ่านๆ มา คงจะไม่ได้แล้ว นี่มันเกี่ยวข้องกับอินทัช อย่างไรเธอก็ต้องออกตัวล่ะ!
ก้าวเข้าไปหาอินทัชอีก ไม่ยอมปล่อยให้ผู้หญิงอื่นมาชวนเขาคุยหน้าชื่นตาบานอย่างนี้หรอก ไฟมันสุมทรวง ทว่า...
“งั้น...ให้เราตอบแทนหน่อยได้ไหม คือเราอยากชวนทัชไปกินข้าวเที่ยงน่ะ ใน ม.มีร้านอร่อยๆ มาใหม่เยอะเลย เผื่อทัชอยากรำลึกความหลัง”
“เอาสิ กำลังหิวพอดี”
น่าโมโหที่ผู้หญิงคนนั้นชวนคนที่เธอชอบไปกินข้าวไม่พอ น่าโมโหขึ้นไปอีกตรงที่อินทัชตอบตกลงนี่ล่ะ
กล้าดีอย่างไรถึงมาชวนกันต่อหน้าต่อตาเธออย่างนี้!?
ใบหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันควันอย่างไม่รู้ตัว จังหวะเดียวกับที่อินทัชเหลือบมาเห็นพอดีว่าจันทร์เจ้าขายืนอยู่ใกล้ๆ เขาเลยทักไป
“หนูขาไม่ไปกินข้าวกับเพื่อนเหรอ งั้นไป...”
เขากำลังจะชวนไปกินข้าวด้วยกัน แต่จันทร์เจ้าขาไม่อยากฟังแล้ว ลมโมโหมันตีขึ้นหน้า แค่เขาเอ่ยมา เธอก็เชิดใบหน้าขึ้น พลันสะบัดหนีแล้วเดินฉับๆ กลับไปอีกทางทันที ปล่อยให้อินทัชพูดค้างแล้วถอนหายใจยาวอย่างรู้ตัว
คงไปทำอะไรไม่ถูกใจสาวน้อยคนนั้นอีกแล้วล่ะสิ ว่าแต่...ไปทำอะไรนะ
อินทัชอดครุ่นคิดไม่ได้ เขาว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ หรือตอนบรรยายเผลอไปพูดอะไรไม่เข้าหูหรือเปล่า จันทร์เจ้าขาถึงได้กระฟัดกระเฟียดใส่เขา?
“รู้จักกันเหรอทัช”
ไม่ทันจะได้คำตอบให้ตัวเอง เสียงของคนตรงหน้าก็ดึงสติไป อินทัชคลี่ยิ้ม
“อืม หลานน่ะ”
“อ๋อ โลกกลมจังเลย นั่นนักศึกษาคนโปรดของเราเลย แกเป็นเด็กดีนะ ตั้งใจเรียนวิชาที่เราสอนสุดๆ”
อินทัชยิ้มให้ไปอีกที ทำไมจะดูไม่ออกล่ะว่าที่เธอพูดมันไม่จริง แต่ไม่ใช่เรื่องที่จะไปสนใจอะไรตอนนี้ เพราะใน หัวเขามีแต่คำถามว่าไปทำอะไรไม่ถูกใจหนูขาเข้าให้กัน
“จะไปกันหรือยังล่ะทัช เราหิวแล้วล่ะ”
“อืม เอาสิ”
เอาไว้คิดต่อทีหลังแล้วกัน เขามีงานช่วงบ่ายให้ไปสะสางต่อด้วย รีบไปกินข้าวแล้วเข้าออฟฟิศไปจัดการงานดีกว่า ส่วนเรื่องจันทร์เจ้าขา...ไว้ค่อยเคลียร์กันที่บ้าน
ว่าจะรอให้ถึงบ้านก่อนแล้วค่อยเคลียร์กันว่าไปทำอะไรให้ สาวเจ้าถึงได้ปั้นปึ่งใส่เขาอย่างนั้น แต่เอาเข้าจริงๆ แล้ว อินทัชกลับทนไม่ไหว ต้องถ่อรถจากออฟฟิศกลับมาที่มหาวิทยาลัย รับจันทร์เจ้าขากลับบ้านด้วยตัวเอง
- Writer
