ตอนที่7
1368 Words
"เอ่อ คุณธัญญ่าครับ"แทนไทเอ่ยเรียกชื่อของคนที่กำลังยืนกินขนมอยู่เต็มปาก ส่วนธัญญ่านั้นก็หันหน้ามาหาคนเรียกเพราะเธอไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรได้ในตอนนี้ เธอจึงเลือกจะแสดงสีหน้าแทนการตั้งคำถามว่าเขาต้องการจะพูดอะไร
"คุณธัญญ่าซื้อของกินมาเยอะแยะขนาดนี้ จะทานหมดเหรอครับ"แทนไทก้มลงมองถุงของกินในมือของเธอทั้งสองมือ และไหนยังจะมีถุงขนมที่เขาถืออยู่อีก การมาตลอดครั้งนี้เจ้านายของเขาเดินซื้อของกินแทบจะทุกร้านเลยก็ว่าได้
"ถ้าฉันกินไม่หมดนายก็ช่วยฉันกินสิ"ธัญญ่ารีบเคี้ยวขนมก่อนจะกลืนลงคอแล้วหญิงชิ้นใหม่ขึ้นมาเคี้ยวต่ออย่างน่าอร่อย ส่วนแทนไม่ถึงกับหน้าซีดถ้าเขาต้องกินขนมหมดนี่ก็คงจะไม่ไหว เพราะเจ้านายของเขาเล่นซื้อมาเกือบทุกร้าน
"ผมคงกินหมดนี่ไม่ไหวหรอกนะครับ"
"ถ้านายกินไม่หมด ฉันจะโกรธ"ธัญญ่าว่าพร้อมกับเดินกลับไปที่รถ ทิ้งให้แทนไทยืนถอนหายใจ ไม่รู้ว่าเขาคิดผิดหรือคิดถูกที่พาเธอมาซื้อของที่ตลาดแห่งนี้
"แทนไท หลังจากนี้เราจะไปทำอะไรกันดี"ธัญญ่าเอ่ยถามในขณะที่แทนไทกำลังขับรถไปตามเส้นทาง ใบหน้าสวยหันไปมองด้านข้างของถนน ผู้คนมากมายต่างพากันออกมาทำกิจกรรมของตนเองตามริมถนน
"ไปไหว้พระกันดีกว่าไหมครับ เผื่อว่าจิตใจจะได้สงบ"
"เป็นความคิดที่ดี อีกอย่างฉันจะได้ทำบุญกรวดน้ำให้กับพวกสัมภเวสีและเจ้ากรรมนายเวรด้วย"ช่วงนี้เจอแต่อะไรแย่ ๆ บางทีการได้ทำบุญมันจะทำให้อะไร ๆ ในชีวิตของเธอดีขึ้นบ้าง
ทั้งสองเดินทางมาถึงวัด ธัญญ่าเปิดประตูลงจากรถอย่างไม่รอให้ชายหนุ่มมาอำนวยความสะดวกโดยการเปิดประตูให้ ความร่มเย็นภายในสถานที่สงบเช่นนี้มันทำให้เธอรู้สึกจิตใจร่มเย็นและผ่อนคลาย
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงโทรศัพท์ของบอดี้การ์ดหนุ่มดังขึ้นดึงสติของเธอให้กลับมาอยู่ในปัจจุบัน ธัญญ่าหันไปมองใบหน้าของแทนไทเมื่อเห็นว่าเขายืนนิ่งจ้องหน้าจอโทรศัพท์
"ใครโทรมา ทำไมไม่รับสาย"
"คุณกวินโทรมาครับ"แทนไทรู้สึกหนักใจ เมื่อเห็นชื่อของสามีเจ้านายปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ สายเรียกเข้าจากเบอร์โทรของกวินดังเข้ามาเรื่อย แทนไทหันไปมองใบหน้าของธัญญ่าสลับกับหน้าจอโทรศัพท์ อย่างไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี
"ปิดเครื่องไปเถอะ ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันอยู่ไหน"คำสั่งเด็ดขาดของธัญญ่าทำให้แทนไทต้องทำตาม เขากดตัดสายก่อนจะปิดเครื่องเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกงเช่นดังเดิม
"ระหว่างที่ฉันมาพักผ่อนฉันไม่อยากให้ใครมารบกวน"เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าหากกวินรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน เขาจะต้องตามมาอาละวาด ยิ่งมากับแทนไทสองต่อสองก็ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้กับกวินอยู่ไม่น้อย
แล้วใครจะแคร์กัน เพราะเขาเองยังไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น แถมยังถ่ายรูปส่งมาเยาะเย้ยเธออีก แค่เธอมาพักผ่อนกับบอดี้การ์ดคู่ใจไม่ได้ทำอะไรเสียหายเหมือนกับเขา
"เราไปทำบุญกันเถอะแทนไท ดูเหมือนว่าเจ้ากรรมนายเวรของฉันคงจะหิวน้ำแล้วล่ะ"ธัญญ่าเดินนำเข้าไปในวัดทันที โดยที่มีเขาเป็นผู้อารักขาเดินตามหลังไปติด ๆ
เพล้ง
โทรศัพท์เครื่องหรูบางเฉียบถูกปาลงบนพื้นเฉียดฉิวใบหน้าของเหล่าแม่บ้านไปเพียงนิดเดียว คฤหาสน์หลังใหญ่กำลังร้อนระอุไปด้วยเพลิงโทสะของผู้เป็นเจ้านายอีกคน เมื่อเขากลับมาถึงบ้านในยามรุ่งเช้าของวันใหม่ แต่กลับพบว่าภรรยาของตัวเองหายไปไหนกับบอดี้การ์ดคู่ใจกันเพียงแค่สองคน
"มัวแต่ไปมุดหัวทำอะไรอยู่ เมียกูหายไปทั้งคนเสือกไม่มีใครรู้"กวินตะคอกใส่หน้าของเหล่าแม่บ้านทุกคนต่างพากันยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
"ตอบมาสิวะ ว่าเมียกูหายไปไหน"กวินร้อนใจเป็นอย่างมากเมื่อรู้ว่าภรรยาของเขาหายไปแถมยังติดต่อไม่ได้ และยิ่งใจร้อนไปมากกว่าเพราะว่าภรรยาของเขาดันหายไปกับบอดี้การ์ดของเธอกันเพียงแค่สองคน
เมื่อกี้เขาโทรไปหาเบอร์ของบอดี้การ์ดอย่างแทนไท แต่มันกลับกล้าดีตัดสายแล้วปิดเครื่องใส่ สร้างความไม่พอใจให้เขาจนต้องปาโทรศัพท์ทิ้ง ดวงตาเกรี้ยวกราดหันไปมองหน้าของเหล่าแม่บ้านด้วยความหงุดหงิดใจ ไม่ว่าเขาจะถามอะไรก็ไม่ได้คำตอบจากคนพวกนี้เลยสักนิด
"เงียบทำไมห๊ะ กูถามว่าเมียของกูหายไปไหนทำไมไม่ตอบ"
"พะ...พวกเราทุกคนไม่ทราบจริง ๆ ค่ะว่าคุณธัญญ่าหายไปไหน"เพราะไม่มีใครเห็นหญิงสาวตั้งแต่เมื่อคืนรวมไปถึงตัวของบอดี้การ์ดคู่ใจอย่างแทนไทด้วย
"โว๊ย"กวินรู้สึกโมโหทนเอามือไปคว้าแจกันราคาหลายแสนของธัญญ่าปาลงบนพื้นจนแตกละเอียด เหล่าแม่บ้านต่างพากันส่งเสียงร้องดังลั่นก่อนจะพากันวิ่งหนีไปคนละทิศละทางเมื่อเห็นว่ากวินกำลังอาละวาดทำลายข้าวของอย่างหนัก
"อย่าให้กูเจอมึงนะไอ้แทนไท กูจะเล่นมึงให้หนักเลยคอยดู"โทษฐานที่พาเมียเขาหายไปไหนไม่รู้ไม่คิดจะบอกเราเขา กลับมาครั้งนี้คงต้องจัดการให้หลาบจำให้มันได้จำว่าไม่ควรทำแบบนี้อีก
เพล้ง
กวินทำลายข้าวของอย่างบ้าคลั่งก่อนที่เขาเดินหัวเสียขึ้นรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว รถสปอร์ตคันหรูมุ่งหน้าสู่ถนนตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือการไปหาที่ระบาย ความอัดอั้นตันใจมันทำให้เขาต้องการไประบายสิ่งเหล่านี้โดยเร็วที่สุด
"ฉันรู้สึกดีจังเลยเมื่อได้มาทำบุญแบบนี้"ธัญญ่าพูดขึ้นในขณะที่ทั้งคู่กำลังยืนให้อาหารปลาตรงริมสระน้ำ ปลาตัวน้อยใหญ่กำลังแย่งขนมปังที่เธอเขวี้ยงลงไปให้ โดยมีตัวแทนไทยืนให้ขนมปังอยู่ข้าง ๆ เธอ
"ถ้าคุณธัญญ่ารู้สึกสบายใจไว้วันหลังผมจะพามาอีกนะครับ"
"ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่านายชอบเข้าวัดทำบุญเหมือนกับคนอื่นเขาด้วย"
"หน้าตาผมมันดูเลวร้ายจนไม่น่าเข้าวัดทำบุญอย่างนั้นเลยเหรอครับ"
"ไม่ใช่เสียหน่อย ฉันแค่คิดว่าพวกผู้ชายคงไม่ชอบมาทำอะไรกันแบบนี้"การทำบุญส่วนใหญ่จะเป็นฝ่ายผู้หญิงที่มาทำกัน ส่วนพวกผู้ชายนั้นส่วนมากจะออกไปสังสรรค์ดื่มเหล้าเที่ยวแต่เสียมากกว่า
"คงเว้นผมไว้คนหนึ่งล่ะครับ การทำบุญมันทำให้จิตใจของผมสงบ"และได้แผ่ผลบุญไปให้กับผู้ที่ล่วงลับ และไหนคนที่เขาได้ดับชีวิตของคนเหล่านั้นทิ้ง ถึงแม้ว่าการทำบุญมันจะไม่ได้ช่วยลบล้างความบาปที่เขาได้ทำเอาไว้เลยก็ตาม
"นายนี่ดูแปลกคนจังเลยนะ"
"ผมพึ่งรู้นะครับว่า การที่ผมเข้าวัดทำบุญมันดูแปลกในสายตาของคุณธัญญ่า"แทนไทพูดออกมาพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบา ๆ ธัญญ่ารู้สึกหมั่นไส้จึงใช้ขนมปังที่เหลืออยู่ปาใสเขา เสียงหัวเราะทั้งคู่ดังขึ้นตรงบริเวณศาลาริมน้ำตรงที่ให้อาหารปลา โดยที่สายตาของเจ้าอาวาสยืนมองอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่
"คู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกัน"
- Writer
