5

1322 Words

“เรียบร้อยแล้วค่า พี่ชายใจดี” ก่อนที่คนทั้งสองซึ่งกำลังตะลึงงันในการพบกันอีกครั้งจะพูดอะไรต่อ เสียงดังสดใสของเด็กหญิงก็ดังขึ้นพร้อมกับเดินถือชมพู่ลูกโตเต็มสองมือออกมาจากรั้วบ้าน เพราะเจ้าของต้นชมพู่บอกว่า เธอคงขี่จักรยานหอบถุงชมพู่กลับบ้านไม่ไหวจึงจะขับรถไปส่ง แต่เมื่อเห็นผู้หญิงรูปร่างผอมบางคุ้นตา ทรงผมก็ใช่ การแต่งตัวเป๊ะเหมือนตอนเช้า เด็กหญิงก็กลืนน้ำลายลงคอดังอึก! ‘เอ่อ... ตายละหว่า’ แล้วขนมชั้นก็นึกได้ว่า การที่หายมานานแบบนี้ ก่อนที่เธอจะได้กินชมพู่หวานกรอบจนหมดถุง แล้วแบ่งมันเป็นถุงๆ มัดหูหิ้วไว้เอาไปฝากป้าพลอยใสแลกกับซาลาเปาสักสามลูก ตามด้วยเอาไปฝากคุณยายชื่น บ้านซอยสี่ที่ขายขนมโตเกียว เพราะหวังจะได้โตเกียวแสนอร่อยติดมือกลับมาอีกอย่าง เธอคงได้กินก้านมะยมหวานจากต้นหน้าบ้านของตัวเองก่อน “ขนมชั้น...!” วราลีกดเสียงลงต่ำ ปรายสายตาดุจัดไปมองแม่ตัวกลม “แม่ลี...” รอยยิ้มแป้นจางหายเพราะสายตาแม่ดุมาก ขนมชั้นรู้ตัวว่าหายมานาน ร่างเล็กจึงสะดุ้งโหยงเมื่อแม่ลีเรียกชื่อตัวเองจบ ชมพู่สีสวยลูกโตร่วงตกจากมือลงบนพื้น จะก้มเก็บด้วยความเสียดายก็ไม่ได้เพราะแม่จ้องเขม็งอยู่ พชรปรายตามองสองคนแม่ลูกสลับกันไปมา ยัยเด็กหน้าตาคล้ายคุณย่ารำไพเป็นลูกของวราลีอย่างนั้นหรือ “อย่าบอกนะ หนูขนมสามชั้นนี่... ลูกคุณ” “กลับบ้านเดี๋ยวนี้ขนมชั้น” แม่ตัวกลมสีหน้าย่ำแย่สลดไปอีก เอามือป้อมๆ แอบลูบถูก้นอวบๆ ตาก็มองสิ่งที่แม่ถืออยู่ พอเห็นเป็นก้านมะยมก็รู้สึกคันยิบๆ ขึ้นมาทันที เพราะรู้ว่าแม่ลีใจดี แต่เวลาทำผิด แม่ลีก็ตีเจ็บมากเช่นกัน แม่คนฉลาดแหงนคอมองไปที่เจ้าของต้นชมพู่ร่างสูงอย่างขอตัวช่วย ที่สำคัญ เธอกลัวเขาลืมหยิบถุงชมพู่ออกมาจากรถเพื่อคืนให้ตัวเอง นั่นมันเยอะมากเลยนะ เก็บกันตั้งนานแล้วจะลืมเอากลับบ้านได้ไง เหมือนพชรจะรับรู้ถึงสายตาเสียดายชมพู่ของแม่หนูขนมสามชั้น ชายหนุ่มจึงคิดหาทางแก้ไขสถานการณ์แล้วมองตรงไปที่วราลี “วราลี ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ตอนนี้ผมจะกลับมาอยู่ที่นี่แล้ว เราคงได้เจอกันบ่อยๆ” เขามอบรอยยิ้มเป็นมิตรให้เธอ คนหน้าสวยหวานทว่าเส้นเสียงนิ่งเรียบสบตาเขาแวบเดียวแล้วตอบห้วนๆ “ใครถาม” ก่อนจะมองเมินไปยังลูกสาวตัวน้อยที่ทำเป็นยืนก้มหน้า แม้รู้ว่าวราลีดูจะไม่ได้ยินดีกับการพบหน้าอดีตคนเคยคบหากันอย่างเขา แต่พชรก็ชักจะอยากรู้เรื่องของเธอขึ้นมาแล้ว “คุณแต่งงานไม่เห็นแจกการ์ดผมเลย” “ฉันไม่ได้แต่งงาน” วราลีพูดให้สั้นและกระชับที่สุด เธออยากอุ้มขนมชั้นแล้ววิ่งหนีไปซะตอนนี้ ติดที่ลูกสาวตัวกลมน้ำหนักเกินเกณฑ์จนคุณแม่รูปร่างผอมบางอุ้มไม่ไหว แล้วนั่นอะไร ยัยตัวแสบเอามือป้อมๆ จับมือพชรไว้แน่นราวกับว่าเขาเป็นยันต์กันก้านมะยม วราลีเห็นอาการนั้นของลูกสาวก็เอ็ดเสียงเรียบๆ “อย่าคิดว่าใครจะช่วยได้ หนีมาไกลถึงนี่ ถ้ารถเฉี่ยวชนไปจะทำยังไง” มือก็กำก้านมะยมแน่น “กลับบ้าน” น้ำเสียงเด็ดขาด และแววตาดุๆ ของแม่ ทำให้ขนมชั้นไม่กล้าประวิงเวลาอีก “ค่ะแม่ลี แต่ขนมชั้นขอเอาชมพู่กลับด้วยนะคะ” “ได้สิ” พชรชิงตอบ แล้วเห็นวราลีมองดุๆ มาทางเขา “ไม่เห็นเป็นอะไรเลยลี ขนมชั้น แกบอกว่าชอบกินชมพู่” “ขนมชั้นชอบกินทุกอย่างนั่นแหละค่ะ แกพูดไปเรื่อย” เขาห่างจากวราลีไปหลายปี แล้วยังต้องมาเจอกันในสภาพที่เธอกลายเป็นคุณแม่ไปแล้วทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนแปลกๆ เลยพูดไม่ค่อยออก แต่แม่คนกลัวก้านมะยมหวานแต่ขยันหางานอ้อนก้านมะยมแม่ขยับไปใกล้พชร ส่วนเจ้าของบ้านหลังแพงที่สุดในหมู่บ้านไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงอยากปกป้องหนูน้อยที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกนักหนา เขาก็ไม่ใช่สายรักเด็กเล็ก แต่สองขาขยับมาบังร่างอวบนั้นไว้ “คุณยังใจร้อนเหมือนเดิมเลยนะลี ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันก็ได้ อย่าดุขนมชั้นเลย ผมเองที่กวักมือเรียกแกมาเอาชมพู่ ไม่รู้นะว่าเป็นลูกคุณ ถ้ารู้จะเก็บให้ทั้งต้น” พชรยิ้มหล่อกระชากใจสาวส่งให้คุณแม่แสนดุ เขายื่นมือเข้าไปยุ่งแล้วขนมชั้นต้องรอดจากไม้มะยมสามก้านที่กำลังสั่นระริกนั่น “วันหลังไม่ต้องนะคะ ฉันเกรงใจ” คำพูดของวราลีทำเอาพชรนิ่งอึ้ง หญิงสาวยังเป็นคนเดิมที่ไม่หลงรูปและทรัพย์ของเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่น อยากเห็นจริงๆ ว่าพ่อของขนมสามชั้นหน้าตาเป็นยังไงถึงเอาชนะใจคนใจแข็งเป็นหินอย่างวราลีได้ ขนาดเขาที่เป็นรักแรกของเธอยังเอาชนะใจแข็งๆ นั่นไม่ได้... “หือ” พชรนิ่งอึ้งไปเมื่อไล่เรียงระยะเวลาดูคร่าวๆ ถ้าแม่หนูขนมสามชั้นคนนี้เป็นลูกของวราลีจริงๆ เท่ากับว่าช่วงสั้นๆ ที่เขากับเธอเคยคบหากัน ‘วราลีคบซ้อนจริงๆ งั้นหรือ’ ‘ร้ายลึกนะนี่’ ซึ่งนั่นดูจะไม่ใช่นิสัยของผู้หญิงเถรตรง สวยใส ไร้แรงดึงดูดในครั้งแรกที่พบหน้ากันอย่างวราลีในความคิดของเขา ตอนนั้นวราลีหว่านเสน่ห์เหมือนผู้หญิงทั่วไปทำกันไม่เป็น เธอซื่อๆ ทื่อๆ ตรงๆ ขัดกับสรีระที่โค้งเว้าได้รูปสุดๆ แต่นั่นก็ทำให้แตกต่างจากคนอื่น และเขาก็ชอบที่หญิงสาวเป็นแบบนี้จึงตัดสินใจแจกขนมจีบเธอเสียเลย ‘หลังจากคืนนั้นที่...’ และเมื่อได้คบหาดูใจกันมาระยะหนึ่งยิ่งรู้สึกดีที่มีเธออยู่ข้างๆ จนพชรคิดว่าจะสานสัมพันธ์กับวราลีไปจนถึงขั้นใช้ชีวิตเป็นครอบครัวร่วมกัน หาก... เธอไม่ขอเลิกราจากเขาไปด้วยเหตุผลที่ว่า ‘เธอ... เจอคนที่ดีกว่าเขา และมีแพลนอนาคตร่วมกัน’ หญิงสาวตัดสินใจแบบนั้น เขาจะทำอย่างไรได้ จำต้องปล่อยมือทั้งๆ ที่ยังอึ้ง งง สับสน ไม่เข้าใจอะไรหลายๆ อย่างทั้งของเธอและของตัวเอง ‘ทุกคนมีเหตุผลในทุกๆ การตัดสินใจและการกระทำของตัวเอง ซึ่งบางครั้งมันก็ยากจะอธิบายให้คนอื่นเข้าใจ’ คุณหญิงย่าพูดเอาไว้ในช่วงเวลาที่เขารู้สึกเฟลหน่อยๆ และมีคำถามวนเวียนในหัวที่ยังคิดหาคำตอบไม่ได้ว่า ‘เหตุผลของเธอเป็นแบบนั้นจริงหรือ’ และไม่นาน พชรก็ได้คำตอบ เมื่อบังเอิญไปเห็นวราลีเดินคู่กับผู้ชายหน้าตาดี ท่าทางภูมิฐานคนหนึ่ง เธอส่งยิ้ม พูดคุยกันกะหนุงกะหนิงกับเขา แถมยังมีการจับไม้จับมือกันอีกต่างหาก ชายหนุ่มยอมรับว่าอยากรู้ความจริงจึงทำตัวเหมือนพวกสตอล์กเกอร์[1] แอบติดตามดูเธอเพื่อหาคำตอบให้คำถามที่ค้างคาใจ และภาพที่เห็นก็บ่งบอกว่า ‘เธอมีคนใหม่จริงๆ’ [1] สตอล์กเกอร์ คือ กลุ่มคนหรือบุคคลที่มีพฤติกรรม ‘สะกดรอยตาม’ หรือตามติดชีวิตใครสักคนมากเกินไปโดยที่ใครคนนั้นไม่ต้องการ จนถึงขั้น ‘รุกล้ำ’ ความเป็นส่วนตัวให้เกิดความเสียหาย ไม่ว่าจะทางจิตใจหรือทางกายภาพ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more