หว่านล้อม
884 Words
แสงแดดอ่อนๆที่ทอแสง ลงมา เมื่อเวลาเกือบจะสี่โมงแล้ว นึกศึกษาทั้งหลายเริ่มทยอยออกจากรั้วมหาลัย เหลือบ้างเป็นบางคน หรือบางกลุ่มที่นั่งรวมตัวกันสนทนาเรื่องทั่วไปอยู่
ไม่เว้นแม้กระทั้งกลุ่มของขุนพล ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ประจำของพวกเขา
"เห็นเด็กแล้วมันชื่นหัวใจวะ" แม็กส์พูดขึ้นทั้งที่ยังคาบบุรี่อยู่ในปาก เขาพ้นควันให้ลอยออกไปใสหน้าเพื่อนอย่างใจเย็น
"ไอ้เวรเอ้ยย ทำเหี้ยไรวะ" ออกัสผู้ที่ไม่สูบบุรี่ต้องพูดขึ้นเมื่อท่าทีกวนตีนของเพื่อนที่พ้นควันใส่ตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแกล้ง
ขุนพลนั่งเงียบก้มหน้าก้มตาดูโทรศัพท์ ไม่คิดที่จะสนใจเพื่อนด้วยซ้ำ เขาเลื่อนดูเฟสบุ๊คไปมาจนแก๊ปเปอร์อดที่จะสอดรู้สอดเห็นไม่ได้ เขาชะโงกหน้ามาดูที่หน้าจอโทรศัพท์ของขุนพล ก่อนที่เห็นว่าเฟสบุ๊คที่เขาดูมันเป็นรูปของน้องปีหนึ่งคนเมื่อเช้า
"เดี๋ยวนี่มึงแอบส่องเฟสสาวแล้วหรอ" ขุนพลเงยหน้าขึ้นก่อนที่จะหันไปมองเพื่อน สายตานิ่งเฉยของเขาที่มองแก๊ปเปอร์มันบ่งบอกว่าเพื่อนกำลังเสือกเข้าขั้นทุกที่
"ขนมที่มึงกินอร่อยไหม"
"อืม..ก็อร่อยนะ" เขาตอบขุนพลพร้อมกับผงกหัวเล็กน้อย "แล้วตีนกูกับขนมมึงอยากกินอันไหนละ"
คำพูดนี่มันทำให้แก๊ปเปอร์ ต้องชะงักแล้วหันกลับไปทางเดิม
"สม" ออกัสพูดขึ้นก่อนเมินหน้าหนีไปอีกทาง
"พี่ขุนไปกันหรือยังค่ะ" เสียงหวานของสาวร่างบางผิวขาวสูงไม่เกิน165 เดินตรงเข้ามายังกลุ่มของขุนพล
"อืม" ชายหนุ่มตอบเพียงสั้นๆก่อนจะปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วเก็บลงในกระเป๋าตามเดิม
ขุนพลเดินนำหน้าหญิงสาวไป เธอมีชื่อว่าองุ่นนิเทศปี2 ส่วนเรื่องหน้าตาไม่ต้องพูดถึงถ้าไม่แจ่มจริงมีหรือคนอย่างเขาจะยอมเสียเวลา
"เหี้ยขุน วันนี้กินผลไม้หรอ" แก๊ปเปอร์ที่ตะโกนไล่หลังขุนพลที่กำลังเดินไปที่รถ มันทำให้เพื่อนอย่างขุนพลต้องหันมาพร้อมกับนิ้วกลางที่เรียวยาวของเขา ส่วนคนแซวก็ยิ้มเยาะเบาๆ แต่คนที่เขินกลับเป็นน้องปี2ที่หน้าแดงปานลูกตำลึง
"มหาลัยเรามีกี่คณะวะ" แก๊ปเปอร์ถามขึ้น ส่วน ออกัสและแม็กส์ได้แต่มองหน้ากัน ก่อนที่ ออกัสจะถามกลับ"ทำไมวะ"
"เปล่ากูแค่อยากรู้ว่าไอ้ขุนมันกินไปกี่คณะแล้ว" คำตอบของเขาทำเอาเพื่อนทั้งสองถอนหายใจกับความเสือก เกินเบอร์ "มึงไม่ต้องเสือกเรื่องของมันมากก็ได้ เดี๋ยวก็ได้กินตีนมันแทนขนมจริงๆ" แม็กส์พูดจบแล้วลุกขึ้นเดินออกไปทันทีปล่อยให้แก๊ปเปอร์ นั่งมองดูห่อขนมในมือ แล้วพูดออกมาเบาๆ "ตีนไอ้ขุนหรอ" ส่วนออกัสที่เห็นท่าทางกวนตีนของเพื่อนถึงกับถอนหายใจก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไป
เย็นวันเดียวกัน
"พี่ขุนเดียวก่อนสิ..." ขุนพลที่กำลังจู่โจมร่างเล็กโดยใช้ลิ้นเลียบริเวณซอกหูของเธอส่วนมือหนาก็เค้นครึงหน้าอกจนนิเทศปี2อย่างเธอต้องร้องห้าม
"นี่มันในรถนะพี่ รอก่อนไม่ได้หรอ" เธอพยายามห้ามการกระทำของขุนพล เพราะกลัวคนอื่นที่ผ่านมาจะมาเห็นถึงแม้ว่าเขาจะเลือกจอดรถที่ลับตาคนแล้วแต่อย่างว่า ทำอะไรในรถมันก็ไม่สะดวกอยู่ดี
"กลัวคนอื่นเห็นหรอนี่มันก็เริ่มมืดแล้วไม่มีคนผ่าน"
ขุนพลพูดขึ้นพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้น้องปี2 เธอนั่งเม้มปากแน่นไม่พูดอะไร ขุนพลจ้องใบหน้าสวยแล้วยิ้มขึ่นก่อนที่เขาจะพูดต่อ
"ยังไงพี่ก็ต้องไปส่งเราอยู่แล้ว เพียงแต่ขออยู่กันสองคนแบบนี้ก่อนได้ไหม"
คำพูดหว่านล้อมของเขามันทำให้หญิงสาวต้องครุ่นคิดไปสักพัก เพราะเธอไม่ได้อยู่เพียงลำพังถ้าไม่อยู่กับเขาตอนนี้เขาอาจจะไม่คุยกับเธออีกก็ได้
"แต่..." เธอมองออกนอกกระจกรถเพราะกลัวว่าการกระทำของเธอและขุนพลจะมีคนอื่นมาเห็น
"ไว้ใจพี่ ...นะ" สายตาหวานเยิ้มมันทำให้สาวนิเทศปีสองอย่างองุ่นคล้อยตามได้ไม่ยาก ขุนพลวางมือลงบนหน้าขาของเธอ แล้วค่อยๆลากมันขึ้นมาก่อนจะล่วงเข้าไปในกระโปร่งสั้นของเธอ
"พี่ขุน มันจะไม่สะดวกนะค่ะ"
"อะไรที่ไม่สะดวก รถพี่หรือองุ่นเอง" ทีนี้เขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นหงุดหงิดแทน เพราะเจ้าของใบหน้าสวยเริ่มจะงอแงขึ้นมา
"มะ..ไม่ค่ะองุ่นสะดวกเพียงแต่...."เธอเว้นคำพูดเพราะที่จริงเขาพาเธอเข้าโรงแรมยังจะง่ายกว่า ทำไมต้องในรถ
"ในรถมันตื่นเต้นดีนะ ไม่ลองแล้วจะรู้หรอ" สายตาเจ้าเล่ห์ที่ส่งให้เธอมันทำให้น้องปีสองตกหลุมพรางเขาอย่างห้ามใจไม่ได้
- Writer
