เผลอใจรักนายซาตาน

ฉันยังไม่สะดวกตอนนี้

คิมหันต์ หายไป1อาทิตย์เต็มๆ ทำให้ดาริการู้สึกโล่งใจขึ้น อาการเจ็บป่วยของเธอก็กลับมาปกติ เธอเริ่มออกไปเดินเล่นได้บ้างแล้ว แต่ต้องมีคนติดตามตลอด 'เขาจะเว้นระยะเวลาให้เราหายใจได้กี่วันกันนะ หายไปนานๆเลยเถอะ'

ดาริกานั่งกรุ่นคิดอยู่ในใจด้วยความว้าวุ่น 'ถ้ามีมือถือก็คงดีสินะ เค้าเอาของเราไปไว้ใหน ต้องไปหามือถือให้เจอ' เมื่อคิดได้เช่นนั้นดาริกาก็คิดจะหาอุบายเข้าไปค้นหามือถือในห้องคิมหันต์

"ป้าบัวคะ...ไม่ต้องตามเฝ้าดาแล้วค่ะ ดาคงหนีไปใหนไม่ได้หรอก...จะกลับห้องแล้วค่ะ ป้าจะไปใหนก็ไปเถอะค่ะ" พูดพรางส่งยิ้มให้ป้าบัว แต่ป้าบัวก็มีแค่สีหน้าเดียวจริงๆ เย็นชาเช่นเดิม

บางทีหญิงสาวก็แอบขำท่าทีของนาง..."งั้นป้าไปเตรียมอาหารเย็นก่อนนะคะ นายหญิงขึ้นไปอาบน้ำเถอะค่ะ เสร็จแล้วเดี๋ยวป้าไปตาม" พูดเสร็จป้าบัวก็เดินหายเข้าไปในครัว

หญิงสาวรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน หวังจะไปห้องคิมหันต์ เพื่อค้นหาโทรศัพท์มือถือและของใช้ส่วนตัว...เปิดเข้าไปห้องแรก ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าห้องของเขาคือห้องใหน เลยเปิดมั่วๆ 'ห้องนี้ไม่น่าจะใช่ห้องของเขานี่น่า มันเหมือนห้องผู้หญิง' หญิงสาวเดินพรางกวาดสายตาไปทั่ว พลันหยุดชะงักตรงรูปถ่ายที่วางอยู่บนโต้ะข้างเตียง

'นี่มันรูปพี่รุจกับ...ออ น่าจะเป็นน้องสาวของเขา..'หญิงสาวหยิบรูปมาดู หน้าตาของคนในรูปหน้าตาสะสวย สีหน้าท่าทางดูมีความสุขมากๆ แสดงว่าเรื่องทั้งหมดคือความจริง 'เธอตายไปแล้วจริงๆ แต่ทำไมคิมหันต์ยังเก็บรูปคู่ของทั้งคู่เอาไว้นะ เขาคงจะรักน้องสาวมากจริงๆไม่กล้าทำลายสิ่งของที่น้องสาวรัก' คิดได้แบบนี้ดาริกาเริ่มรู้สึกหดหู่ใจ สงสารเหลือเกิน สงสารทั้งน้องของเขาและสงสารทั้งเขา 'ป้าบัวบอกว่าคิมหันต์ไม่มีญาติที่ใหนอีกแล้วนอกจากสโรชาน้องสาวคนเดียว ทำลายอย่างอื่นไม่ได้ก็มาลงที่เราสินะ มันไม่ยุติธรรมเท่าไหร่ แต่..เราก็คงต้องชดใช้ ถ้าหากเขาต้องการแบบนี้' ดาริการีบเดินออกมาจากห้อง กลับเข้าไปห้องของตัวเองไม่คิดจะค้นหาโทรศัพท์อีกต่อไป...

เธอรู้สึกสับสนไปหมดกับสิ่งที่พบมา 'ป้าบัวเล่าอีกว่าคิมหันต์เมื่อก่อนไม่ใช่เป็นแบบนี้หลังจากน้องสาวจากไปเขาเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน เก็บตัว เงียบขรึม ไม่สุงสิงกับใคร บ้างานมากๆ นั่นก็คงเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ เราจะทำอย่างไรดีนะ ทำให้เค้ากลับมามีความสุข ชดเชยแบบที่ไม่ต้องมานอนเป็นเมียบำเรอให้เขาอยู่แบบนี้ โอ้ย!! นี่เรานึกถึงความสุขของเค้าทำไมกัน หยุดคิดฟุ้งซ่านสักทีดาริกา' หญิงสาวเอามือตบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกไปอาบน้ำ

"เอ๊ะ!! คุณเข้ามาทำไมตอนนี้คะ ชั้นยังไม่สะดวกตอนนี้ ออกไปค่ะคุณคิมหันต์" หญิงสาวตกใจที่ออกมาจากห้องน้ำเจอคิมหันต์นั่งอยู่บนเตียง

"ผัวจะมาหาเมียต้องรอเวลาด้วยหรอ มามะหายไปทั้งหลายวันมาให้ชื่นใจหน่อย" คิมหันต์อ้าแขนทำท่าจะกอดดาริกา ดาริการีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมตะโกนด่าออกมา

"ออกไปนะคนบ้า ออกไป ชั้นจะแต่งตัว ไอ้คนลามก คนโรคจิตวิตถาร!!!" เงียบไม่มีเสียงตอบกลับจากข้างนอก หญิงสาวเปิดประตูออกมาไม่มีคิมหันต์แล้ว

"คนบ้า กวนประสาทกันรึไง" หญิงสาวรีบออกไปใส่เสื้อผ้า แต่งตัวแบบลวกๆรีบเพราะกลัวคิมหันต์เข้ามาอีก พอนึกๆเธอก็อดขำไม่ได้ หายไปทั้งหลายวันกลับมายังมากวนประสาทกันอีก สงสัยจะเป็นบ้าจริงๆ หญิงสาวเผลอยิ้มออกมา

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูคงจะเป็นป้าบัวมาตาม "ป้าคะ ดาไม่หิวค่ะ ดาเหนื่อยๆอยากพักผ่อน ป้าไปจัดให้นายของป้าเถอะค่ะ "หญิงสาวตะโกนบอกคนหน้าประตู

"ได้ งั้นคืนนี้เจอกันนะ เดี๋ยวผัวไปกินข้าวอาบน้ำ กลับมาอย่าพึ่งหลับนะ คิดถึงมากๆเลยล่ะ"

เสียงตอบกลับมาเป็นคิมหันต์ หญิงสาวกระโดดขึ้นไปบนเตียงเอาผ้าห่มคลุมร่างรู้สึกหน้าร้อนผ่าว...หน้าแดงใจเต้นแรง 'คนบ้า พูดอะไรออกมา ใครเป็นเมียนาย' หญิงสาวได้แค่คิดในใจไม่ได้ตอบอะไรกลับไป....'โอ้ย!นี่เราเป็นบ้าหรือไม่ก็อาการไม่ดีแล้วล่ะ ที่รู้สึกเขินกับคำพูดของซาตานตนนั้น..'