ตอนที่13 สวาทนางพราย
1202 Words
อูเล คะฉิ่น ทรงยศและชาวบ้านเดินตามรอยเท้าของใครสักคนนึงในหมู่คนที่พลัดหลงเข้ามาในป่าลึกเรื่อยๆ ต้นไม้สูงใหญ่ขนาดหลายคนโอบยืนต้นแผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุม พื้นดินด้านล่างมีพืชจำพวกเฟิร์นมอสขึ้นเกาะตามก้อนหินทำให้ผืนป่าดูเขียวขจี อาการเย็นชื้นจนรู้สึกอึดอัดคล้ายจะเป็นไข้ อูเลแหงนมองฟ้าไม่เห็นแม้แสงตะวันสาดส่องตาเฒ่าไม่สามารถรู้ได้เลยว่าขณะนี้เป็นเวลาล่วงเลยมาเท่าใดแล้ว
"นายทหาร อูเลว่าพวกเรากลับกันเถอะยิ่งเดินเหมือนยิ่งลึก เราไม่ได้เตรียมของมาค้างแรมรีบกลับก่อนจะมืดกว่านี้ดีกว่า"อูเลบอกทรงยศที่เดินมาด้านหลัง
"ผมว่ารอยมันแปลกๆอยู่เหมือนกัน ผมก็ลืมเอะใจไปมัวแต่ตามรอยคิดว่าเป็นพวกผู้หมวดแต่รอยเท้านี้ไม่ใช่รอยรองเท้าคอมแบทน่าจะเป็นของชาวบ้านซะมากกว่า"อูเลเห็นพ้องกันกับเหตุผลของชายหนุ่มแต่ก็ยังสงสัยว่ารอยเท้านี้เป็นของใคร
"งันเราก็หมู่บ้านกันเถอะนายทหาร"คะฉิ่นรีบเสนออีก ทรงยศพยักหน้าให้สัญญานอูเลนำขบวนค้นหามุ่งหน้ากลับสู่หมู่บ้าน
นรินทร์ลอบออกจากสถานีอนามัยกลับมาที่บ้านพัก ปกรณ์กับลดาทั้งสองเองก็พึ่งมาถึงไม่นานรีบเข้ามาสบทบ
"พี่นะไม่มีอะไรในกล่องที่เอาผิดมันได้เลย มีแต่พวกผ้าแพร เครื่องใช้และก้อนหิน"
"ฉันรู้แล้วดูเหมือนพวกมันจะไหวตัวทัน"นรินทร์พูดขึ้นอย่างเจ็บใจ
"แล้วพวกมันเอาของไปซ่อนไว้ที่ไหนกันนะ"
"ก็คงต้องสืบกันต่อไป แต่ตอนนี้พวกมันคงระวังตัวแจ หาทางสืบดูคงลำบาก"
"ถ้างันจะทำยังไงดีถึงจะรู้ที่ซ่อน"
"ก็คงต้องมีพรายกระซิบล่ะมั้ง"ลดาพูดขึ้นบ้างอย่างทีเล่นทีจริงแต่ปกรณ์เหมือนนึกบางอย่างออก
"เฮ้ย นั่นจะไปไหนวะไอ้กรณ์"
"เดี๋ยวมาพี่ "ปกรณ์วิ่งเข้าไปทางชายป่า
"อะไรของเขานะตานั่น"ลดามองตามร่างสูงที่หายลับไป
"งานนี้สงสัยจะต้องพึ่งไสยศาสตร์กันแล้ว"นรินทร์นึกขำคนกลัวผีอย่างปกรณ์ที่เดินหายเข้าป่ามืดๆคนเดียวได้แล้ว
"อุบ แหวะ"ลดารู้สึกเวียนหัวคลื่นไส้ขึ้นมาแบบกะทันหัน
"เป็นอะไรไหมลดา"
"คลื่นไส้นิดหน่อยเองนะ นอนพักก็คงหาย"
"งันผมช่วยนะ"นรินทร์ประคองลดาขึ้นไปบนบ้านพัก พิมพลอยที่ลุกขึ้นนั่งมองดูทั้งคู่เดินขึ้นบ้านไปจากหน้าต่างของสถานีอนามัย เธอรู้สึกเจ็บชาๆที่หัวใจนี่เธอกำลังหึงนรินทร์หรอ หญิงสาวล้มตัวหลงนอนหลับตานิ่งๆข่มใจไม่ให้คิดถึงชายหนุ่ม
"ยัยผีพรายน้อยออกมาหน่อยสิ"ปกรณ์เดินพ้นแนวชายป่าตะโกนเรียกนางพรายสาว
"ได้ยินไหม ออกมาหน่อยสิ"
"เรียกเมียให้มันดีๆหน่อยสิจ๊ะผัวจ้า"เสียงหวานดังขึ้นลอยมาตามลม ชายหนุ่มมองหาแต่ไม่มีวี่แววของพรายสาว
"อยู่ที่ไหน รีบออกมาเลยนะมีเรื่องจะให้ช่วย"
"มีเรื่องอะไรที่ต้องให้ฉันช่วยจ๊ะผัวจ๋า"นางพรายสาวนั่งไกวตัวอยู่บนเถาวัลย์ที่โยงลงมาจากต้นไม้ใหญ่
"ออกมาได้ซะทีนะ ยัยผีชะนีน้อย"ปกรณ์มองเห็นหน้าหวานจิ้มลิ้ม รูปร่างเล็กอวบอึ๋มขาเนียนสวยรับปลีน่องขาวแกว่งไปมา อกโตเต่งตึงกระเพื่อมไหวตามแรงไกวปกรณ์เบือนหน้าหนีภาพที่สะกดตาตรงหน้าอย่างยากจะหักห้ามใจ
"ฉันอยากรู้ว่าของในลังที่พวกของอูซอขนมาอยู่ที่ไหนเธอพอจะช่วยได้ไหม"
"จะให้ทำก็ทำได้แต่มันไม่ใช่กิจของผี"นางพรายสาวยิ้มลอยหน้าลอยตา นายทหารหนุ่มกัดฟันอดทนเจรจาต่อ
"แล้วอยากได้อะไรถึงจะยอมทำให้"ปกรณ์ยอมเอ่ยสิ่งที่ผีสาวคิดในใจ นางพรายยิ้มระรื่นหัวเราะคิกคัก
"จริงนะ งันช่วยทำให้เมียพอใจหน่อยสิจ๊ะผัวจ๋า"ผีพรายสาวลอยลงมายืนตรงหน้าชายหนุ่ม ปกรณ์ก้มหน้างุดไม่จ้องมองใบหน้าใสเบื้องหน้า
"จะให้ทำอะไรก็รีบๆบอกมาสิ"ชายหนุ่มผู้ไม่สัดทัดเรื่องสตรีเพศเขินอายยืนตัวเกร็ง นางพรายสาวจับมือปกรณ์ไปไว้บนอกนิ่มของตน
"ขยำสิ"เสียงหวานบอกเบาๆนิ้วเรียวของชายหนุ่มออกแรงขยำความนุ่มหยุ่นสู้มือทำให้ชายหนุ่มเมามันออกแรงเพิ่มขึ้น
"อะ...อย่างนั้นแหละดีผัวจ๋า"นางพรายสาวครางเสียงกระเส่า ปกรณ์รู้สึกเหมือนควบคุมตนเองไม่ได้คว้าร่างของผีสาวมาไว้ในอ้อมแขน ประกบปากของเขาลงกับปากของผีสาวสอดลิ้นซุกซนลิ้มรับความหวาน นางพรายสาวจูบตอบชายหนุ่มอย่างเร่าร้อนเบียดอกโตเข้าหาอกกว้าง มือเล็กคลำหาแก่นกายที่แข็งขันปลดเปลืองกางเกงทหารของเขาออกใช้มือรูดขึ้นรูดลงจนน้ำใสๆเยิ้มออกมาที่รูเสียวของปกรณ์ ชายหนุ่มผละออกก้มลงซูดดมซอกคอขาวและอกอิ่ม ปากร้อนครอบครองยอดถันดูดเลียอย่างไม่ชำนาญจัดเจนนัก แต่ก็สร้างความกระสันเสียวให้นางพรายได้ไม่ใช่น้อย
"อิอิ แบบนี้ดีจัง"ผีพรายสาวหลับตายิ้มอย่างมีความสุข ปกรณ์ช้อนร่างเล็กขึ้นเกี่ยวเอวของเขา สอดใส่ความเป็นชายในช่องแคบอุ่นแน่น มือเล็กโอบรอบคอชายหนุ่มไว้ ปกรณ์ดันสะโพกสอบเสยขึ้นตามธรรมชาติวิสัยของบุรุษเพศที่ต้องการปลดปล่อยความใคร่ ร่างเล็กลอยขึ้นตามแรงกระแทกหนักๆครางเสียงดังลอดริมฝีปากบาง
"อ่ะ ...อ่าห์ แบบนี้พอใจหรือยังยัยผีพรายหื่น"ปกรณ์ถามเสียงลอดไรฟันกระหน่ำกระแทกสะโพกเข้าช่องแคบรัดตอดตุบๆภายใน
"โอว์...ยังๆยังไม่พอ เมียอยากกินน้ำ"ผีพรายสาวส่ายหน้าสูดปากครางเสียวกดกายให้แนบชิดร่างของชายหนุ่มจนแท่งแข็งแทงเข้าลึก ปกรณ์กัดฟันดันหลังผีพรายสาวติดต้นไม้ใหญ่ใช้เป็นหลักยึด เร่งจังหวะกายสอดประสานของทั้งคู่ให้เร็วขึ้น นางพรายจิกเล็บแน่นที่ไหล่กว้าง ชายหนุ่มกอดร่างบางแนบแน่นอัดความเป็นชายหลั่งน้ำอุ่นสีขาวข้นพุ่งเข้าโพรงแคบ
"อ่าห์...."ปกรณ์ทรุดลงกับพื้นขาของชายหนุ่มอ่อนแรงไม่มีแม้แรงจะทรงตัวอยู่ได้
"ตอนนี้พอใจแล้วผัวจ๋า เดี๋ยวเมียไปดูให้นะว่าของที่ว่าซ่อนอยู่ที่ไหน"นางพรายสาวกระซิบข้างหูปกรณ์ก่อนจะหายแวบไปทิ้งร่างไร้เรี่ยวแรงของปกรณ์ไว้ในไพรมืด
"ยัยผีพรายบ้า"ปกรณ์ตะโกนไล่หลังด่าฟ้าด่าลมเสียงพรายสาวหัวเราะคิกคักลอยตามลมมาอย่างยั่วให้โมโห
- Writer
