รักกลางไพร

ตอนที่12อะไรในลัง

กลุ่มของอูซอและพวกของนรินทร์เดินทางตัดเข้าทางท้ายของหมู่บ้านพอดี นรินทร์รู้สึกดีใจที่พาพิมพลอยมาถึงหมู่บ้านได้ มะเมียะรีบวิ่งมารับหมอพิมของตนร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหลเต็มไปหมด รีบละล่ำละลักถามอาการ พิมพลอยได้เพียงยิ้มตอบน้อยๆเท่านั้น ลดาเป็นอีกคนที่รีบมาดูเธอเห็นนรินทร์กับปกรณ์ปลอดภัยจึงแจ้งให้ทั้งสองรู้ว่าพวกอูเล คะฉิ่น ทรงยศและชาวบ้านบางส่วนเข้าไปตามพวกเขาในป่าแต่คงคลาดกัน

"นะ ปลอดภัยดีนะคะ"ลดาเข้ามาจับมือนรินทร์อย่างเป็นห่วง

"ครับ ปลอดภัยดีแต่คุณพิมสิอาการน่าเป็นห่วง"

"ค่ะ แต่มาถึงหมู่บ้านแล้ว ฉันว่าเราน่าจะหาทางรักษากันได้ ถ้ามีอะไรให้ลดาช่วยก็บอกได้นะ"

"ครับ ขอบใจนะลดา"นรินทร์มองหน้าลดา ความเป็นห่วงอย่างจริงใจฉายชัดจากแววตาหล่อน นายทหารหนุ่มรู้สึกดีใจที่ไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องของลดาอีก

"นี่แสดงว่าลดากับไอ้ยศ"

"บ้า! นะพูดอะไรน่ะ"นรินทร์พอจับสังเกตุจากท่าทีเขินอายของลดาได้จึงแกล้งแซวทำให้หญิงสาวใช่มือทุบอกคนตัวโตเบาๆ แต่นรินทร์หารู้ไม่ว่าการกระทำของเขาและลดาตกอยู่ใต้การมองของใครอยู่

พิมพลอยเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้าแม้จะไม่ได้ยินว่าคนทั้งคู่คุยอะไรกันแต่ก็พอจะเดาได้ถึงท่าทียิ้มระรื่นของชายหนุ่มและอาการขวยเขินของหญิงสาว ภาพนั้นมันทำให้เธอเจ็บแปลบๆที่ใจเขาคงจะดีใจที่ได้กลับออกจากป่ามาพบหล่อนซักที

"หมอให้อูซอกับลูกน้องพาหมอไปส่งที่โรงหมอนะ"อูซอจับอาการของหญิงสาวได้รีบเบี่ยงเบนความสนใจของพิมพลอย

"ได้สิอูซอขอบใจมากนะ"พิมพลอยยิ้มน้อยๆแสดงความขอบคุณ

"เฮ้ย!พวกเอ็งเอาลังไปเก็บไว้ที่บ้านลุงข้าก่อน ข้าจะไปส่งหมอ"อูซอตะโกนสั่งการลูกน้องแต่ท้ายประโยคจงใจให้นายทหารหนุ่มได้ยินและยิ้มเยาะ นรินทร์มองตามลังไม้ที่พวกลูกน้องของอูซอขนไป ชายหนุ่มอยากรู้ว่าภายในมีอะไรอยู่ด้านในจะใช่ของเถื่อนเหมือนที่เขาคิดไหม

"ไอ้กรณ์เอ็งจับตาดูพวกมันไว้นะ"นรินทร์เดินไปสั่งปกรณ์ ที่นั่งพักอยู่ปกรณ์พยักหน้ารับอย่างแข็งขัน พิมพลอยได้แต่มองตามร่างสูงของชายหนุ่มนี่เขาไม่ได้คิดสนใจหรือใส่ใจเลยว่าเธอจะเป็นอย่างไร

"พาฉันไปเถอะอูซอ ฉันอยากนอนพัก"พิมพลอยบอกเบาๆแล้วหลับตาลง อูซอและลูกน้องหามพิมพลอยไปยังโรงหมอโดยมีมะเมียะเดินคอยดูแลไม่ห่าง นายทหารหนุ่มเมื่อสั่งงานกับปกรณ์เสร็จก่อนมองตามร่างบางที่โดนหามไป

"นะ จะไม่ไปดูภรรยานะหน่อยหรอค่ะ"

"เขามีมะเมียะดูแลให้แล้วล่ะอีกอย่างผมไปก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วผมก็มีงานต้องทำทางนี้"นรินทร์บอกอย่างตัดใจถึงจะเป็นห่วงหญิงสาวแต่เขาต้องรู้ให้ได้ว่าในลังมีอะไรอยู่

ร่างพิมพลอยถูกว่างลงบนเตียงที่สถานนีอนามัย มะเมียจัดแจงเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หญิงสาว พิมพลอยสั่งให้มะเมียะเอายาตามที่เธอบอกมาให้ทานสามสี่เม็ด แล้วให้เด็กสาวทำแผลที่สะโพกให้ มะเมียะเคยมาช่วยพิมพลอยที่โรงหมอบ่อยๆเธอจึงทำแผลได้อย่างที่พิมพลอยเคยสอน

"เสร็จแล้วจ้า หมอพิมกินยาแล้วนอนเถอะเดี๋ยวฉันจะกลับบ้านไปต้มข้าวมาให้มะเมียะเห็นพิมพลอยทานยาแล้วง่วงจึงขอตัวไปทำข้าวต้มมาให้ พิมพลอยพยักหน้าน้อยแล้วหลับตาลงด้วยฤทธิ์ยาและความอ่อนเพลีย

มะเมียะเด็กสาวเดินลงบันไดลงมาเห็นอูซอและพวกยืนออกันอยู่ที่ด้านล่าง

"หมอเป็นยังไงบ้างมะเมียะ"อูซอรีบถามเมื่อเห็นเด็กสาวเดินลงมา

"กินยาหลับไปแล้วจ้ะ พวกพี่อูซออย่าขึ้นไปกวนหมอพิมนะให้เขาได้พักผ่อนฉันฝากหมอแป็บนึงจะไปต้มข้าวมาให้"มะเมียะบอกก่อนรีบเดินกลับบ้าน

"มะเมียะ พิมพลอยเป็นไงบ้าง"นรินทร์ที่กำลังจะไปเยี่ยมหญิงสาวเจอมะเมียะที่กลางทาง

"ทำแผลเช็ดตัวให้ ตอนนี้กินยาหลับไปแล้วพี่อูซอเฝ้าอยู่"มะเมียะนึกโมโหนายทหารหนุ่มแทนพิมพลอยจึงตอบห้วนๆ

"หรองันก็ดีแล้วล่ะ ว่าแต่อูซอเป็นคนในหมู่บ้านนี้หรอ"นรินทร์เห็นท่าทีเด็กสาวจึงแกล้งหลอกถาม

"อ่อ พี่อูซอเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่คะฉิ่นอยู่อีกหมู่บ้านแต่ชอบแวะมาที่หมู่บ้านเราเสมอเพราะพี่อูซอแอบชอบหมอ ที่หมอเคยช่วยรักษาให้หายป่วยเมื่อสองปีที่แล้วโน้น"ชายหนุ่มคิดตามที่มะเมียะบอกก่อนรีบเอ่ยถามขึ้นอีก

"แล้วทำงานทำการอะไรดูไม่เหมือนชาวบ้านธรรมดา"

"เห็นว่าพี่อูซอขนของให้พวกนายทุนนะ มีเงินใช้หนามือเชียวล่ะไม่จนๆเหมือนชาวบ้านหรอก นี่ก็ชอบซื้อของสวยๆเสื้อผ้ามาให้หมอพิมเสมอ"มะเมียะรีบคุยข่มให้เห็นว่าพิมพลอยมีค่าไม่ใช่ของตายสำหรับชายหนุ่ม

"มะเมียะขอตัวก่อนนะจ้ะต้องไปต้มข้าวให้หมอ"เด็กสาวรีบพูดแล้วเดินสะบัดก้นหนีไป นรินทร์มองตามอย่างขันๆเขาพอจะรู้สิ่งที่เด็กสาวต้องการสื่อให้เขาหึงพิมพลอยแต่ชายหนุ่มไม่ได้กังวลเรื่องนั้นเลย เพราะถ้าหญิงสาวจะชอบอูซอคงไม่ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมาถึงสองปี ชายหนุ่มหันหลังกลับบ้านพัก ว่าจะไปปรึกษาปกรณ์เรื่องของในลังนั้นอีกทีแล้วค่อยแอบไปเยี่ยมหญิงสาวเพราะยังไม่อยากปะทะกับอูซอตอนนี้

"กรณ์ได้เรื่องว่าไงบ้าง"นายทหารหนุ่มรีบถามเมื่อเห็นปกรณ์นั่งบนแคร่หน้าบ้านพัก

"พวกมันขนของไปไว้ที่บ้านอูเลครับ"ปกรณ์รีบรายงาน นรินทร์ขบคิดถึงวิธีการที่จะล่วงรู้ว่าของในกล่องคืออะไร

"ไอ้กรณ์เตรียมตัวคืนนี้เราจะรู้ให้ได้ว่าของในกล่องคืออะไร"

นรินทร์วางแผนกับปกรณ์อย่างคร่าวๆนรินทร์จะเป็นคนคอยดูต้นทางพวกอูซอที่สถานีอนามัยไว้ ส่วนปกรณ์จะแอบเข้าไปดูว่าในลังไม้มีอะไรที่บ้านของอูเล โดยใช้ช่วงเวลาที่พวกอูซอกินข้าวเย็นรวมกัน

"แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าพวกของอูซอจะมากินข้าวที่อนามัย"ปกรณ์นึกสงสัย

"เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงฉันจะให้มะเมียะจัดข้าวมาที่อนามัยแต่เรื่องนี้ต้องขอแรงลดาหน่อยได้ไหม"นรินทร์หันไปถามลดาที่นั่งอยู่ใกล้ๆ หญิงสาวพยักหน้ารับเพราะก็เป็นลูกของทหารเหมือนกันงานที่สามารถรับใช้ชาติได้เธอไม่เกี่ยงอยู่แล้ว

"แต่คุณต้องระวังหน่อยนะลดา"

"ค่ะ นะไม่ตัองเป็นห่วงเรื่องแค่นี้สบายมาก"ลดาตั้งอกตั้งใจช่วยชายหนุ่มเต็มที่

"ไปงันก็เริ่มกันเลย"นรินทร์สั่งให้แยกย้ายเข้าไปในหมู่บ้าน

ลดาเดินไปที่บ้านของมะเมียะมองดูเห็นเด็กสาวกำลังง่วนกับการทำอาหารต่างๆ

"มีอะไรให้ฉันช่วยไหมมะเมียะ"ลดาเอ่ยขึ้น มะเมียะเด็กสาวหันมามองอย่างไม่ศรัทธาเท่าไร

"อย่างคุณจะช่วยอะไรฉันได้ ทำเป็นหรอกับข้าวนะ"

"ไม่เป็นหรอก แต่ฉันช่วยเอากับข้าวไปส่งให้ได้นะ"

"จริงหรอ"มะเมียะมองหญิงสาวตรงหน้าการมีคนช่วยอาจดีกว่าเพราะเธอต้องต้มข้าวต้มให้พิมพลอยอีกคงใช่เวลานานกว่าคนอื่นๆจะได้กินข้าว

"อาหารในสำหรับนั่นแหละยกไปได้เลย"มะเมียะรีบบอก ลดาก้มลงหยิบสำรับแล้วเดินลงจากบันได

"เดี๋ยวคุณ"มะเมียะพูดขึ้นทำให้ลดาหันกลับมามอง

"ขอบใจคุณมากนะ"เด็กสาวพูดขึ้นลดายิ้มกว้างที่มะเมียะไม่ได้เกลียดเธอมากนักอย่างที่เธอคิด

"พวกคุณค่ะ คือฉันมาเรียกพวกคุณไปทานข้าวที่อนามัย"ลดายกสำหรับไปที่ใต้ถุนบ้านโดยมีลูกน้องของอูซอสองคนเฝ้าอยู่

"ได้จ้ะคนสวย"หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมองใบหน้างามและรูปร่างสูงโปร่งของลดา

"แต่พวกเราต้องเฝ้าของนะ"อีกคนขัดขึ้นลดาเห็นท่าจะไม่ดีจึงรีบบอก

"พวกคุณรีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวทางโน้นหิวคุณจะโดนดุเอาเดี๋ยวทางนี้ฉันเฝ้าให้"ลดาแกล้งอาสาทั้งสองเหมือนจะเออออเห็นด้วย

"งันพี่ฝากคนสวยหน่อยนะ กับข้าวนี่ใข่ไหมเดี๋ยวพี่ยกไปเอง"ลดายิ้มหวานให้ทั้งคู่แล้วเยือนถาดสำหรับให้

"ความจริงน้องน่าจะไปกินด้วยกันนะ สวยๆแบบนี้พี่คงกินข้าวอร่อย"

"พวกคุณไปกันเถอะคะเดี๋ยวฉันจะรออยู่ทางนี้"ลดาเอื้อมมือไปจับไหล่ของคนทั้งคู่ดันให้เดินหน้าไป ทั้งสองทำตามลดาราวกับต้องมนต์สะกด มารยาหญิงงามใช้ได้กับบุรุษเสมอ

เมื่อทั้งสองเดินหายลับไปลดาส่งสัญญานให้ปกรณ์ออกจากที่ซ่อนมาเพื่อเปิดดูของในลัง ชายหนุ่มพยายามงัดลังไม้ที่ตอกตะปูแน่นหนาออกแต่ต้องใช้เวลานานกว่าไม้จะหลุดออก ลังแรกมีผ้าทอมือต่างๆเต็มลัง ปกรณ์หัวเสียเขาพยายามงัดลังที่สองออกแต่ก็เหมือนเดิม ลังที่สองมีพวกว่านยาต่างๆของใช้ผู้หญิงบ้างส่วนไม่มีอะไรน่าสงสัยพอที่จะใช้เป็นหลักฐานจับกุมว่าลักลอบขนของเถื่อนได้เลย

"ลังสุดท้ายแล้วเร็วหน่อยสิกรณ์"ลดารีบเร่งให้ปกรณ์เปิดลังออกเพราะกลัวว่ามะเมียะจะลงมาเห็นซะก่อน ปกรณ์พยายามงัดอย่างสุดความสามารถแต่ลังนี้ถูกตอกตะปูแน่นหนากว่าลังอื่นๆ

"ไม่ไหวอ่า มันแน่นมากงัดไม่ออกเลย"ปกรณ์ออกแรงงัดกัดฟันจนหัวสั่นแต่ก็ไม่เป็นผล

"งัดไม่ออกงันก็ยกไปเลย มาฉันช่วย"ลดาเข้ามาช่วยยกลังอีกฝั่งหนึ่งขึ้นพร้อมกับปกรณ์แต่ของภายในลังมีน้ำหนักมากทำให้ลดาเผลอปล่อยมือ โพละ! ลังไม้หล่นลงแตกกระจาย ลดาและปกรณ์มองของในกล่องที่แตกออกอย่างตกใจ

"ก้อนหิน!"ลดากับปกรณ์ร้องขึ้นพร้อมกัน

"คุณลดาผมว่าเราโดนหลอกซ้อนแผนแล้วแหละครับ พวกเรารีบหนีกันก่อนเถอะพวกมันคงรู้แล้ว"ลดาพยักหน้าอย่างเห็นด้วยรีบหลบออกจากบ้านของอูเลกลับไปบ้านพัก

นรินทร์เห็นพวกอูซอนั่งกินข้าวกันอยู่ด้านล่างของสถานีอนามัยจึงแอบปีนหน้าต่างด้านหลังขึ้นไปข้างบน ร่างของพิมพลอยยังคงหลับอยู่บนเตียง ชายหนุ่มจ้องร่างบางสีหน้าของเธอดูดีขึ้นมาก นรินทร์รู้สึกเบาใจขึ้นที่พิมพลอยปลอดภัยชายหนุ่มลูบศีรษะหญิงสาวเบาๆแล้วก้มลงจุมพิศที่หน้าผาก เสียงเดินขึ้นบันไดมาทำให้นรินทร์ต้องผละออกเขามุดลงนอนใต้เตียงของพิมพลอยเพื่อแอบ

"ฮ่ะ ฮ่า สะใจข้าจริงๆไอ้พวกทหารโง่ว่าแล้วเชียวมันต้องมีแผนจะแอบดูของในลังของเรา แต่ข้าไม่โง่เอาใส่ลังมาให้พวกมันจับได้หรอกโว้ย"อูซอพูดกับใครสักคนนึง

"พี่อูซอแอบเอาของไปซ่อนไว้ไหนพวกฉันไม่เห็นรู้เลย"

"ที่ๆอันตรายที่สุดคือที่ๆปลอดภัยที่สุดเว้ย"อูซอพูดแล้วหัวเราะลั่นก่อนก้มลงมาชิดหญิงสาว

"รอหน่อยนะหมอส่งของเสร็จคราวนี้ได้เงินมากโขที่เดียว"ร่างใหญ่ยิ้มใช้มือหนาลูบไล้แก้มใสของหญิงสาว

"พี่เราไปดูกันไหมว่าไอ้พวกทหารมันจะทำหน้ายังไงเมื่อรู้ว่าในลังไม่มีอะไรที่พวกมันต้องการ"

"ไปสิว่ะ ข้าก็อยากเห็นหน้าของไอ้ทหารนั้นนักว่ามันจะทำหน้าแบบไหน"พวกของอูซอถอยออกไปด้านล่าง นรินทร์อยู่ใต้เตียงได้ยินหมดทุกอย่างนึกเจ็บใจที่โดนมันหลอกซ้อนแผนแถมยังไม่รู้ว่าของอยู่ที่ไหนอีก

ร่างใหญ่มุดออกจากใต้เตียง มองพิมพลอยที่ยังคงหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องราว ร่างของนายทหารระดมจูบไปทั่วแก้มใสก่อนประทับจูบที่ริมฝีปากบางลบรอยมือของอูซอ พิมพลอยได้รับจูบหนักๆที่ทั้งดุดันและหวานซาบซ่านหญิงสาวเผยอปากรับคล้ายความฝัน นรินทร์กดจูบลงบดริมฝีปากบางมือหนาประคองยกศีรษะเข้ามาใกล้แต่ก็ต้องตัดใจถอนจูบออกเมื่อนึกถึงคำบนบาน

"ผมจะทนได้อย่างไร เมื่อคุณไม่ยอมขัดขืนเลย"นายทหารหนุ่มกล่าวมองร่างที่ยังหลับอยู่เข้าหลงใหลเขาอยากจะครอบครองเธอซะเดี๋ยวนี้ แต่ด้วยคำบนบาน อาการบาดเจ็บของหญิงสาวและภาระหน้าที่ทำให้นรินทร์ตัดใจปีนหน้าต่างออกไปทางเดิม

พิมพลอยลืมตาขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตน เธอคงเหนื่อยมากจนฝันอะไรเป็นตุเป็นตะว่าชายหนุ่มมาหาแล้วจุมพิศเธออย่างเร้าร้อน แล้วร่างบางก็ถอนหายใจเพราะคิดว่าเขาคงไม่มีเวลามาใส่ใจภรรยากำมะลออย่างเธอหรอก แค่ต้องไปตามหาในป่าเขาก็ดูทุกข์ใจไม่อยากจับต้องไม่อยากมองหน้าเธอมากพออยู่แล้ว แล้วเรื่องอะไรที่เขาต้องมาเยี่ยมเธอ ป่านนี้คงมีความสุขอยู่กับแฟนสาวของเขา พิมพลอยได้แค่คิดน้ำตาหยดใสๆก็พาลจะไหล