รักกลางไพร

ตอนที่10 หมู่บ้านกลางป่า

ไม้แห้งที่เตรียมไว้ใช้สำหรับก่อไฟใกล้จะหมด คืนนี้อากาศหนาวเย็นจัด พิมพลอยนอนหลับไปแล้วจากอาการอ่อนเพลียสะสม นายทหารหนุ่มลุกออกนอกโพรงหิน ชายหนุ่มคิดว่าต้องไปเก็บไม้มาเพิ่มไม่เช่นนั้นก่อไฟคงมอดก่อนหมดคืนนี้

ร่างใหญ่สาวเท้าเข้าไปในความมืดมีเพียงคบเพลิงไม้ยางสนติดไฟที่ให้แสงสว่าง นายทหาหนุ่มก้าวขาเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ

กิ่งไม้แห้งหายากเพราะอากาศเย็นชื้น เสียงแว่วเหมือนคนพูดคุยกันอยู่ นายทหารหนุ่มนิ่งหยุดฟัง คล้ายกับมีบ้านคนหรือหมู่บ้านอยู่ไม่ไกลนัก

ขายาวของชายหนุ่มวิ่งไปตามต้นเสียง เมื่อโผล่พ้นแนวป่าก็พบกับหมู่บ้านขนาดเล็กตั้งอยู่สิบกว่าหลังคาเรือน ชายหนุ่มรู้สึกดีใจที่เจอบ้านคนเสียทีรีบวิ่งเข้าไปขอความช่วยเหลือ

"ช่วยด้วยครับผมกับภรรยาหลงป่า ภรรยาผมเจ็บหนักอยู่ทางโน้น"นายทหารหนุ่มเคาะประตูกระท่อมที่ยังจุดตะเกียงด้านในสว่างอยู่

"มีอะไรหรือจ๊ะ"สาวน้อยชาวบ้านรูปร่างอ้อนแอ่นเปิดประตูออกมา หน้าตายิ้มแย้ม

"ช่วยผมด้วยครับภรรยาผมป่วยนอนอยู่ในป่า"นรินทร์เอ่ยขอความช่วยเหลือ

"พี่อินออกมานี่หน่อยสิจ้ะ พี่รูปหล่อเขามาขอความช่วยเหลือ"

"มีอะไรหรืออร"สาวชาวบ้านอีกคนเดินออกมาหล่อนเป็นคนทรวดทรงอวบอัด เนินอกใหญ่โผล่พ้นผ้าคาดอกขึ้นมา

"ผมขอความช่วยเหลือหน่อยครับ ภรรยาผมบาดเจ็บรออยู่ในป่า"

"ได้สิจ้ะ แต่พี่ชายต้องไปพาเมียมาพักที่นี้นะ ในหมู่บ้านพวกผู้ชายไปตัดไม้ในป่ากันหมดไม่มีใครอยู่เลยจ้ะ"

"ขอบคุณนะครับผมจะไปพาเธอมาเดี๋ยวนี้"นายทหารหนุ่มดีใจที่ชาวบ้านมีไมตรีจิตรีบกลับไปยังโพรงหิน

"คุณพิมพลอยผมเจอชาวบ้านเราไปพักกับพวกเขาก่อนนะ"นรินทร์ปลุกพิมพลอยขึ้นหญิงสาวปรือตามอง พยักหน้าอย่างอิดโรยเพราะพิษไข้จากแผล ร่างใหญ่รวบร่างเธอไว้ในอ้อมแขน อุ้มขึ้นมุ่งตรงไปที่หมู่บ้านที่พบเมื่อครู่

"วางตรงนี้เลยจ้ะ"อรสาวน้อยชาวบ้านเตรียมปูฟูกไว้รอร้องบอก ชายหนุ่มวางร่างพิมพลอยลงในกระท่อมลูบศีรษะหญิงสาวเบาๆอย่างเป็นห่วง

"ตัวร้อนจี๋เลย"อินเอามืออังหน้าผากหญิงสาวแล้วรีบชักมือกลับ

"คงต้องเช็ดตัว พี่ชายช่วยฉันหน่อยได้ไหมจ๊ะ น้ำในโอ่งหมดพอดีไปหาบน้ำกับฉันหน่อยที่ลำธารใกล้ๆนี่เองจ้ะ"อินสาวทรงโตขอแรงชายหนุ่ม นรินทร์พยักหน้ารับลุกตามหล่อนไป

ลำธารเล็กๆอยู่ไม่ไกลนักอย่างที่อินบอกหล่อนเดินถือถังลงไปตักน้ำแล้วยื่นให้นายทหารหนุ่ม แต่ยื่นไม่ถึงก็ทำให้น้ำในถังหกรดลงบนตัวหญิงสาว ผ้าคาดอกที่รัดไว้อย่างหลวมๆหลุดลงเผยให้เห็นอกใหญ่ที่คล้อยลงตามแรงโน้มถ่วง

"ว๊าย"เสียงแม่สาวชาวบ้านร้องขึ้นนรินทร์ที่ยื่นตกตะลึงอยู่รีบหันหลังให้หญิงสาว

"ผมขอโทษครับ ผมรับไม่ดีเอง"

"ไม่แต่ไรจ้ะแต่ช่วยดึงฉันขึ้นไปได้ไหมจ๊ะ"นายทหารหนุ่มส่งมือให้โดยไม่ได้หันกลับไปมอง นางอินสาวชาวบ้านจับมือชายหนุ่มแล้วกระชากแขนชายหนุ่มลงจากฝั่งเข้าหาตนเอง นรินทร์เสียหลักล้มหน้าฟาดลงกับอกเปลือย หญิงสาวใช้มือโอบรอบคอชายหนุ่มไว้เบียดทรวงอกเขัาชิดเพื่อปลุกไฟราคะของชายหนุ่ม

พิมพลอยรู้สึกเจ็บแผลที่สะโพกจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมอง แต่ภาพตรงหน้าทำให้เธอตกใจแทบเสียสติ ร่างเด็กสาวชาวบ้านค่อยๆเอามือเลิกผ้าถุงของเธอขึ้น แลบลิ้นยาวตวัดเลียแผลที่สะโพกเธออย่างหิวโหย ใบหน้าเด็กสาวแปรเปลี่ยนมีเส้นเลือดปูดโปนขึ้นเต็มหน้านัยน์ตาดำสนิทไร้ซึ่งตาขาว

"กรี๊ด..."

นรินทร์เงยหน้าขึ้นจากอกอิ่มที่นางอินกดหน้าเขาแนบไว้อย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงร้องของพิมพลอย ชายหนุ่มรีบถลันลุกขึ้นวิ่งกลับไปที่กระท่อม

"เป็นอะไรครับคุณพิม" ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นพิมพลอยนอนตัวสั่นเมื่อชี้ไปที่เด็กสาวแล้วพูดไม่เป็นภาษา

"เกิดอะไรขึ้นอร"อินผู้เป็นพี่สาวถามขึ้นเมื่อเดินตามกลับมาถึง

"ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ ฉันกำลังทำแผลให้อยู่ดีๆก็ร้องกรี๊ดขึ้น สงสัยจะฝันร้าย"เด็กสาวพูดแล้วจ้องมองสายตามาดร้ายไปที่พิมพลอยโดยที่นรินทร์ไม่เห็น

"ผี...ผี...ไปจากที่นี้กัน"หญิงสาวชี้มือไปที่สองพี่น้องสาวชาวบ้านแล้วซบหน้าลงบนอกชายหนุ่ม

"คุณคงตาฝาดเพราะพิษไข้ "นรินทร์ลูบศีรษะหญิงสาวเบาๆปลอบโยน

"ขอผมดูแผลหน่อยนะ"ชายหนุ่มมองดูบาดแผลแล้วถึงกลับตกใจเพราะแผลที่ใกล้จะสมานดีมีเพียงอาการบวมแดงเล็กน้อยบัดนี้เปลี่ยนเป็นสีเขียวคล่ำคล้ายไม่มีเลือดมาหล่อเลี้ยง

"พวกคุณพอมียารักษาไหมครับ"ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างกังวล

"มีจ้ะ เดี๋ยวฉันกลับน้องจะเข้าเอาในหมู่บ้านมาให้รออยู่นี้ก่อนนะ"นางอินชวนน้องสาวเดินออกมาจากกระท่อม

"แล้วอย่าลงมาเพ่นพ่านนะจ้ะ ที่นี้งูชุม เดี๋ยวจะโดนฉกเอา"อรผู้เป็นน้องร้องบอกขึ้นอีก พิมพลอยได้แต่มองตามทั้งสองจนลับสายตาอย่างหวาดระแวง

หลังจากสองพี่น้องนั้นออกไปพิมพลอยจับแขนนรินทร์แน่นดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสๆแววตาวอนขอ

"พาฉันออกไปจากที่นี้เถอะค่ะ"

"คุณบาดเจ็บอยู่ พวกชาวบ้านกำลังช่วยคุณอยู่นะ"

"นรินทร์ฉันขอร้องล่ะพาฉันไปจากที่นี่ที"พิมพลอยเรียกชื่อนรินทร์อย่างจริงจังพร้อมอ้อนวอน

"ได้ครับ แต่เดี๋ยวผมมานะ"นายทหารหนุ่มปลอบโยน มองว่าเธอคงเพ้อเพราะพิษไข้

"ไม่ค่ะ เราไปกันเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"แป๊บเดียวนะผมสัญญา"นายทหารหนุ่มลูบหัวหญิงสาวค่อยๆแกะมือที่จับแขนของเขาไว้แน่นออก

นายทหารหนุ่มก้าวออกจากกระท่อมเขาต้องไปรีบเอายากับชาวบ้านทั้งสองคนนั้นก่อน ร่างสูงเดินเข้าไปในหมู่บ้าน กระท่อมหลังอื่นๆดูผุพังทรุดโทรมเกิดกว่าที่จะมีคนอาศัยได้ กลิ่นเหม็นสาบสางเหมือนสัตว์เน่าตายลอยมาตามลมจนนรินทร์ต้องกลั้นหายใจเป็นช่วงๆ ฝีเท้าที่ก้าวเดินแบบปกติปรับเปลี่ยนเป็นย่องตามสัญชาตญาน เขาได้ยินเสียงคุยกับของสองพี่น้องพอจับใจความได้ว่า

"นังอรแกทำอะไรของแกฉันเกือบจะได้ไอ้ผู้ชายเป็นผัวอยู่แล้วเชียว"

"ก็ฉันหิวนิพี่เราตกลงกันแล้วไงว่าพี่เอาไอ้ผู้ชายส่วนฉันจะกินแม่ผู้หญิง"เด็กสาวผู้น้องตอบพร้อมก้มลงกัดแทะบางอย่าง

นรินทร์ได้ยินเพียงทันนั้นรีบถอยตัวหันหลังกลับไปที่กระท่อมทำไมเขาไม่เชื่อคำพูดพิมพลอยหรือฉุกใจคิดนะว่ามันแปลกๆนรินทร์กลับเข้ามาในกระท่อม นายทหารหนุ่มจับสายคล้องปืนพาดที่ไหล่ มือทั้งสองข้างช้อนร่างบางอุ้มขึ้นรีบเดินออกจากกระท่อม

"จะไปไหนกันหรือจ๊ะ บอกแล้วไงว่าอย่าออกมาเพ่นพ่าน"เสียงหวานเย็นจับขั่วหัวใจจนขนลุก นรินทร์ลืมตาเบิกโพลงตกใจเมื่อสองพี่น้องยืนประจันหน้าอยู่หน้าตาของทั้งคู่ดูแปลกไปมีเส้นเลือดปูนโปนสีเขียวขึ้นเต็มหน้านัยน์ตาสีดำสนิท

"แผลยังไม่หายเลยจะรีบไปไหนหรือจ๊ะ"อรผู้เป็นน้องถามขึ้นพร้อมเดินเข้ามาใกล้แต่ท่าเดินผิดแผกจากปกติ เท้าแรกก้าวนำส่วนเท้าหลังที่ก้าวตามเน่าเฟอะมีรอยถูกกัดแทะ

"ต้องรักษาด้วยการกัดกินส่วนที่เน่าๆออกอย่างนี้ถึงจะหายแบบนี้"ว่าเสร็จนางอรก็ยกขาของตนขึ้นมากัดกินเลือดและน้ำหนองจากแผลที่เน่าเฟะหล่อนเคี้ยวเต็มปากแล้วยื่นหน้ามาใกล้

"กรี๊ด......."พิมพลอยกรีดร้องขึ้นภาพตรงหน้า ที่สยดสยองน่ากลัวตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลย

นรินทร์ได้สติจากเสียงกรี๊ดของพิมพลอยเขาว่างร่างหญิงสาวลงข้างๆวาดปืนประทับบนบ่าปลดล็อคเซฟมือเหนี่ยวไกปืน

ปัง!

เสียงดังกัมปนาทของอาวุธปืนที่ลูกกระสุนแหวกตัดอากาศไปปะทะร่างของนางอรล้มลง

ปัง!

เสียงลั่นไกยังดังขึ้นอีกนัดลูกกระสุนตรงไปเจาะอกด้านซ้ายของอินผู้เป็นพี่ เจ้าของร่างที่ถูกกระสุนเซเล็กน้อยแต่กลับจ้องมองแล้วแสยะยิ้มมาอย่างน่ากลัว

พิมพลอยตื่นกลัวสุดขีดเธอยันตัวเองลากไปติดผนังกระท่อม คว้ามีดที่แนบอยู่เอวขึ้นมาจับแม้จะเจ็บบริเวณสะโพกและหวาดกลัวเพียงใด แต่หญิงสาวก็ยังพอมีสติ

นางอรเมื่อเห็นว่าเล่นงานชายหนุ่มไม่ได้จึงกระโดดมาข้างกระท่อมแลบลิ้นยาวน่าขยะแขยงมาพันรอบข้อเท้าของหญิงสาวข้างที่เจ็บ พิมพลอยตกใจสะบัดออก ความเจ็บที่สะโพกแล่นจี๊ด หญิงสาวกัดฟันแน่นเพราะความเจ็บและปวดหนึบ ยกมีดเงื้อมือขึ้นฟันฉับสุดแรง ลิ้นยาวขาดสะบัดม้วนกลับเข้าไปในปากส่วนที่พันติดขาอยู่ค่อยๆคลายออก

นรินทร์กดลั่นไกส่งกระสุนเข้าจุดสังหารทุกลูกแต่ปีศาจสาวทั้งคู่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดกลับดาหน้ากันเดินเข้ามาใกล้ นรินทร์ก้าวถอยหลังกรูมาชิดหญิงสาว กระสุนเหลือเพียงไม่กี่นัดเขาจะทำเช่นไรดี พิมพลอยเงยหน้าขึ้นมองนรินทร์ตัวประหลาดสาวทั้งคู่ยังตรงก้าวเข้ามาเรื่อยๆ หรือว่าเธอกับเขาจะหนีไม่รอดแล้วจริงๆ

อูเลกับคะฉิ่นกลับมาถึงหมู่บ้านหลังจากที่อดทนเดินบุกลุยฝ่าดงมาโดยไม่หยุดพักเพื่อให้กลับถึงก่อนค่ำ มะเมียะ ลดา ทรงยศและชาวบ้านต่างมารุมล้อมถามถึงบุคคลที่หายไป อูเลเล่าเรื่องราวคร่าวๆให้ฟังแต่ไม่ได้บอกว่าตนปลุกผีจนเกิดเรื่องขึ้น

"ถ้าอย่างนั้นหมอพิมก็ยังไม่เจอแล้วคนอื่นๆก็ยังมาหลงกันอีก"มะเมียะกล่าวสรุปถอนหายใจรู้สึกเป็นห่วงทุกคน

"ผมจะออกไปตามหาพวกเขา"ทรงยศพูดขึ้นเขาไม่อาจอยู่นิ่งได้รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

"พรุ่งนี้ค่อยไปนะพ่อทหาร เราจะเกณฑ์คนไปช่วยตามหากันต้องเจอเป็นแน่"อูเลพูดขึ้น

"แล้วชาวบ้านจะไปกันหรอ"ทรงยศไม่แน่ใจเพราะคราวก่อนไม่มีใครอาสาเลย

"เมื่อวานพวกเราพลัดหลงกันไม่ได้เข้าไปในป่าลึกนัก ชาวบ้านคงยินดีช่วยแต่ต้องกลับก่อนพลบค่ำ"

ทรงยศพยักหน้าเข้าใจ สีหน้าเขาเคร่งเครียดบอกถึงความวิตกกังวลเป็นห่วงเพื่อนทหารทั้งคู่ที่อีกคนรักเหมือนพี่ชายส่วนอีกคนก็เหมือนเพื่อนตาย ลดาสังเกตอาการเห็นถึงความไม่สบายใจของชายหนุ่มจึงแตะไหล่เขาเบาๆเธอเองก็รู้สึกเป็นห่วงทุกคนเช่นกัน

"ผมรู้สึกเป็นห่วงพวกเขาแปลกๆกลัวจะมีเรื่องที่ไม่ดีเกินขึ้นครับ ลดา"ทรงยศจ้องมองในตาหล่อนแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะมีเพียงอูเลและคะฉิ่นเท่านั้นที่รู้ว่าพลัดหลงกันที่ใด