เอ้อร์หลานตัวแข็งไปชั่วครู่เมื่อจู่ ๆ ก็ถูกดึงไปกอดกระทั่งนางยังได้กลิ่นสุราโชยออกมาจากตัวของเขา ยามนี้นางจึงยิ้มออกมาแล้วยกมือโอบรอบร่างสูงทั้งลูบหลังเบา ๆ
"เป็นอันใด จู่ ๆ ก็ทำเช่นนี้"
โจวหลิวหยางเงียบไปชั่วครู่แล้วเอ่ยว่า
"ศิษย์พี่เป็นข้าที่ผิด ครานั้นเป็นข้าที่ไม่ได้อยู่ข้างกายท่าน ทำให้ท่านเกือบได้รับอันตรายแล้ว หากท่านอาจารย์ที่อยู่บนสวรรค์รู้เข้าคงตำหนิข้าแล้ว ศิษย์พี่ข้า..."
เอ้อร์หลานแย้มยิ้มอ่อนโยนมือเรียวยังคงลูบที่แผ่นหลังของเขาช้า ๆ
"ทั้ง ๆ ที่ข้าสั่งคนเอาไว้แล้วว่าห้ามบอกเรื่องนี้ให้เจ้ารู้สุดท้ายหูตาของเจ้าก็กว้างขวางดังเดิม เพราะข้ารู้ว่าเจ้าเป็นแบบนี้ข้าจึงไม่บอกเจ้า หยางเอ๋อร์อย่าโทษตัวเอง เจ้าคือผู้ใดมีหน้าที่ความรับผิดชอบมากมายในมือไม่อาจเอาชีวิตมาผูกติดกับข้าได้ ก่อนท่านพ่อจากไปท่านก็บอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่าอย่าโทษตัวเอง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเป็นเพราะสวรรค์ลิขิต
