ตอนที่ 3
1302 Words
EP 3: น้องผัวรสวาท
“คนไข้ฟื้นแล้วคะ”
เสียงของนางพยาบาลในห้องฉุกเฉินดังขึ้นใกล้ๆ ร่าง ทำให้ธีรภัทรที่กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่สะดุ้ง
“ครับ...”
“คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ”
“อ๋อ... ครับๆ”
เขารีบเดินตามร่างของนางพยาบาลเข้าไปในห้องฉุกเฉิน และก็ได้เห็นแม่ตัวซวยนั่งอยู่บนเตียง และยกมือขึ้นกุมขมับตลอดเวลา
“ฟื้นแล้วก็ดี ผมจะพาไปส่งบ้าน”
เสียงกระด้างของใครบางคน ทำให้คนที่กำลังมึนๆ ศีรษะอยู่หันไปมอง ก่อนจะเบิกตากว้าง
“คุณ...?”
ธีรภัทรยิ้มหยันน้อยๆ
“โลกมันกลมคุณว่าไหม ไม่น่าเชื่อว่าพี่สะใภ้ของตัวเองจะมาวิ่งตัดหน้ารถ ดีนะไม่ชนตาย ไม่อย่างนั้นคงถูกพี่พีร์กระทืบตายตามไปแน่ๆ”
เขาจำหล่อนได้ และหล่อนก็จำเขาได้เช่นกัน
ผู้ชายคนนี้เป็นน้องชายแท้ๆ ของพีรวัตร แต่เพราะพ่อกับแม่ของพวกเขาแยกทางกันตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้เขาทั้งสองคนถูกแยกออกจากกันด้วยเช่นกัน และแน่นอนว่าน้องสามีคนนี้ก็ได้เดินทางจากเชียงใหม่มาร่วมงานแต่งงานของหล่อนกับพีรวัตรเช่นกัน
“ฉันขอโทษ...”
ชายหนุ่มไหวไหล่กว้างน้อยๆ ขณะจับจ้องมองดวงหน้าของพี่สะใภ้อย่างพิจารณา
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวยจัดจ้าน แต่มองยังไงก็ไม่เบื่อ เขาถูกชะตากับหล่อนตั้งแต่เห็นหล่อนอยู่ในชุดเจ้าสาวเคียงคู่กับพี่ชายของตัวเองแล้วล่ะ
นี่ถ้าเจอหล่อนก่อน เขาอาจจะแข่งกับพีรวัตรจีบหล่อนก็ได้
บ้าจริง เจ้าธีร์... คิดบ้าๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน นี่พี่สะใภ้ของนายนะ
“เอาเป็นว่าผมจะพาคุณพี่สะใภ้ไปส่งที่บ้าน”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่กลับ”
“จะไม่กลับได้ยังไงกันล่ะครับ ป่านนี้พี่พีร์ตามหาแย่แล้วมั้ง”
หล่อนน้ำตาไหล แต่ก็รีบป้ายทิ้ง
“ฉันไม่กลับ ส่วนคุณจะไปไหนก็ไปเถอะ ไม่ต้องยุ่งกับฉันแล้ว”
“อ้าว... หมดประโยชน์ไล่กันแบบนี้เลยเหรอครับ ขอบคุณสักคำก็ไม่มี”
ชาลินีมองหน้าผู้ชายที่หล่อเหลาไม่แพ้พีรวัตรเลยสักนิด แต่ติดที่ผิวของชายหนุ่มจะคล้ำกว่าเล็กน้อยเท่านั้น ส่วนสูงก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย
“ขอบคุณค่ะ”
“นึกว่าจะไม่ได้ยินคำนี้เสียแล้ว”
ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำหน้าทะเล้นใส่ “เอาเป็นว่าผมจะไปส่งคุณที่บ้านก็แล้วกันนะครับ”
“ก็บอกแล้วไงคะว่าไม่กลับ”
หญิงสาวพูดจบก็รีบลงจากเตียงและวิ่งออกไปจากห้องฉุกเฉิน
“เฮ้ย... คุณพี่สะใภ้...!”
ธีรภัทรตกใจรีบตะโกนเรียก แต่เจ้าหล่อนไม่ยอมหยุด วิ่งหน้าตั้งหนีไปเลยทีเดียว
“บ้าชิบ! นี่เห็นเราเป็นเฉินหลงหรือไง ให้วิ่งสู้ฟัดตลอดเชียว”
แล้วชายหนุ่มก็ตัดสินใจวิ่งตามไป วิ่งๆ จนสุดท้ายก็ตามไปเกือบทันที่ริมถนน
“นี่คุณครับ กลับมาเถอะ ผมจะไปส่งบ้าน”
หล่อนหันมามอง น้ำตาไหลพราก
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่กลับ คุณไสหัวไปซะ”
เขาตกใจไม่น้อย รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหล่อน “ถ้าผมไปแล้ว คุณจะทำอะไร”
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
“ผมจะไม่ยุ่งได้ยังไง ในเมื่อคุณเป็นพี่สะใภ้ของผม”
เขาพยายามกล่อม แต่เจ้าหล่อนถอยหลังออกไปจากริมขอบถนนมากขึ้นเรื่อยๆ
“ถ้าคุณยังไม่เลิกยุ่งกับฉัน ฉันจะฆ่าตัวตาย”
เอาแล้วสิ ยุ่งแล้วทีนี้...
ธีรภัทรเต็มไปด้วยความตกใจ หันไปมองรอบๆ ตัวก็ไม่เห็นมีใครใส่ใจพวกเขาเลยสักคน
“เอาอย่างนี้ก็แล้วกันครับ มานั่งคุยกันดีๆ”
“ไม่... คุณกลับไปซะ”
“เอาน่า... เชื่อใจผมเถอะ คิดว่าผมเป็นเพื่อนสาวก็ได้ เล่าให้ผมฟัง”
ชาลินีร้องไห้สะอึกสะอื้น “คุณไม่เข้าใจฉันหรอก ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับฉัน”
“ไม่เอาน่าคุณ จะร้องไห้ทำไม ไม่อายคนอื่นเขาหรือไง โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วนะครับ”
“คุณไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ถ้าคุณไม่ไป ฉันจะกระโดดให้รถชนตายเดี๋ยวนี้แหละ”
ธีรภัทรหยุดเท้าที่เดินไล่ต้อนชาลินีลง หน้าตาทะเล้นเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้น เมื่อรู้ว่าตอนนี้สิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ อีกแล้ว
“เอาเป็นว่า... ผมจะไม่พาคุณไปส่งคืนพี่พีร์... โอเครไหมครับ”
หญิงสาวนิ่งงันไป ธีรภัทรจึงโน้มน้าวต่อ “ผมจะพาคุณไปส่งที่บ้านพ่อกับแม่ของคุณแทน”
“ไม่... ฉันไม่อยากให้พวกท่านไม่สบายใจ”
“งั้น... คุณอยากไปไหนล่ะ”
หล่อนมองเขาและไม่ถอยหลังออกไปกลางถนนอีกแล้ว
“ฉัน... อยากไปที่ไกลๆ อยากไปสงบจิตใจ”
ธีรภัทรระบายยิ้มน้อยๆ พลางยื่นมือไปข้างหน้า และมองหญิงสาวด้วยสายตาเป็นมิตร
“งั้นไปที่ไร่ของผม... ที่นั่นอากาศดี และผมมั่นใจว่าคุณจะชอบมัน”
“ที่ไร่ของคุณ?”
“ครับ ที่เชียงใหม่ ถ้าสนใจ... ก็เดินกลับมาหาผม”
หล่อนลังเลและไม่มั่นใจเลย “แล้วฉันจะเชื่อคำพูดของคุณได้ยังไง ถ้าคุณจับฉันได้... คุณก็จะส่งตัวฉันคืนให้พี่ชายของคุณ...”
“ผมสาบาน... ผมจะไม่ทำอะไรที่คุณไม่ต้องการ”
หล่อนมองตาเขา และก็มีอะไรบางอย่างในนั่นที่ทำให้หล่อนมั่นใจ
“ก็ได้ค่ะ ฉันจะไปกับคุณ”
หล่อนก้าวกลับมา และวางมือลงบนมือใหญ่ของเขา ก่อนจะพบว่ามันอบอุ่นเหลือเกิน
ธีรภัทรยิ้มให้กับหญิงสาว ก่อนจะคิดในใจอย่างปวดกบาล
‘เอาแล้วไง... หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว ไอ้ธีเอ๋ย’
“คุณ... ไม่เปลี่ยนใจใช่ไหมคะ”
“ไม่... ผมไม่เปลี่ยนใจหรอกครับ อยากให้มีผู้หญิงสวยๆ ไปเที่ยวไร่มานานแล้วครับ”
หล่อนมองเขา มองเขาเนิ่นนาน “ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยเหลือฉัน”
“ด้วยความยินดีครับ พี่สะใภ้”
“เรียกฉันว่าน้ำเถอะค่ะ” หล่อนบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่ยังขึ้นจมูกอยู่ เพราะเพิ่งหยุดร้องไห้
“ผมชื่อธีรภัทรครับ คนสนิทๆ เรียกว่าธีร์”
ชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มให้ และปล่อยมือของหล่อนให้เป็นอิสระ หญิงสาวใจหายเล็กน้อย เมื่อความอบอุ่นจากอุ้งมือใหญ่หายไป
“งั้นไปที่รถเถอะครับ ผมจะได้พาคุณไปพักผ่อน”
“เราไม่เดินทางกันตอนนี้เลยเหรอคะ” หล่อนไม่อยากอยู่กรุงเทพฯ ต่ออีกแม้แต่วินาทีเดียว
“ผมไม่ชอบขับรถกลางคืนน่ะครับ เอาไว้พรุ่งนี้เช้าเราค่อยออกเดินทาง ตอนนี้กลับที่พักของผมก่อน” เขาพารถเดินมาหยุดที่รถกระบะสี่ประตูยกสูง “คุณน้ำแน่ใจนะครับว่าจะไปกับผม...”
“น้ำแน่ใจค่ะ น้ำไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว”
ธีรภัทรเก็บความสงสัยเอาไว้ภายในอก ก่อนจะเปิดประตูรถให้กับหญิงสาว และช่วยเจ้าหล่อนให้ขึ้นไปนั่งบนเบาะรถได้โดยสวัสดิภาพ
“ขอบคุณค่ะ”
เขาเพียงยิ้มบางๆ ให้กับหล่อนเท่านั้น ก่อนจะก้าวขึ้นมานั่งข้างๆ และเจ้ากระบะสี่ประตูยกสูงก็แล่นออกจากหน้าโรงพยาบาลไปในที่สุด
หล่อนตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะอยู่ห่างจากพีรวัตรสักระยะหนึ่ง เพื่อให้เขาได้ทบทวนความรู้สึกของเขาเองอีกครั้งหนึ่ง ว่ายังต้องการหล่อนอยู่อีกหรือไง
ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งธีรภัทรมาช่วยเหลือ เพราะไม่อย่างนั้น หล่อนก็ยังไม่รู้เลยว่าจะไปหลบเลียแผลหัวใจที่ไหนดี
- Writer
