แวมไพร์พี่เลี้ยงเด็ก

ตอนที่ 7 แจ็คพอตกองโต

พอแยกเป็นกลุ่มหญิงชายฉู่หลิงก็นับเด็กหญิงได้ทั้งหมด 7 คน ส่วนอีก 12 คนล้วนเป็นเด็กชายทั้งหมด ฝ่ายเด็กหญิงมีเจียวจูอายุ 12 ปีเป็นหัวหน้ากลุ่ม ด้านเด็กชายก็มีเจียวจ้านอายุ 10 ปีเป็นหัวหน้ากลุ่ม ด้วยจำนวนเด็กชายที่มีมากกว่าและอยู่ในวัยซุกซนโดยไม่มีผู้ใหญ่ควบคุม นางก็ไม่แปลกใจสำหรับพลังทำลายล้างอันเกินต้านของพวกเขาแล้ว

“จากนี้ข้าจะขอเข้ามาอาศัยอยู่ในหอหงไถร่วมกับพวกเจ้า และแน่นอนว่าจะมีการจัดระเบียบสถานที่และอีกหลายๆ อย่าง ข้าอยากขอให้พวกเจ้าช่วยข้าด้วยได้หรือไม่” ในเมื่อนางต้องอยู่ที่นี่ไปอีกสามปี นางจะไม่ทนนอนอยู่กับขยะกองใหญ่เช่นนี้เป็นแน่ เด็กๆ ก็ควรมีสุขอนามัยที่ดีขึ้นเช่นกัน เลือดมนุษย์กลุ่มแรกที่นางจะลิ้มลองสมควรเป็นอาหารเกรดเอ!

เด็กๆ ไม่ได้ตอบรับคำแวมไพร์สาวพวกเขามองหน้ากันแล้วจับกลุ่มเป็นวงกลมเหมือนที่เคยทำ

“ข้าบอกแล้วให้เก็บกวาดหอหงไถให้สะอาด ไม่อยากนั้นจะไม่มีพวกพี่ชายมาเที่ยวที่นี่” เด็กหญิงในกลุ่มคนหนึ่งส่งเสียงตำหนิกลุ่มเด็กชาย

“ก็เมื่อก่อนไม่มีพี่สาวนี่นา ไม่มีพี่สาวก็ไม่มีคนมาที่นี่อยู่แล้ว” เด็กชายตัวเล็กทำหน้าเบี้ยวหาข้ออ้างมากลบเกลื่อนความผิดของพวกตน

“พวกเจ้าอย่าโง่ ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าจะไม่มีผู้ใดมาที่นี่อีกแล้ว ที่นี่เป็นบ้านของเราจะมีหรือไม่มีพี่สาวเข้ามาอยู่เราก็ต้องรักษาข้าวของทุกชิ้นเอาไว้” เจียวจูตำหนิเด็กทั้งหมดทุกคน

“นี่พวกเจ้าจะกระซิบกระซาบกันเพื่ออะไร ข้าได้ยินที่เจ้าคุยกันทั้งหมดนั่นล่ะ จะไม่มีพี่ชายหรือบุรุษคนไหนเข้ามาใช้เงินหรือมาเยี่ยมเยียนที่นี่อีกต่อไป เราจะต้องช่วยกันทำความสะอาดที่อยู่อาศัยรวมทั้งต้องช่วยกันทำงานหาเงินมาซื้ออาหาร มีข้าอยู่ท้องพวกเจ้าต้องอิ่มต้องอ้วนกันทุกคน!"

"เย้!!

เจ้าก้อนเลือดเก้าก้อน หลังจากได้ยินพี่สาวบอกพวกตนจะได้กินอิ่มท้องก็หูผึ่ง กระโดดโลดเต้นดีใจกันยกใหญ่ ผิดกับกลุ่มของเจียวจูสิบคนที่ออกไปเก็บผักป่า พวกเขาแยกแย้มริมฝีปากบิดเบี้ยว ดูไม่ออกว่ากำลังยิ้มหรือกำลังจะร้องไห้อยู่กันแน่

ก่อนหน้านี้พี่สาวก็จะจับปลาให้พวกตนกินด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจเช่นนี้ไม่ใช่หรือ แล้วผลของมัน…

“พอแล้วๆ หยุดส่งเสียงกันได้แล้ว จากนี้ต่อไปพวกเจ้าจะต้องเชื่อฟังพี่สาวหลิงหลิงนะ ถ้าใครดื้อไม่เชื่อฟัง พี่สาวก็จะหนีจากเราไปเหมือนคนอื่น ๆ” เจียวจูเหลือบมองฉู่หลิงด้วยความเกรงใจเล็กน้อยที่ฉวยโอกาสเอาชื่อนางมาแอบอ้าง

แม้พี่สาวจะคุ้มดีคุ้มร้าย แต่เจียวจูเห็นชัดแล้วว่าฉู่หลิงเป็นความหวังของน้อง ๆ และเด็กทุกคนก็ดูเหมือนจะเชื่อฟังพี่สาวคนงามมากกว่าตน เจียวจูจึงต้องรีบฉวยโอกาสดีงามเอาไว้ก่อน

“ตงเหม่ย เสี่ยวผิง เฉาหวา เจ้าสามคนไปเตรียมอาหารในครัว ตงหยาง ฝานเจิ้ง อู๋ฉี เจ้าสามคนไปช่วยพวกนาง” เจียวจูเรียกเด็กหญิงสามคน เด็กชายสามคนให้เริ่มทำงานกันได้แล้ว

ฉู่หลิงมองตามร่าง 6 ร่างที่รับคำสั่งและปฏิบัติตามอย่างรวดเร็ว พยายามจดจำชื่อของเด็กแต่ละคนเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

“อี้เฉิน อี้ฝาน อี้เทียน เจ้าสามคนไปดูที่ข้างกำแพงให้รอบว่ามีคนโยนข้าวเข้ามาหรือไม่” เด็กสาวออกคำสั่งกับเด็กชายอีกกลุ่มหนึ่งต่อ

เจียวจูหันมาสบตากับฉู่หลิงที่เลิกคิ้วสูงท่าทางแปลกใจกับการที่นางออกคำสั่งแปลกๆ แต่ก็เลือกจะเงียบไว้ก่อน อีกเดี๋ยวนางจะอธิบายให้พี่สาวได้เข้าใจเอง

“คนที่เหลือ ช่วยกันเก็บข้าวของที่โถงนี้ วันนี้เราจะกินข้าวบนโต๊ะอาหารให้เป็นระเบียบสักครั้ง” กล่าวจบเจียวจูก็ชักชวนเด็กที่โตหน่อยให้มาช่วยกันคว่ำโต๊ะเก้าอี้ที่หงายท้องชี้ฟ้าอยู่หลายตัวให้กลับคืนสู่สภาพเดิม

ฉู่หลิงเห็นว่าทุกคนต่างก็มีหน้าที่กันแล้ว นางในฐานะสมาชิกที่เหลือในห้องโถง ก็คิดว่าตนเองสมควรช่วยเด็กๆ เก็บกวาดที่นี่เช่นกัน

มองเห็นเด็กออกแรงยกโต๊ะกันไหว หญิงสาวก็เลือกเป้าหมายเป็นถ้วยชามที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น ตั้งใจจะเก็บพวกมันไปล้างด้วยตนเองนางจะรู้สึกสบายใจกว่าถ้าปล่อยให้เด็กเหล่านี้เป็นคนทำความสะอาดภาชนะใส่อาหาร

“พี่สาวอย่า!!”

"พี่หลิงหลิง ตรงนั้นไม่ได้!!

“ห้ามนางเอาไว้!”

หลายเสียงตะโกนร้องเสียงหลง ยกมือห้ามปรามกันพัลวัน

ไม่ทันแล้ว..เจียวจูหน้าซีดเผือดรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้บอกกล่าวพี่สาวเอาไว้ล่วงหน้า

ฉู่หลิงเองก็ยกชามไม้ใบโตขึ้นมาจากพื้นห้องมุมหนึ่งมาไว้ในมือ ดวงตาเหลือกค้างของหญิงสาวรู้สึกหวาดหวั่นกับเสียงตะโกนของเด็กๆ นางทำอะไรผิดอีกเล่า?

กลิ่นไม่พึงประสงค์บางอย่างพวยพุ่งจากพื้นด้านล่างของแวมไพร์สาวในขณะที่นางกำลังสูดหายใจเข้าปอดคำใหญ่

“กรี๊ดดดดดดดดด” สายตาของฉู่หลิงมองไปที่พื้นตามสัญชาตญาณ นางเห็นวัตถุบางอย่างคล้ายแข็งและคล้ายเหลวสีน้ำตาลตุ่นๆ กองหนึ่งอยู่ที่พื้น กลิ่นและสีของมันบ่งชัดว่านี้คืออึมนุษย์!!

หญิงสาวมือสั่นขนลุกชันขึ้นมาทั้งร่างอย่างช่วยไม่ได้ นางช้อนดวงตาคู่งามไปมองชามไม้ในมือ

“ม..มือ มือ..ข้า” หญิงสาวปากสั่นลิ้นแข็งจนเกือบจะพูดไม่จบ ปลายนิ้วหัวแม่มือข้างขวาของนางดูเหมือนว่าจะมีสีน้ำตาลเปื้อนอยู่ใช่หรือไม่?

“พี่สาว ท่านไปล้างมือทางบ่อน้ำด้านหลังเสียก่อนเจ้าค่ะ ข้าจะพาไปเอง ไป๋ซุนเจ้าจัดการตรงนี้แทนข้าหน่อยเถิด” เจียวจูขอความช่วยเหลือจากน้องสาวไป๋ซุนเด็กหญิงอายุ 7 ปีที่ยืนอยู่ใกล้ๆ"

“เว่ยหลง!! เจ้ามาช่วยข้าเลยนะ เห็นไหมว่าเจ้าก่อเรื่องอะไรไว้ ถ้าพี่สาวหนีไปอีกคนก็เป็นเพราะเจ้าไม่รู้จักหัดไปเข้าส้วมเสียทีนั่นล่ะ!” ไป๋ซุนเท้าสะเอวกวักมือเรียกต้นเหตุซึ่งเป็นเด็กชายที่อายุน้อยที่สุดในหอหงไถ

“ข..ข้า..ข้าจะร้องแล้วนะ” ฉู่หลิงถูกพยุงร่างเอาไว้โดยเจียวจู เดินปากคอสั่นไปทางด้านหลัง

กรรมเวรอะไรของแวมไพร์สาวอย่างนางกัน! พลังเขี้ยวเล็บก็ไม่มี คิดจะเป็นมนุษย์ธรรมดากินดื่มตามปกติสักมื้อ ยังไม่ทันไรก็เจอแจ็คพอตกองใหญ่เบ้อเริ่มเข้าแล้ว!

เจียวจูพาหญิงสาวเดินผ่านทางแคบที่มีม่านขาดๆ กั้นขวางเอาไว้ ตรงจุดนี้เป็นเพียงทางเชื่อมที่จะนำไปสู่เรือนเล็กที่แยกออกมาอีกหลังหนึ่ง แต่ภายในเป็นห้องโล่งๆ มีกำแพงสี่ด้านและมีหน้าต่างหลายบานไว้ถ่ายเทอากาศ ประตูขนาดใหญ่สองบานทางหนึ่งอยู่ในทิศทางที่พวกนางเพิ่งเดินเข้ามา อีกบานหนึ่งเปิดกว้างออกไปสู่บ่อน้ำทางด้านหลัง

“พี่สาวนั่งลง ข้าจะตักน้ำให้ท่านเองเจ้าค่ะ” เจียวจูจัดแจงหาเก้าอี้ไม้เตี้ยมาให้หญิงสาวนั่ง นางใช้ถังน้ำที่มีเชือกผูกเอาไว้หย่อนลงไปในบ่อแล้วตักขึ้นมาเทใส่มือหญิงสาวทีละน้อยให้อีกฝ่ายล้างได้ถนัด

“เว่ยหลงเป็นเด็กที่อยู่ในหอหงไถตั้งแต่แรกเริ่มเหมือนกับข้า ตอนที่พวกเขาจากไปเว่ยหลงเพิ่งจะอายุสามขวบเองเจ้าค่ะ เขาขี้กลัว ไม่กล้าเดินไปเข้าส้วมลำพัง หากพวกเราเผลอเมื่อใดหรือในช่วงเวลากลางคืน เขาก็จะแอบออกมาถ่ายแล้วหาอะไรมาปิดซ่อนมันไว้ ส่วนใหญ่เขาก็จะมาจัดการทำความสะอาดด้วยตัวเอง แต่วันนี้เขาคงจะลืม"

“อย่าบอกนะว่าทุกครั้งเขาจะใช้ถ้วยชามเอาไปปิดเป็นประจำ แล้วพวกเจ้าเอามันมาล้างไปใส่อาหารกินต่อหรือไม่” ฉู่หลิงขนลุกซู่ขึ้นมาอีกครั้งกับความจริงที่กำลังได้ยินและได้เห็นมากับตา

“ไม่หรอกเจ้าค่ะ เมื่อครู่ท่านไม่เห็นหรือถ้วยจานในครัวมีกองสูงหลายร้อยใบ ที่สกปรกมากๆ หรือแตกบิ่นพวกเราก็จะเอาไปกองรวมไว้ตรงนั้นปล่อยให้ฝนตกแดดออกหลายรอบหน่อยค่อยเก็บมาทำฟืนเจ้าค่ะ”

ฉู่หลิงมองตามมือของเจียวจูไปยังกลางลานโล่งแจ้ง นางเห็นว่ามีถ้วยชามตะเกียบรวมทั้งสิ่งแตกหักหลายอย่างที่ทำจากไม้กองพะเนินอยู่ตรงนั้นจริงๆ ก็โล่งใจ

“เป็นข้าที่สั่งสอนพวกเขาไม่ดีเอง” เจียวจูหน้าสลด เอื้อมมือไปหยิบสบู่ที่มีอยู่มากมายในหอหงไถให้กับฉู่หลิง

หญิงสาวถึงกับต้องถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ยังดีที่นี่เป็นหอนางโลมเรื่องความสะอาดหรือเครื่องหอมจำเป็นต้องให้ความสำคัญ หากไม่มีสบู่นางคงจะไม่สบายใจแน่ว่าล้างมือสะอาดหรือไม่

“ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอกเจียวจู ตอนเว่ยหลงสามขวบเจ้าอายุเท่าใดกันเชียว เลี้ยงดูน้อง ๆ มาได้ถึงขนาดนี้เจ้าเก่งมากแล้วนะ” หญิงสาวเอ่ยชื่นชมด้วยความจริงใจ ตอนนางอายุ 12 เป็นแวมไพร์ทำอะไรบ้างเล่านอกจากวิ่งหาจับนกจับหนูมาดูดเลือดกิน