"อีกไม่นานจะมีคนทำตามอย่างเรา แล้วปลาจะหมดจากลำธารไปในที่สุด พวกเจ้าต้องระมัดระวังอย่าให้ผู้ใดเห็นเวลาพวกเจ้าใช้วิธีนี้จับปลา เราจะได้มีปลาเก็บไว้กินไปอีกนาน ในฤดูวางไข่เราก็จะจับมันไม่ได้ ต้องให้มันแพร่พันธุ์ออกลูกออกหลาน ฤดูหนาวเราก็จับมันไม่ได้อีก ดังนั้นข้าจึงคิดจะจับปลาเพื่อเป็นอาหารน่าจะเหมาะสมกว่า หากจะแบ่งไปขายก็ทำได้แต่ก็ไม่ควรเอาออกไปมากเกินไปในแต่ละวัน”
ฉู่หลิงพยายามอธิบาย ในโลกยุคก่อนแวมไพร์ขาดอาหารอย่างนางต้องรักษากฎการแพร่พันธุ์ของสัตว์ทุกชนิดอย่างเคร่งครัด ไม่เช่นนั้นก็จะไม่มีเลือดสัตว์ให้ดื่มกินแก้กระหาย นางจึงติดนิสัยการรักษาสมดุลของวงจรชีวิตของสัตว์ไปตามธรรมชาติ
เด็กๆ พยักหน้าตาม แต่ยังมองไม่ออกว่าปลาในลำธารจะหมดไปได้อย่างไร
“หากได้เงินมาแล้ว พี่สาวคิดจะทำการค้าสร้างอาชีพอะไรให้กับพวกเราหรือเจ้าคะ” เจียวจูถามบ้าง ไม่ขายปลา แล้วพวกเขาจะขายอะไรได้อีกเล่า?
“ข้าจะทำซาลา
