ตอนที่ 6.พรุ่งนี้มันต้องดีกว่าวันนี้แน่
1591 Words
“ยัยบ้า รออีกแปบสิ ยำปลาหมึกแซ่บๆ ใกล้เสร็จแล้ว”
“มาค่ะ หวานทอดปลาให้เอง พรุ่งนี้พี่รยากับพี่ดาจะเข้าเมืองใช่ไหมคะ หวานไปด้วยนะ หวานจะไปช่วยหิ้วของ”
“ได้เลยหลานสาว พี่เองก็อยากได้ไกด์ พี่จะได้ไปตามแหล่งท่องเที่ยวที่ควรใช้โปรโหมต ไหนๆ ก็ต้องไปแล้วถือโอกาสทำงานไปด้วยเลย จะได้ไม่เสียเที่ยว”
“ว้าว หวานตื่นเต้นจัง ขอหวานมีส่วนร่วมได้ไหมคะ”
“ได้สิ แต่ช่วงนี้งานฟรีไปก่อนนะ พอมีรายได้จะทบให้ทีหลังนะ”
ตอนที่ 6.พรุ่งนี้มันต้องดีกว่าวันนี้แน่
อากาศเย็นสบายจนสองสาวนอนหลับสนิท มาตื่นเอาตอนสายๆ ณดาตื่นเป็นคนแรก เธอลุกออกมาจากที่นอน พยายามจุดไฟเพื่อต้มน้ำชงกาแฟ อาหารเช้าของสาวๆ ที่ตื่นนอนตอนสายๆ
แต่.. “ป้าเอาข้าวเช้าไปวางไว้ให้ที่ระเบียงบ้านนะ ยัยหวานมาดูแล้วหนูดากับเพื่อนยังไม่ตื่นเลยไม่อยากกวน” เสียงสมศรีตะโกนบอก
“ขอบคุณค่ะป้า” ณดาตะโกนสวนกลับ มองหาถาดใส่อาหารที่ป้าสมศรีพูดถึง
“ยัยหวานบอกว่าเดี๋ยวมานะ นัดกันไว้หรือไง ท่าทางยัยหวานตื่นเต้นน่าดู” สมศรีเดินลงจากบ้านมาคุยด้วย
“ค่ะ จะเข้าเมืองค่ะป้า ต้องซื้อเครื่องใช้หลายอย่าง ดาไม่ถนัดก่อไฟแบบนี้เลย อย่างน้อยก็น่าจะช่วยประหยัดเวลา ป้าคะ ดามีเรื่องให้ช่วย ป้าว่างหรือเปล่าคะ?”
“ว่างสิ ยัยหวานไปโม้ให้ฟังเมื่อคืนคร่าวๆ อยากให้ป้าช่วยอะไรบอกได้เลยนะ”
“ป้าพอรู้จักช่างทำบ้านบ้างไหมคะ หาให้ดาสักสองสามคน ดาอยากจะปรับปรุงบ้าน ต้องทำครัวตรงนั้น แล้วก็ทำร้านกาแฟตรงโน้นด้วยค่ะ”
“ได้เดี๋ยวลองถามให้ น่าจะว่างแหละ ให้มาคุยเลยไหม หรือต้องนัดกันก่อน”
“ถ้าเขาสะดวก เย็นๆ ป้าก็นัดมาได้เลยค่ะ เช้าดากับรายจะไปในเมือง ป้าเรียกยัยหวานให้มาได้เลยนะคะ”
“ขานั่นสแตนบายรอแล้วมั้ง ลุกมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้า” สมศรีนินทาหลานสาวให้ฟัง น้ำหวานตั้งตารอให้ถึงวันรุ่งขึ้นใจจดใจจ่อ
“คุยอะไรกัน หิวชะมัดเลยยัยดา” ธีรยาที่เพิ่งตื่นนอนเดินหัวยุ่งตรงมาหา
“แกกับฉันต้องปรับตัวอีกเยอะเลยละ คนที่นี่เขาไม่ตื่นสายแบบนี้หรอก”
“รู้แล้ว แต่เมื่อวานเหนื่อยมาทั้งวัน เลยขอโอกาสนอนพักให้เต็มที่ พอมาอยู่จริงๆ ก็น่าจะคุ้นเคยเองนั่นแหละ ฉันไม่ใช่คนขี้เกียจสักหน่อย”
สมศรีเดินเลยกลับไปที่บ้าน จากนั่นก็ฉวยจักรยานปั่นออกไป
“ป้าไปไหนแต่เช้าเลยยัยดา?” ธีรยาถาม
“เช้าที่ไหน สายจนจวนจะเที่ยงแล้ว”
“แกก็เว่อร์ เพิ่งเก้าโมงกว่าๆ เองนะ อีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะเที่ยง”
“แกหิวไม่ใช่เหรอ ป้าแกทำกับข้าวเผื่อ กินก่อนแล้วค่อยเข้าไปในเมืองเถอะ”
“ฉันอยากกินกาแฟร้อนๆ”
“ทนไปก่อน รอไปกินในเมืองเถอะ ขี้เกียจจุดเตาต้มน้ำร้อน”
“อืม กินข้าวก็กิน กิจเสร็จค่อยไปอาบน้ำนะ”
“ตามใจ แถวนี้ไม่มีผู้ชาย แกไม่ต้องรักษาภาพพจน์ก็ได้”
ธีรยาหัวเราะแก้เก้อ เธอมักจะเป็นแบบนั้นจริงๆ เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ เธอชอบให้คนรอบตัวมองเห็นแต่ความสมบูรณ์แบบ แท้ที่จริงแล้วเธอก็มีมุมที่บอกใครไม่ได้เช่นเดียวกัน
“ดาขอกาแฟให้ผมแก้วสิ” ชวกรเผลอตัว ตอนนี้ณดาไม่ได้อยู่กับเขาแล้ว แต่เพราะความเคยชินที่สลัดทิ้งไม่ลง เขามักจะเผลอแบบนี้บ่อยๆ
ทุกครั้งที่ตื่นนอนในคืนที่ณดามาค้างด้วย
บนโต๊ะอาหารจะมีอาหารมื้อเช้าและกาแฟรสโปรด
เขาไม่เคยต้องกระเสือกกระสนเพื่อหาอะไรใส่ท้องก่อนไปทำงาน เขาตื่นมาก็มีของกินพร้อมรออยู่ตรงหน้า มีชุดทำงานที่รีดจนเรียบกริบ เขาดูดีในสายตาคนอื่นเพราะมีณดาคอยเตรียมไว้ให้
แต่ตอนนี้ทุกอย่างที่เคยสมบูรณ์ กลับไม่มีเสียแล้ว
เขาทิ้งผู้หญิงที่รักและหวังดีกับเขา แลกกับอนาคตที่รุ่งโรจน์
ชวกรถอนใจแรงๆ เดินลากขาไปทิ้งตัวนั่ง มองความว่างเปล่ารอบตัวด้วยแววตาที่แห้งแล้ง
ไม่เป็นไร อีกไม่นานเขาก็จะแต่งงานกับภคมน
ผู้หญิงที่สามารถส่งเสริมเขาได้ทั้งในเรื่องงานและกำลังทรัพย์
ช่วงนี้เขาอาจจะเหงาเพราะยังไม่ชินนัก แต่หลังจากนี้ไป ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง ชวกรทรงตัวยืน เดินกลับเข้าไปด้านใน ท้องเขาร้องโครกคราก ไม่มีณดา เขาก็ขาดคนดูแล สมัยก่อนเขาทำงานจนลืมเวลา แต่เมื่อกลับมาที่บ้านก็มักจะมีอาหารร้อนๆ รอให้กินได้เลย
ตอนนี้ บ้านของเขาเหมือนกับบ้านร้างเข้าไปทุกที บ้านที่เต็มไปด้วยคราบฝุ่น ไม่มีคนคอยเก็บและทำความสะอาดให้ แม้กระทั่งตู้เย็นก็ไม่มีอะไรเลย กระทั่งน้ำเปล่าสักขวดก็ยังไม่มี
“คงต้องจ้างใครสักคนมาดูแลบ้านแล้วละ” ชวกรบ่นพึมพำ
หลังอาบน้ำเสร็จ เขาโยนผ้าเช็ดตัวเหม็นอับลงไปในตะกร้าผ้าใช้แล้ว ซึ่งตรงจุดนั้นผ้าใช้แล้วล้นจนหล่นลงมากองที่พื้น
ณดาหายไปไม่ถึงสองอาทิตย์ บ้านที่เคยสะอาดเรียบร้อยก็รกยิ่งกว่ารังหนู
ชวกรฉุนเฉียวเพิ่มขึ้น เขาหาเสื้อสะอาดสักตัวมาสวมยังไม่ได้ ตู้เสื้อผ้าของเขาว่างเปล่า เขาหยิบใช้เพลินจนลืมสังเกต ไม่มีผ้าเช็ดตัวหอมสะอาดเหมือนทุกครั้ง เนื่องจากคนที่เคยทำให้ ถอนตัวออกจากตำแหน่งนั้น ทันทีที่เขาประกาศข่าวดีต่อหน้าทุกคน
“มันจะอะไรนักหนาวะ!!” ชวกรฉุนฉียวหนักกว่าเก่า เขาควานหาเสื้อผ้าที่ต้องใช้ แต่กลับไม่เหลือแม้แต่เสื้อสะอาดสักตัวให้เขาสวมได้ ชวกรเจอกางเกงขาสั้นที่ถูกซุกไว้ก้นตู้ เขาหยิบมาสวมบนร่างกาย และอดใจที่จะไม่กระชากออกมาแรงๆ ไม่ได้ เขาจำใจหยิบเสื้อยืดตัวเก่าที่ถอดทิ้งไว้เมื่อวานขึ้นมาสวม เขาส่ายหน้าหลังมองตัวเองผ่านกระจกเงา เขาจะทนใช้ชีวิตแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหนกัน
ชวกรเปลี่ยนใจ เขาต้องรอให้ห้างสรรพสินค้าเปิดก่อน ไม่อย่างนั้นตอนที่เขาไปทำงานด้วยสภาพที่น่าสมเพชเช่นนี้ เพื่อนร่วมงานคงแตกตื่น ความนิยมของเขาอาจจะตกวูบลงเลยก็ได้
ผู้ชายที่เคยเนี๊ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
เปลี่ยนเป็นผู้ชายที่ซกมก มีกลิ่นไม่พึ่งปรารถนาระเหยออกมาจากร่างกาย เพราะแม้แต่สบู่สักก้อนตอนอาบน้ำเขายังไม่มีใช้ เขาละเลยเรื่องของใช้ส่วนตัว เพราะณดาคอยทำหน้าที่นั้นให้
“สีหน้าคุณไม่ดีเลยนะคะ วันนี้คุณมาทำงานสายด้วยนี่คะ คุณไปไหนมาเหรอ?” ภคมนเดินเข้ามาหาหลังเที่ยง
ท่าทางหล่อนมีเรื่องไม่พอใจบางอย่าง สีหน้าและท่าทางปิดไม่มิด
“คุณภัค หาคนงานให้ผมสักคนสิ บ้านผมจะเป็นรังหนูอยู่แล้วนะ” ชวกรไม่ได้ตอบคำถามนั้น เขาถามกลับด้วยคำถามที่ภคมนคาดไม่ถึง
“อ้าว...แล้วคนงานคนเก่าไปไหนเสียละคะ?”
ชวกรเม้มปาก “ไม่อยู่แล้ว ขอคนที่ทำกับข้าวเป็นด้วยนะ บางวันที่ผมทำงานติดพัน ผมมักจะลืมกินมื้อเย็น”
“อ้อค่ะ ได้ค่ะ ภัคจะจัดการให้”
“ขอวันนี้เลยได้ไหม ผมต้องซื้อชุดใหม่ ไม่อย่างนั้นไม่มีแม้แต่กางเกงในใส่มาทำงาน” ชวกรบ่นเสียงผสมความหงุดหงิด
“ภัคคงต้องใช้เวลา แต่วันนี้ภัคจะให้คนที่บ้านเข้าไปจัดการทำความสะอาดให้ อย่าอรามณ์เสียสิคะ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง คุณน่าจะบอกภัคสิ มีเรื่องไหนที่ภัคทำให้คุณไม่ได้มั่งคะ”
“โล่งอกหน่อย ผมทนนอนในบ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่นไม่ไหวจริงๆ”
“คุณชนคะ?”
ชวกรเงยหน้ามอง ภคมนยิ้มแฉ่งขยับเข้ามาใกล้ แล้วก็ถือโอกาสวางแฟ้มเอกสารตรงหน้าเขา “นี่แผนงานที่รอการประมูลค่ะ แต่ภัคคิดว่าบริษัทที่ภัคเอามาเสนอให้คุณตอนนี้ น่าจะทำงานให้เราได้อย่างดี แม้ราคาจะสูงไปสักหน่อย แต่ภัคคัดแต่บริษัทที่ใช้แต่วัสดุดีๆ มาให้คุณเลยนะคะ”
ชวกรถอนใจแรงๆ เขาเตรียมใจรับเหตุการร์เช่นนี้ไว้บ้างแล้ว
การครองตำแหน่งโดยมีนายทุนหนุนหลัง ผลประโยชน์เท่านั้นแหละที่คนพวกนี้ต้องการกอบโกย ไม่มีใครยอมเสียสละฟรีๆ หรอก ของแบบนี้มีสิ่งแลกเปลี่ยนรอไว้แล้ว
“คุณภัค ผมไม่อะไรกับเรื่องแบบนี้หรอกนะ แต่มันกระโตกกระตากเกินไปหรือเปล่าครับ อย่างน้อยก็น่าจะผ่านกระบรวนการคัดกรองสักหน่อย จะได้ไม่น่าเกลียด” ชวกรทักท้วง
- Writer
