“โลกเราก็เป็นแบบนี้แหละยัยหวาน ความผิดคนอื่นใหญ่เท่าฝาบ้าน ความผิดของตัวเองเท่าไม้จิ้มฟัน”
น้ำหวานหัวเราะคิกคักกับคำเปรียบเปรยของสมศรี
สิ่งที่ยายพูดมองเห็นภาพได้อย่างชัดเจน คงเพราะความเห็นแก่ตัวที่แอบแฝงอยู่ในหัวใจ คำพูดทำร้ายน้ำใจเลยเผยความคิดออกมาทั้งหมด
“แม่หวานโชคดี ที่มีแม่ที่คิดไม่เหมือนคนอื่น”
“แกจะว่าฉันใช่ไหมนังหวาน!!” สมศรีแสร้งทำท่าขึงขัง
“เปล่าค่ะ หวานไม่ได้ว่ายาย แม่หวานโชคดีที่เกิดเป็นลูกของยาย ตอนที่แม่ตัดสินใจเลิกกับพ่อ แม่เลยไม่ต้องคิดหนัก”
“แกก็โชคดีเหมือนกันหวาน ที่แกเป็นหลานของยาย” สมศรีพูดพร้อมกับยิ้ม
“พี่ดาก็โชคดีที่เป็นญาติกับเราเนอะยาย” น้ำหวานจีบปากพูด
“ใช่เลย พี่ดาก็โชคดี วันที่พี่ดาตัดสินใจกลับมาอยู่บ้าน ความโชคดีของพี่ดาเลยเพิ่มเป็นสองเท่าไง” ณดาเดินเข้ามาสวมกอดน้ำหวาน
“พี่ดาเป็นความโชคดีของหวานกับยายต่างหากค่ะ ถ้าพี่ดาไม่กลับมาที่นี่ หวานกับยายคงลำบาก
