ก้านแก้วแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันจะเป็นความจริง
หรือว่ามันเป็นแค่ความฝันนะ...
หล่อนถามตัวเองอีกครั้ง แต่ก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่ความฝันแน่นอน
เพราะร่องรอยและความเจ็บระบมที่ภัทรดนัยทิ้งเอาไว้บนร่างกายของหล่อนนั้นมันคือของจริงและความจริง
หล่อนกับเขา...
หล่อนกับเขาเผลอไผลมีอะไรกันแล้ว...
ตอนนี้ความอดสูมันถล่มอัดอยู่ภายในใจของหล่อนจนแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น
หล่อนจะกล้าสู้หน้าเขาได้ยังไงกัน จะกล้ามองหน้าเขาได้ยังไง
ก้านแก้วยกมือขึ้นปิดหน้า รู้สึกอยากหายตัวไปจากโลกใบนี้มากเหลือเกิน
“น้องแก้ว ถึงเวลากินข้าวเช้าแล้วจ้ะ”
เสียงของหยกเพื่อนร่วมห้องดังขึ้น ก้านแก้วกำลังจมดิ่งลงไปในเหวแห่งความอดสูค่อยๆ ได้สติกลับคืนมา หล่อนหันไปมองหยก
“เอ่อ... เดี๋ยวแก้วตามออกไปค่ะพี่หยก”
หยกเอียงคอมองหล่อน ก่อนจะเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า
“หน้าตาดูไม่ค่อยดีเลย หรือว่ายังแฮงค์อยู่ล่ะน้องแ
