ภัทรดนัยมองโลเคชั่นที่ก้านแก้วส่งมาให้แล้วก็อมยิ้มน้อยๆ พร้อมกับเคลื่อนรถออกจากริมถนนไปทันที
“ใกล้ๆ นี่เอง”
ใบหน้าหล่อเหลายังคงเปื้อนรอยยิ้ม บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมจะต้องอยากไปกินข้าวร่วมกับพนักงานด้วย รู้แต่ว่ามันน่าจะคึกครื้นกว่ากินคนเดียวหลายเท่า
ใช้เวลาเพียงไม่ถึงสิบนาที ภัทรดนัยก็เดินเข้ามาภายในร้านอาหารที่แผนกขายกำลังสังสรรค์กันอยู่ กิติกรซึ่งเป็นผู้จัดการเห็นท่านประธานเดินเข้ามาก็รีบลุกขึ้นเชื้อเชิญ
“บังเอิญจังครับที่ได้เจอท่านประธานที่นี่ มาทานข้าวหรือครับ”
ภัทรดนัยยิ้มทักทายพนักงานคนอื่น ก่อนจะตอบกิติกร
“พอดีหิวข้าวน่ะครับ ก็เลยแวะมากิน ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้เจอพวกคุณที่นี่”
“งั้นถ้าท่านประธานไม่รังเกียจ เชิญร่วมโต๊ะกับพวกเราก็ได้ครับ”
“ผมไม่รังเกียจ งั้นผมขอนั่งตรงนู้นนะครับ”
ซึ่งเก้าอี้ตัวที่ภัทรดนัยเลือกคือเก้าอี้ตัวตรงกันข้ามกับก้านแก้ว
“ได้ๆ ครับ ว่างอยู่พอดี”
ก
