ช่วงพักกลางวัน ก้านแก้วกับเพื่อนร่วมแผนกที่มีผู้ชายสองคน ผู้หญิงสามคนรวมตัวเองด้วยก็รีบมุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร เพราะโหยหิวเหลือเกิน แต่ระหว่างทางก็เดินสวนกับภัทรดนัยเข้าเสียก่อน
ภัทรดนัยอ้าปากทักทาย แต่ก้านแก้วที่จำได้ว่าต้องปฏิบัติตัวยังไง ก็ทำเป็นไม่ได้ยิน หลอ่นหันไปคุยกับเพื่อน และเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะชายตามอง
ภัทรดนัยยืนนิ่ง รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าแรงๆ จนสะบัด
“ทำไมต้องทำเมินใส่ด้วย น่าโมโหชะมัด”
ท่านประธานหนุ่มรู้สึกไม่พอใจอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งหันมองตามไป แล้วเห็นก้านแก้วเดินหัวเราะต่อกระซิกกับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง เขาก็ยิ่งรู้สึกอยู่ไม่เป็นสุข
เขากระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องทำงานไปอย่างหงุดหงิด
“แก้ว... เมื่อกี้เหมือนท่านประธานจะทักแก้วเลยนะ หรือว่าพี่หูแว่วไป”
ก้านแก้วรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่มีนี่จ๊ะพี่หยก พี่หูแว่วไปแน่ๆ เลย”
“แต่พี่ก็ได้ยินนะครับ” เพื่อนรุ่นพี่อ
