ตอนที่ 9
1089 Words
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก... เพราะเผลอแป๊บเดียวเท่านั้น หล่อนก็เข้าพิธีแต่งงานกับภัทรดนัยเรียบร้อยแล้ว
ก้านแก้วอดใจหายไม่ได้ ที่ต้องโบกมือลาบ้านทุ่งและเดินทางเข้าสู่เมืองหลวงที่แสนวุ่นวายกับครอบครัวของภัทรดนัย
หล่อนจำได้ว่าแม่กับพ่อน้ำตาซึมตอนมาส่งหล่อนขึ้นรถ และก็ฝากฝังให้คุณนายสายสมรดูแลหล่อนแทนพวกตน
‘พี่แก้ว... รีบกลับมาเร็วๆ นะ’
เสียงอู้อี้เจือสะอื้นของไอ้จ่อยยังคงดังก้องอยู่ในความทรงจำ
แค่ปีเดียวน่ะ แป๊บเดียวเอง
หล่อนปลอบใจตัวเอง ขณะทอดสายตามองวิวของเมืองหลวงด้านนอกตัวรถด้วยความรู้สึกโหวงเหวงในหัวใจ
“หนูแก้วใกล้ถึงบ้านของเราแล้วนะจ๊ะ”
ก้านแก้วละสายตาจากวิวด้านนอกมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตัวเอง
“ค่ะคุณนาย”
“ยังจะเรียกว่าคุณนายอีก เรียกว่าคุณแม่สิจ๊ะ”
“เอ่อ...” หล่อนอึกอักรู้สึกไม่คุ้นเคยปาก
“หนูแก้วแต่งงานกับพ่อภัทรแล้วนะ แล้วพรุ่งนี้ตอนเช้าก็จะไปจดทะเบียนสมรสกันที่เขตฯ ดังนั้นหนูคือลูกสะใภ้ของฉันเต็มตัวแล้ว”
ลูกสะใภ้ปีเดียว...
ก้านแก้วคิดในใจ ก่อนจะฝืนยิ้มออกมาให้กับคุณนายสายสมร
“ค่ะ คุณแม่”
“ดีมาก เรียกฉันว่าคุณแม่แบบนี้ล่ะดีแล้ว รื่นหูดี รู้สึกเหมือนมีลูกสาวเพิ่มเลยล่ะ”
คุณนายสายสมรแสดงทีท่าดีอกดีใจ ในขณะที่หล่อนยังปรับตัวไม่ทัน
แต่คงไม่ใช่แค่หล่อนคนเดียวหรอกที่ปรับตัวไม่ทัน เพราะภัทรดนัยเอง รายนั้นก็นั่งเงียบงันมาตลอดทางเช่นกัน
หลายครั้งที่หล่อนแอบเหลียวไปมองเขา ซึ่งก็พบว่าเขานั่งหลับตาอยู่ และสีหน้าสีตาไม่ได้มีความยินดีเลยแม้แต่น้อย
ภัทรดนัยแสดงออกอย่างชัดเจนเลยว่าไม่ได้ต้องการหล่อนในชีวิต
ก้านแก้วลอบถอนใจเบาๆ และก็นั่งมองออกไปนอกกระจกรถอีกครั้งอย่างปลงตก
ภัทรดนัยลงไปจากรถทันที เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ เขาไม่พูดไม่จาอะไรนอกจากเดินเข้าไปภายในตึกสีขาวสะอาดตา
หล่อนมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาไปด้วยตาระห้อย และคุณนายสายสมรก็คงเห็นเข้า จึงพูดปลอบใจออกมา
“พ่อภัทรก็เป็นคนพูดน้อยแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะหนูแก้ว ถ้าไม่สนิทด้วยก็จะไม่คุยด้วยเลย หนูต้องพยายามเข้าหาพี่เขานะ”
“เอ่อ...” หล่อนอึกอัก
“ฉันเชื่อว่าหนูจะทำให้โลกมืดๆ ของพ่อภัทรสดใสขึ้นได้อย่างแน่นอน ไฟว์ติ้ง”
แล้วหล่อนจะพูดอะไรออกไปได้ล่ะ นอกจากเห็นด้วยกับแม่สามี
“ไฟว์ติ้งค่ะคุณ... แม่...”
คุณนายสายสมรอมยิ้ม มองก้านแก้วด้วยสายตาชื่นชมแล้วชื่นชมอีก
“ฉันถูกชะตากับหนูแก้วมากเลยนะ นี่ถ้าหนูกับพ่อภัทรเกิดตกหลุมรักกันเข้าจริงๆ ก่อนหมดสัญญาหนึ่งปีก็ดีน่ะสิ”
ก้านแก้วเสหลบสายตาของคู่สนทนาลงมองปลายเท้าตัวเอง เพราะไม่ต้องการให้คุณนายสายสมรมองเห็นความรู้สึกที่ตัวเองพยายามซ่อนเอาไว้
“เข้าบ้านกันเถอะ คิดเสียว่าที่นี่คือบ้านของหนูนะ หนูแก้ว”
คุณนายสายสมรจับมือของหล่อน และรั้งให้เดินเคียงข้างเข้าไปภายในตึกหลังใหญ่ จากนั้นก็แนะนำหล่อนกับคนรับใช้
“ต่อจากนี้ไป หนูก้านแก้วจะมาอยู่ในบ้านของเรา ในฐานะลูกสะใภ้ของฉันนะทุกคน”
“ค่ะ/ครับ คุณนาย”
เมื่อคนรับใช้ทั้งหญิงและชายตอบรับ ก้านแก้วก็ยกมือขึ้นไหว้ทุกคนเป็นการฝากเนื้อฝากตัว
“แก้วฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
“อย่าไหว้พวกเราเลยค่ะ แก้ว” แม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยขึ้น
ก้านแก้วอมยิ้มสดใส “ถ้าแก้วทำอะไรผิด หรือทำอะไรไม่ถูกต้อง แนะนำได้เลยนะคะ”
คุณนายสายสมรมองลูกสะใภ้ของตัวเองด้วยความชื่นชม
เพราะถึงแม้ก้านแก้วจะเป็นเด็กจากต่างจังหวัด แต่มารยาทดีงามเหลือเกิน
“แม่บุญ ฉันรบกวนพาหนูแก้วขึ้นไปห้องพักหน่อยนะ”
“ได้ค่ะคุณนาย” แม่บ้านวัยกลางคนตอบรับด้วยน้ำเสียงเต็มอกเต็มใจ “ว่าแต่ให้คุณแก้วพักห้องไหนเหรอคะคุณนาย”
“ก็ห้องพ่อภัทรนั่นล่ะ”
ก้านแก้วได้ยินคำตอบของคุณนายสายสมรก็หน้าตาตื่น เพราะหล่อนน่ะไม่ติดหรอก อยากนอนเตียงเดียวกับเขาอยู่แล้ว แต่ภัทรดนัยต่างหากจะไม่พอใจ เพราะเมื่อคืนที่เข้าหอด้วยกันที่บ้านของหล่อน เขาก็เลือกที่จะลงไปนอนกับพื้นแทนนอนบนเตียงกับหล่อน
“เอ่อ... คุณแม่คะ แก้วว่า...”
“หนูแก้วมีอะไรขัดข้องเหรอจ๊ะ”
คุณนายสายสมรจ้องหน้าหล่อน มองด้วยรอยยิ้มเอ็นดู และมันก็ทำให้ปากของหล่อนกลายเป็นอัมพาตไปเลย
“ไม่... ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...”
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว งั้นตามแม่บุญไปขึ้นไปห้องพักได้เลยนะ เดินทางมาทั้งวัน หนูคงเหนื่อยแย่แล้ว”
“หนูยังโอเคค่ะ ไม่เหนื่อยอะไรมาก...” หล่อนยิ้มแห้งๆ ให้กับคุณนายสายสมร ก่อนจะเดินตามแม่บ้านที่ชื่อป้าบุญขึ้นบันไดไป
ระหว่างทางเดินหล่อนก็อดที่จะพูดกับป้าบุญไม่ได้
“ป้าบุญคะ ถ้าแก้วอยากจะนอนห้องอื่น พอจะได้ไหมคะ”
“ทำไมล่ะคะคุณแก้ว สามีภรรยาก็นอนห้องเดียวกันสิคะ”
“คือ... ว่า... แก้ว...”
“คุณนายสั่งมาแล้ว ป้าไม่กล้าขัดหรอกค่ะ”
เมื่อป้าบุญยืนกรานเหมือนเดิม หล่อนก็จำต้องปล่อยเลยตามเลย
อึดใจต่อมา ป้าบุญก็พาหล่อนมาหยุดที่หน้าประตูห้องใหญ่แห่งหนึ่ง
ป้าบุญยกมือขึ้นและเคาะลงกับประตูไม้เบาๆ สองครั้ง
“คุณภัทรคะ ป้าบุญค่ะ”
“ป้าบุญมีอะไรกับผมหรือครับ”
เสียงเข้มของภัทรดนัยถามออกมา ก่อนที่ประตูไม้ตรงหน้าจะถูกเปิดออก
สายตาของภัทรดนัยชะงักกึก มีร่องรอยประหลาดใจ เมื่อเห็นหล่อนยืนอยู่ด้านข้างของป้าบุญ
“มีอะไรหรือครับ” เขาถามย้ำ
“คุณนายให้ป้าพาคุณแก้วมาส่งค่ะ”
แววตาของเขามืดมิดลง เมื่อเลื่อนสายตาจ้องมองที่ใบหน้าของหล่อน
“เอ่อ... ฉัน...”
หล่อนกำลังจะอ้าปากอธิบาย แต่เขาก็ขยับตัวหลบไปข้างประตูด้านซ้ายเสียก่อน
“เชิญครับ”
- Writer
