ผมลงมาพักทานข้าวเกือบจะบ่ายโมงเเล้วก็ต้องขึ้นเรียนอีก คาดว่าวันนี้คงจะเย็นมาก ผมคงจะไม่มีเวลาได้ไปหาใครบางคนที่อยากจะเจอเเน่นอน เพราะงั้นผมถึงทำได้เเค่นั่งชะเง้อมองหาเธออยู่ในโรงอาหารมานานหลายนาที
โคตรไม่ชอบเวลาที่ไปสนิทกับคนอื่นเลยว่ะ
"พี่เตคะเพื่อนหนูเอาขนมมาให้"ผู้หญิงรุ่นน้องคนนึงพูดพลางยื่นขนมช็อคโกเเลตมาให้ผมตรงหน้า มันทำให้ผมคิดถึงใครบางคนที่ชอบหยิบของพวกนี้จากหน้ารถไปกินตลอดเเล้วก็มาบ่นว่าน้ำหนักขึ้น ฮึ
"ขอบคุณครับ"
"ขอเบอร์ไว้ได้ไหมคะ"
"โทษทีนะครับ ..เเต่ว่าพี่มีเเฟนเเล้ว"ผมบอกพวกเธอไปพร้อมกับส่งยิ้มเเห้งให้ไปด้วย ความจริงคือผมบอกกับทุกคนต่างหากว่าผมมีเเฟนเเล้วมาตลอด โกหกว่ามีคนคุย มีเเฟนเเล้ว ทั้งๆ ที่ผมอ้างว้าง ตัวคนเดียว ไม่เคยมีใครตั้งเเต่เลิกกับพลอย
เวลากับความรักมันต้องสมดุลกัน ..ผมรู้
------------------------------
"เเล้วทำไมต้องเป็นหนูที่รออยู่ฝ่ายเดียว หนูรอ
